Soms heeft muziek niet veel meer nodig dan vredevolle stilte. I Thought It Was Us But It Was All Of Us balanceert op de rand van die stilte en gefluister, als het ware te verlegen om zich te laten horen. Een plaat om zachtjes ’s nachts in te verdwalen, weg van elk stuk bewoonde wereld.
I Thought It Was Us But It Was All Of Us is vooral een ijzige plaat geworden, zo een plaat waar een kille poolwind permanent waait, terwijl ijsbloemen het raam sieren. Elke song lijkt omhuld door een fragiele ijslaag, als een spiegel, een stuk glas dat bij het minste kan barsten. Een plaat waarop elk laagje een betekenis heeft en elk detail als het ware het pad aanduidt via kleine, uitgeworpen steentjes. Wat onderhuids ronddwaalt, is dus minstens even belangrijk als wat bovengronds aan de gang is.I Thought It Was Us But It Was All Of Us is dan ook een plaat die in één ruk beluisterd moet worden, om daarna liefst nog eens opgezet te worden.
Het minste wat je dus kan zeggen van de plaat is dat ze gelaagd is. Eerste nummer “Golden Alley” vormt daarbij een mooie voorafspiegeling van wat nog volgen zal: dwingend, bijna tribale percussie, die na een tijdje uitdooft, een prominent aanwezige slepende viool en cello, en Rebbeca Foons ( want zo wordt Saltland aangesproken in het dagdagelijkse leven) ijle zangstem. Daarbij knisperen elektronica en een enkele gitaarnoot op de achtergrond. Zo componeert ze nummers die nu eens wat meer uptempo, dan weer traag en sferisch zijn. Altijd is er echter dat samenspel van allerlei instrumenten, zodat langzaam een doolhof ontstaat in de lijn van het debuut van A Silver Mt. Zion.
Dat laatste is ook niet echt een verrassing als je kijkt naar de achtergrond van Foon, een kind uit de stal van Constellation: als celliste stichtend lid van A Silver Mt. Zion, Set Fire To Flames en Esmerine, die bovendien al samenwerkingen met Warren Ellis en Vic Chesnutt op haar naam heeft staan. Op deze plaat krijgt ze hulp van leden van o.a. Bon Iver, Arcade Fire, Patrick Watson en Esmerine. Al haar invloeden vermengend, roept ze haar eigen ensemble van drone, minimalistisch klassiek, elektronica en ambient samen, waarmee ze dan haar eigen moderne kamermuziek construeert. De duidelijkste verwijzing naar haar verleden is “I Thought It Was Us”, dat in de beste traditie van Godspeed You! Black Emperor op de tonen van een dreigende viool aanzwelt tot een furieuze uitbarsting. Wij kunnen ons de goedkeurende blik van Efrim Menuck zo al voor de geest halen.
Dat nummer vormt met zijn razernij echter een uitzondering. Sferische Nummers als ”ICA” en “Threehouse Schemes” vormen met hun zwervende violen en de verre stem van Foon, die af en aanzwelt of afzwakt, veel betere voorbeelden van wat de celliste op deze plaat presenteert. “Colour The Night Sky” bevat, net als “Unholy”, meer nadrukkelijke percussie, die soms bijna tribaal aandoet, wat de nummers een urgenter en dwingender karakter geeft. “But It Was All Of Us” bevat de holle sfeer van een grot die galmt, met één enkele, door merg en been gaande vioolstreep, die als het ware die ene lichtstraal vormt die een door bas opgebouwde ijsmassa doorbreekt. “Hearts Mend” mag met zijn pieperige drone, waarbij langzaam cello, stem en alle achtergrondgeluiden wegsterven, de kaars uitblazen.
I Thought It Was Us But It Was All Of Us is een zeer precies en minutieus opgebouwd werkstuk geworden dat toch als één coherent geheel klinkt, wat tot een zeer mooi album heeft geleid. De plaat is zeker niet makkelijk in één luisterbeurt te vatten, maar voor wie de komende winter met het beeld van dichtgevroren meren en verkleumde, witte dalen en toppen wil tegemoet treden, is Saltland een trouwe metgezel.
