Electropop, disco en kitsch? Sinds het melancholische en uitgepuurde Tales Of Us niet meer en dus was het uitkijken welke richting dit concert uitging. Kleine tip? Sergej Boebka.
Drie jaar is het alweer geleden dat Goldfrapp ons belgenland aandeed, met een plaats op de Pukkelpopaffiche en enkele maanden later een concert in deze zelfde AB. Een concert dat uiteenlopende commentaren kreeg en waarbij Alison Goldfrapp als discodiva het kitscherige Head First kwam voorstellen. Ook vandaag komt hier, badend in blauw licht, een diva op het podium gestapt, maar in een sober zwart gewaad, assorti met de eenvoudige maar bloedmooie songs van het nieuwe album Tales Of Us, misschien wel de beste plaat tot nu toe.
We vinden het dan ook niet erg dat het eerste half uur, aan een wisselkoers van zes nummers, volledig uit dat puike Tales Of Us getapt wordt. Goldfrapp, oorspronkelijk een duo, tourt nu als een volwaardige band van zes, met onder andere een violiste en een (contra)bassist. “Jo” mag net zoals op de plaat openen en legt de lat meteen hoog. De intieme, filmische sfeer bedwelmt het publiek als koolstofmonoxide. Het meanderende “Alvar” heeft iets transcendentaal en toont dat het intens kan zijn zonder bombast. Langzaam maar zeker wordt het besef van tijd en ruimte uit de zaal gezogen.
”Yellow Halo” verbreekt vervolgens het monopolie van Tales Of Us. “Little Bird” van op Seventh Tree is een keerpunt en haalt ons uit het dromerige bos waar we tot nu toe in ronddwaalden. Het leger ledlampen achteraan het podium stuurt felle regenboogkleuren in onze verkleinde pupillen, de drumvellen worden op hun spanning getest en het nummer krijgt een instrumentale staart waarin Alison even het podium verlaat, om daarna “You Never Know” in te zetten. Op kousenvoeten sluipt de set naar een climax. “Thea”, vanavond het zevende nummer uit het nieuwe album turven we, strooit nog even zand in de ogen, maar tijdens het afsluitende duo “Ride A White Horse” en “Oh La La” wordt het publiek helemaal gek.
De beats komen op dat moment al tot aan de knieën. Een uitgebreide bisronde is dan ook logisch. Aanvankelijk wordt gas teruggenomen met “Clowns”, maar daar wordt verrassend “Lovely Head” aan gekoppeld, dat na dertien jaar nog altijd vlot de nekharen weet te vinden. Het vervolg laat zich raden maar is daarom niet minder efficiënt: het hitsige duo “Train” en “Strict Machine” maken van de drietrapsraket een feit. Nog een kushandje en tot ziens: dit was een uitstekend concert met een ingenieuze opbouw, dat qua sfeer een reis van pool tot pool maakte.
