Dat het de meest controversiële show van Pukkelpop zou worden, stond al op voorhand vast. Dat werd het ook, maar slechts met een kleine marge. Een paar maand na de première bleek die “Shaking The Habitual”-show van The Knife al bij al wel mee te vallen.
“Schande!” “Mijn geld terug!” “Boerenbedrog!” De krachttermen waren niet van de lucht toen The Knife op 5 mei met zijn “Shaking The Habitual”-show neerstreek in de AB. Dat er op het podium geen instrument echt werd bespeeld, en ook de zang van band leek te komen, terwijl dansers zich aan een soort aerobicssessie overgaven; het werd niet echt geapprecieerd door het publiek dat al maanden op voorhand zijn ticketje had gereserveerd.
We zijn drie-en-een-halve maand verder en nu de regels beter zijn afgesproken, valt het optreden van The Knife op Pukkelpop in betere aarde. U wéét nu dat dit eigenlijk bedoeld is als een in vraag stellen van alles waar een klassiek concert voor staat, en dat “Shaking The Habitual” nergens beter past dan op een festival, steevast toch een feest van rocksterren- en andere clichés.U laat zich dan ook gaarne gaan, al op de “Deep Aerobics” die aan het optreden vooraf gaat, en waarin het optreden wordt opgedragen aan Pussy Riot die exact een jaar geleden werden veroordeeld.
Met dat “Het volk zal leiden en de leiders zullen volgen”, waarmee de echte show vervolgens opent, is de toon meteen gezet: eigenlijk “danst” The Knife hier een soort filosofisch traktaat over het opheffen van het onderscheid tussen podium en de vloer ervoor; over hoe je een concert samen maakt. “Welcome to the ‘Shaking The Habitual’-Show. We like to do it with you”, dat idee, zoals het na drie nummers klinkt.
Op dat moment hebben de dansers de aanvankelijke poses — geloofwaardig in opener “A Cherry On Top”, minder al in “Raging Lung” — alsof zij de instrumenten bespelen langzamerhand opgegeven. Die illusie is ook niet nodig om voor een memorabele show te zorgen. “Tonight is about all the love in the world”, klinkt het nog, en ook dat is significant: in tegenstelling tot deze lente wordt er nu meer gecommuniceerd met het publiek en dat haalt de banden ook al meer aan dan bij een louter conceptuele show.
Want dat blijft het natuurlijk wel: dansen op vrij abstracte elektronische muziek, al evolueert ook die doorheen de tijd. Van moeilijke en vervormde vocals en beats gaat het in een razende finale naar een uitbundige climax met de zware beats van “Silent Shout” die zelfs The xx een veld verder overstemmen. En dan gaat het publiek — eindelijk! — mee uit de bol zoals dat al anderhalf uur de bedoeling was. Het is meteen het sterkste moment van de show; de barrière tussen performer en kijker afgebroken tot op de grond, het doel is bereikt. Niet alleen de intellectueelste show van het weekend dus, maar ook meest intrigerende; The Knife staat op eenzame hoogte.