Klonk Bass Drum Of Death nog aanstekelijk op zijn debuut GB City, dan komt het garage/punkgerammel op zijn tweede plaat al gauw afgezaagd over.
Herinnert u zich nog de heerlijke fuzzrock in “Get Found” en “Heart Attack Kid”? Duidelijk beïnvloed door The Stooges en andere sixties- en seventiesgrootheden verscheen de piepjonge John Barrett uit Oxford (Mississippi) uit het niets met simpele maar oerdegelijke rechttoe rechtaan garage/punk, die hij bovendien zelf geproducet had. Bass Drum Of Death leek nog een simpelere versie van de White Stripes, omdat het de facto een eenmansband betrof en omdat de simpele harmonie tussen ritmesectie en gitaren genoeg was om de luisteraar een heel album en optreden te entertainen.
Barrett schreef en speelde Bass Drum Of Death opnieuw volledig alleen in, en veranderde zo goed als niets aan de succesformule van het debuut. Gevolg: deze plaat moet je niet te veel draaibeurten gunnen. De ooooh’s en aaaah’s en catchy melodieën vliegen je om de oren, zoals in het openingsnummer “I Wanna Be Forgotten”. Akkoord, het blijft degelijke ik-ben-kwaad-punkmuziek, maar u bent vandaag beter af met pakweg Fidlar en DZ Deathrays.
Wat voor en na de eerste single “Shattered Me” komt, is niet bepaald noemenswaardig. Het blijft eentonige garage volgens de regels van de (euh, ja) kunst. “Shattered Me” daarentegen is wel een lekkere punksong; perfect om live te feesten en bier in het rond te zwieren. Jammer genoeg bleek in mei dit jaar een optreden van Bass Drum Of Death niet zo’n punkfeestje als gedacht, door een afstandelijke frontman die geen interesse toonde in zijn publiek. O ironie.
Barrett mag zich toch op de borst kloppen dat “Crawling After You” toch als soundtrack voor de gewelddadige videogame GTA 5 gebruikt wordt. En neen, ook dit nummer springt niet bepaald boven de rest uit. Meer dan fuzzy gitaren, monotone drums en een nonchalante stem heeft hij hier ook niet te bieden.
“White Fright” is het enige echt verslavende op de plaat; het is even lo-fi als de rest van de nummers, maar herbergt wel een meezingbaar refrein. Waarom werd dit nog niet gedraaid op de uiterst populaire Hindu Nights-feestjes? “Way Out” en “(You’ll Never Be) So Wrong” zouden daarvoor alleszins niet in aanmerking komen. Daarvoor klinken de twee afsluiters te eendimensionaal.
Bass Drum Of Death zal misschien een luisterbeurt of optreden lang de fans van Wavves, Nirvana en Ty Segall aanspreken, maar daarmee is de kous af. Ofwel is zijn tweede plaat er veel te snel gekomen, ofwel kan Barrett gewoonweg niet beter dan vuile, snelle en simpele kost te verkopen.
