We weten (bijna) allemaal wat er gebeurd is op 30 mei 2010 en hoe dat plots een eind maakte aan het succesverhaal dat Girls In Hawaii heet(te). Maar met Everest hebben de Waalse wonderboys een indrukwekkende, mooie comebackplaat gemaakt die ons haast doet voelen hoe het is om een dierbare te missen.
Na de release van debuut From Here To Here in 2003 ging het meteen razendsnel voor de band rond songschrijvers Antoine Wielemans en Lionel Vancauwenberghe. Plots bleek België te klein voor de jongens uit Eigenbrakel, want de tours stapelden zich op en ook de VS kwamen aan de beurt. Girls In Hawaii werkte nadien geduldig aan opvolger Plan Your Escape die pas in 2008 verscheen maar hen nog populairder maakte. Na liefst 150 (!) optredens in een jaar gespeeld te hebben, nam de band vervolgens een bezinningspauze.
Vancauwenberghe was al aan nieuw materiaal begonnen toen drummer Denis Wielemans het leven liet bij een tragisch ongeval. Vanaf dan hield Girls In Hawaii op met bestaan. Zelfs muziek leek geen zin meer te hebben gedurende ruim twee jaar. En toch ontkiemden er langzamerhand weer composities die leidden tot enkele voorzichtige demootjes in 2012. Girls In Hawaii begon te zoeken naar de juiste locatie (La Frette Studios in Parijs) en juiste producer (Luuk Cox) om alle muzikale puzzelstukjes van die chaotische jaren in elkaar te passen. Het intieme Deep In The Woods-festival in het zuiden van het land werd in 2012 de eerste live test. Het zelfvertrouwen leek terug, want in 2013 volgden meteen het beroemde The Great Escape Festival in Brighton en vier opmerkelijke optredens in China. De afgelopen Pukkelpop-editie betekende dan de échte terugkeer; die langs de grote poort. Het werd een emotionele ervaring voor de band, maar ook voor het publiek.
Net als in de liveversie tovert het heerlijk gelaagde “Misses” op plaat meteen kippenvel op de armen — we hoeven allicht niet uit te leggen voor wie het mooi gelaagde, melancholische nummer geschreven is. Vooral de elektronicatoetsen en samenzang tussen Vancauwenberghe en Antoine Wielemans mogen er zijn in dit tweede nummer van de plaat.
Everestis en blijft een Girls In Hawaii-album. De dromerige, soms naïeve melodieën en mooie samenzang gaan nog steeds hand in hand en stralen pure emotie uit. Grandaddy en Sparklehorse blijven bij momenten de referenties, maar nu komt ook Radiohead piepen. En dat niet alleen in “Misses”, ook in de mysterieuze intro “The Spring”, die door Vancauwenberghe in Ijsland werd geschreven.
De Walen kunnen ook nog steeds popsongs maken, maar die zijn ditmaal geduldiger opgebouwd. “We Are The Living”, dat ook voorzien is van een stevige elektronische toets, brengt dan ook nooit echt verstrooiing — zoals het oudere werk van de band dat wel doet — maar eerder ontroering. Het sobere maar dromerige “Changes Will Be Lost” vormt het volgende ingetogen hoogtepunt. “Switzerland” is daarentegen meer pompeus en heeft iets psychedelisch. Maar ook dit nummer — voorgestuwd door repetitieve drums — zweeft in een droomwereld waaruit het bijzonder moeilijk ontwaken is.
Met “Here I Belong” zijn we aanbeland bij onze favoriet. De song begint met een ontroerende, gesproken boodschap die uitmondt in bloedmooie gezangen, begeleid door gitaren die als tranen uit de ogen vallen, die voor hét krop-in-de-keelnummer van de plaat zorgen. Lang geleden dat songteksten (“I don’t know where you’ve gone now/I belong, I still belong to this here and now”) nog zo hevig onder de huid kropen. Al even openhartig, goudeerlijk en bovenal prachtig is “Head On”; een kampvuurliedje om helemaal warm van te worden.
De door prachtige slidegitaren overheerste single “Not Dead” is ook weer zo’n ijzersterk mijmerend popnummer. “Mallory’s Heights”, waarin het hoge maar warme timbre van Antoine Wielemans opvalt, is bijna even aangrijpend als het verhaal achter het nummer over George Mallory die in de jaren 20 met een compagnon op de Mount Everest mysterieus verdween.
In “Rorschach” — misschien wel het zwaarste nummer van de plaat — weet Girls in Hawaii uit te pakken met duistere electro. En het album blijft tot de laatste noot gevarieerd klinken. “Wars” is een ingetogen én ideale afsluiter van een heerlijke droompopplaat om stil van te worden. Daarmee zijn een kleine vijftig minuten afgelopen zonder dat we het goed en wel beseffen en na de zoveelste draaibeurt weten we het zeker: een mooier eerbetoon aan Denis Wielemans kon Girls In Hawaii niet gemaakt hebben.
