Laten we starten met een vraag: wie koopt er hier nog ‘vuile boekskes’? Je weet wel, van die boekjes waar naakte dames in hun volle glorie op de cover poseren? Weinigen, waarschijnlijk. Want wie heeft dat nog nodig in het tijdperk van het internet? De Playboys en Hustlers van vandaag staan eenzaam te wezen in je dichtstbijzijnde kiosk, terwijl je met enkele klikken op de muis genoeg naakt kan opzoeken. Toch was er ooit een tijd dat die boekjes populair waren, dat ze mannen nieuwsgierig maakten en toch enige prestige brachten aan de dames die er zichzelf in blootgaven. Dat heb je nu niet meer. De gloriedagen van de seksboekjes liggen achter ons en lijken nooit meer terug te keren. Maar dat wil niet zeggen dat we er niet nostalgisch kunnen op terugkijken. Zo neemt Michael Winterbottom ons in The Look of Love mee naar het swingende Londen van de jaren zestig en zeventig om het verhaal te vertellen van Paul Raymond, eigenaar van een imperium aan pikante magazines en stripclubs. Dat zorgt voor een sexy en funky filmervaring, maar helaas niet voor veel dramatisch gewicht.
Paul Raymond (Steve Coogan) – we hadden er nog nooit van gehoord – was blijkbaar ooit een groot man in het Verenigd Koninkrijk. Zo was hij op een bepaald moment de rijkste man van het VK, als we The Look of Love mogen geloven. Raymond was een ondernemend man, al vanaf jonge leeftijd, en opende in 1958 de eerste stripclub in Groot-Brittannië. De club werd een succes, en zo ook Raymond. De man stortte zich op de vastgoedmarkt om panden op te kopen in het Londense Soho-district en nam begin jaren zestig het blootblad Men Only over. Hij bouwde een aanzienlijk imperium aan vastgoed, magazines en clubs op, terwijl hij met plezier met verschillende vrouwen het bed indook, een extravagant leven leed en zijn dochter (Imogen Poots) zichzelf verloor in drugs.
Michael Winterbottom is een regisseur die met zijn creativiteit en drang om verhalen te vertellen blijkbaar geen blijf weet. Er gaat geen jaar voorbij of hij heeft een nieuwe film in de zalen. Het is ook altijd in spanning afwachten wat nu het volgende gaat zijn, want afwisseling is ook een handelsmerk. Waar hij vorig jaar met Everyday nog een ingetogen drama afleverde, trekt hij nu alle visuele registers open voor een verblindende blik op het blitse Londen van de jaren zestig en zeventig. Het nachtleven in de wijk Soho staat centraal, wat toen de ideale plek moet geweest zijn om alle remmen los te gooien. Winterbottom werkt met een gevarieerd kleurenpalet om het toenmalige nachtleven in de kijker te zetten, gepaard met de typische klederdrachten, foute decors en bekende klassieke deuntjes op de soundtrack.
Winterbottom maakt van The Look of Love dan ook een levendige tijdsschets, maar faalt wanneer het aankomt op het maken van een meeslepende biopic. De regisseur maakt de fout om zich veelal te concentreren op al de pracht en praal, de naakte dames, de hele zakelijke onderneming van Raymond, zodat de man zelf aan het einde van de film grotendeels een mysterie blijft. De motivaties van het personage voor zijn zakelijke manoeuvres blijven zeer aan het oppervlak, terwijl zijn persoonlijkheid clichématige proporties aanhoudt en redelijk kleurloos blijft. Steve Coogan haalt er nog een genietbare acteerprestatie uit, maar je merkt duidelijk dat zijn personage veel te weinig te bieden heeft om creatief mee te zijn als acteur. Om de film een sterker kader te geven had de focus nog iets sterker mogen liggen op de vader-dochterrelatie in de film, die wat complexer had mogen uitgewerkt worden. Wat ook nooit wordt aangehaald is de invloed van Raymond zijn pioniersrol op vlak van stripclubs en naaktbladen in Groot-Brittannië. Het feit dat hij de eerste volwaardige stripclub opende in Soho moet niet ongemerkt voorbij zijn gegaan. Toch wordt dat feit straal genegeerd.
Daarmee blijft enig gewicht aan deze film uit. Winterbottom hoopt dat de meest tragische gebeurtenis in het leven van Raymond genoeg is als kapstok voor de gehele film en om de kijker geïnteresseerd te houden. Helaas is dat niet het geval. Een karakterstudie wordt het nooit, maar eerder een film die braaf de regeltjes volgt van het genre en de kijker probeert af te leiden met ander lekkers. Als zwierige schets van de jaren zestig en zeventig is The Look of Love zeker geslaagd. Entertainend is het dus ergens wel. Je wordt om de oren geslagen met leuke popdeuntjes van toen, productioneel zit het ook goed en het vrouwelijk schoon dat in de film rondhuppelt doet ook geen kwaad. Nadeel van verschillende decennia in 100 minuten te proberen proppen is dat sommige scènes wat al te bondig aanvoelen. Het moet snel gaan om het hele relevante luik van Raymonds leven uit te doeken te doen.
Op zijn best overstijgt The Look of Love nog maar net de conventies van een televisiefilm. De film en het hoofdpersonage hadden het potentieel om veel relevanter te zijn, maar blijven uiteindelijk oppervlakkig. Misschien moet Winterbottom eens leren om wat meer tijd te besteden aan een film in plaats van jaarlijks eentje af te leveren. Want nu vervalt hij meestal in middelmaat, waardoor Winterbottom een interessant filmmaker blijft, maar nooit een groot cineast. The Look of Love is een film die wat meer inspanning verdiende, met een thema dat om een intelligente uitwerking vraagt om geen gevoel van déjà-vu op te wekken. Kijk naar films als Boogie Nights of The People vs. Larry Flynt, die daar wel in slagen. The Look of Love is een mooie verpakking met weinig inhoud.