Alex Barck toont met Reunion dat hij een creatieve producer is met een voortreffelijk gevoel voor combinatie en detail. De plaat is een knappe mix van ongeremde euforie en geestdriftige sereniteit.
Barck is een veelzijdige persoon. Hij is al jaren lid van de groep Jazzanova en richtte met Christian Prommer het muzikale project Prommer & Barck op. Daarnaast is hij A&R-manager bij het label Sonar Kollektiv, een radiodeejay en een avonturier. Een jaar lang ruilde hij hometown Berlijn in voor La Réunion, een eilandje in de Indische Oceaan, waar hij solodebuut Reunion in elkaar stak. De muziek knipoogt naar de nu jazz en broken beat van Jazzanova. Ze is ook warm, dansbaar, gevarieerd en kunstig. De langspeler is een melange van house, boogie, afrobeat en soul, en de tracks behelzen stuk voor stuk een geraffineerde textuur: in grillig tempo versmelten zachte vocals en akoestische deuntjes naadloos met harde beats.
“Atmosphere” is een clubbanger met een bezwerende climax. Ruige bassen slaan plots op drift en verpulveren met een soulvolle vocal alle besef. Weerloos gaan we op in een stuurloze rush. En ook op “We Get High” is onbedaarlijke vernielzucht met een sensueel randje aan zet. Barck vermengt met verve fikse dreunen met snaren en piano. “Why & How?” is een snikhete feelgoodsong. Fetsum zingt hartelijk op uitgelaten beats. Het beeld van wuivende palmen, zee, ondergaande zon, cocktails en gezellige drukte duikt spontaan op. Een exotisch gevoel dat evengoed “Oh Africa” meteen opwekt met zoetgevooisde stemmen en aanstekelijke percussie. Op het duizelingwekkende “Spinning Around” wanen we ons dan weer op een discofeestje, waar we al rolschaatsend onder glitterbollen de dansvloer teisteren. “Don’t Hold Back” is speelse r&b: koortsig slagwerk, pianotoetsen en verknipte vocals ravotten met een vlekkeloze bonkende beat en een wat gladde zanger. Op “Reset” is uitzinnigheid diep in nu soul gedrenkt. Een samenspel van energieke tunes en een zoete stem slaat meesterlijk toe.
Ook de tragere tracks zijn mooi geboetseerd. Op “Move Slowly” zorgen weelderig gezang, nerveuze beats, strijkers en getokkel voor een zweem van drama en suspense. “Doubter” beroert met een indringend geheel van doorvoelde zangpartijen, stuwende bassen en piano. “Reunion” is een fijne afsluiter. Het slome ritme en de geluidsopnames van stromend water en vogels verraden een strandwandeling huiswaarts: the party is over, zo lijkt het. Later volgt echter nog een stuiptrekking: drums en een stuurse toon vallen krachtig aan, maar verzanden langzamerhand in de meditatieve roes.
Slechts twee liedjes prikkelen iets te weinig. Als “Like A Drug” speelt, dwalen onze gedachten meermaals af. Het nummer is een tikje eentonig. En ondanks de modieuze beats en de leuke collage van samples houdt ook “Automatic Systematique” niet altijd onze aandacht vast.
Reunion is een sterk album. Het zit vernuftig in elkaar: met een wispelturige snelheid klitten uiteenlopende geluiden probleemloos samen. Het is een album dat de tijd doet vliegen. Een om zorgeloos op te dansen en van te genieten.
