Al laten Belgische zomers temperatuursgewijs vaak te wensen over, dat de met festivals bezaaide maanden elk jaar voor massas muziekliefhebbers een verademing zijn in de drukte van examens of werk, is onmiskenbaar. Ook voor Rein Deslé, het FoMu’s curator van dienst, lijkt het muzikale hoogseizoen geen onbekende. In You Ain’t Seen Nothing Yet zoomt ze aan de hand van werk van niet minder dan dertien fotografen in op artiesten, fans en hun gedeelde liefde voor muziek.
Dat beelden en muziek hand in hand gaan, is tegenwoordig vanzelfsprekend. Men denkt aan muziekvideo’s, fotoreportages bij concertbesprekingen, promotiefoto’s van artiesten, etc. Wanneer men ‘muziekfotografie’ hoort, denkt men daarom al snel aan de typische stoere imago foto’s. Artist X in een leren jas, gescheurde jeans, warrig haar. Ergens op de achtergrond staat er een gitaar. Misschien vindt men nog een sigaret die nonchalant aan de lippen hangt. Tenminste, als het doelpubliek niet te jong is. Wie bij You Ain’t Seen Nothing Yet vreest voor een zaal vol zulke foto’s, kan opgelucht ademhalen. Het Antwerpse fotomuseum kiest bewust voor fotografen, reeksen en werken die verder kijken dan de oppervlakte. Voorbij de rock-‘n-roll. Voorbij de stage persona’s. Dat men werkelijk met iets nieuws wilde komen, wordt niet enkel bevestigd doordat beelden van voor 1990 werden gebannen. Ook de catalogus is niet meteen standaard te noemen. Het boek gaat immers gepaard met een online ‘soundscape’ dat door Studio Brussel werd verzorgd en dankzij een samenwerking met Spotify de wereld wordt ingestuurd.
Geen eendimensionale rock-‘n-roll fotografie dus. Wat dan wel? Hoe divers de selectie ook is, een ding hebben ze allen gemeen. Van verstilde studio’s tot een installatie rond schreeuwende fans, van karakterkoppen tot excentrieke groepsportretten, allemaal roepen ze de sfeer op die de specifieke artiest met zijn muziek creëert of appelleren ze aan de emotie die onlosmakelijk verbonden is met het live beleven van muziek. Van de kant van een toeschouwer, luisteraar of artiest. Zo legt Daniel Cohen in zijn reeks “We Want More” artiesten vast in het geladen moment tussen het laatste nummer en de bis. Voor enkele seconden worden voeten bevrijdt uit te nauwe schoenen, drukt men een koel drankje tegen zijn bezweet gezicht of wordt make-up voor een laatste keer bijgewerkt. “A moment in the eye of the storm” zoals het bijschrift ons vertelt. Van de achterwand van de tenstoonstellingszaal zien we dan weer de uitvergrootte smekende blikken van fans in een opvallende installatie van Ryan McGinley. Ieder persoon individueel geportreteerd, maar tegelijkertijd deel van de massa. Zowel in de installatie, als op de festivalwei. Het contrast met de kleine afdrukken van Michael Schmelling die zich weer richt op de artiesten zelf, kan niet groter zijn. Een uitgebalanceert geheel met speelse contrasten.
Dat men in You Ain’t Seen Nothing Yet de focus wil leggen op het sociale aspect van muziek, het gevoel van verbondenheid dat deze kan teweegbrengen, is ondertussen wel duidelijk. Hierop lijkt met de kleinere bijzaal aan de exposititeruimte maximaal in te zetten. Schermen waarop voortdurend foto’s vers van de festivalweiden binnenkomen, moeten volgens curator Deslé de vluchtigheid van het moment aangeven, maar maken eerder duidelijk dat muziek doet praten. Als men niet onderling probeert te gokken welke band er precies op het podium staat, dan zijn het wel de uitvergrootte albumcovers voor de aangrenzende wand die exposés over persoonlijke platencollecties aanwakkeren. Extraatjes als de televisieschermen waar ononderbroken muziekvideo’s op te zien zijn en de kamer tenmidden van de exporuimte waaruit Radio Soulwax door de tenstoonstelling klinkt, herinneren de bezoeker dan weer dat het uiteindelijk niet allemaal om beelden en mijmeringen draait, maar bovenal om muziek.
Een aangename en afwisselende expo met hier en daar een verrassend frisse kijk op muziekfotografie. You Ain’t Seen Nothing Yet bevat een selectie knappe beelden en projecten, maar geen wereldschokkende openbaringen. De kans dat men na een bezoekje nood heeft aan een stoel, een koffie of een momentje stilte om de indruk langzaam te laten inzinken, is klein. Het is echter nog maar de vraag of dat veel uitmaakt wanneer men met een festivalbandje van Rock Werchter gratis toegang krijgt en zonder deze als maximaal zesentwintigjarige ook slechts de gewoonlijke één euro moet betalen — men mikt hier immers op het jongere publiek.
You Ain’t Seen Nothing Yet loopt nog tot 6 oktober 2013 in FotoMuseum, Antwerpen.
