Als er één ding is dat je als groep niet mag doen, dan is het wel te lang teren op hetzelfde geluid. Archive maakt ondertussen al enkele jaren ietwat onderling inwisselbare platen, en dat wreekte zich zaterdagavond.
Als in een wanhopige poging om de recente gemeenteraadsverkiezingen terug te draaien, was de voertaal in het Rivierenhof, zowat de achtertuin van burgemeester Bart De Wever, afgelopen zaterdag plots Frans. Archive mag dan immers wel Vorst en de AB in een vloek en een zucht uitverkopen, dat gebeurt vooral dankzij onze vrienden van over de taalgrens. In Vlaanderen krijgt de groep weinig steun van de radio, en het was dan ook alweer een grotendeels Franstalige delegatie die de slechts half gevulde bankjes van het openlucht theater bevolkte.
Naast die onbekendheid in Vlaanderen heeft Archive nog een probleem: With Us Untill You’re Dead, zijn laatste plaat, is ontegensprekelijk een van de minst sterke van de groep. Te gezichtsloos en massief als geheel om aparte songs te laten ademen, te overdacht en afstandelijk; een ondoordringbare lap progrock. Live zet die sfeer zich in Antwerpen ook verder. Het rustige “Finding It So Hard” is bijvoorbeeld een moeilijke opener: Dave Penns stem komt niet helemaal door, en het nummer pakt niet echt. Dat de zanger zich ondertussen wel bezondigt aan grandioze emotionele overachting en de foute poses van een gladde Amerikaanse entertainer, helpt niet. In het nieuwe “Wiped Out” gaat hij helaas door op dat elan, maar de instrumentale finale van dat nummer, waarin de band in overdrive gaat en ritmes alles gaan domineren, maakt veel goed.
Met de jonge Holly Martin heeft Archive ook een nieuwe zangeres aan boord die een verrijking voor het Archivegeluid blijkt. “Hatchet” bouwt aardig op, maar in “Violently” mist ze de kracht die ze het op plaat wel kan geven. De dansende eindspurt van dat nummer maakt het makke publiek wel eindelijk wakker, en publieksfavoriet “Again” wordt meteen daarna op gejuich onthaald.
Helaas kort de groep het normaal lang uitgesponnen nummer in tot ongeveer de helft van de lengte. Dat is jammer, want Archive is op zijn best in nummers die het traag kan opbouwen en laten openbloeien. Vanavond gebeurt dat niet: Penn brengt hoogstens een samenvatting van het zestien minuten durende origineel: de rustige aanloop, en dan snel naar een stevig uithalend einde. Zonde.
In tegenstelling tot de laatste keer dat we Archive zagen spelen, op de Controlling Crowds-tour, mogen hits dus wel weer in de set. Bewijs daarvoor: “Fuck You”, nog steeds het meest directe uitscheldnummer ooit (“There’s a space kept in hell with your name on the seat/With a spike in the chair just to make it complete”, is maar één van de welgemeende lyrics),en Penn laat het refrein van deze rockende versie maar wat graag meebrullen.
Waarmee Archive dan toch een beetje connectie heeft gekregen met het publiek, en er iets van vuur in de set komt. Het oude “You Make Me Feel”, uit de tijd dat de groep zich nog conformeerde in het triphopvakje, krijgt nog een dreunende versie, met de drumloop van “Bullets” dendert de set zich naar het einde. In de bissen krijgen we nog “Words On Signs”, dat nogmaals laat horen waarom de groep zo vaak met Pink Floyd is vergeleken, en “Dangervisit”, waarin hoofd-archivaris Darius Keeler zijn troepen van achter zijn toetsen opzij dirigeert tijdens een daverend slot.
Toch heb je het gevoel dat Archive langzamerhand in een doodlopend straatje is beland. Zijn geluid is nu al platenlang zo strikt gedefinieerd, dat alles eenheidsworst dreigt te worden, en het is alweer vier jaar geleden dat de groep nog eens een echt pakkend nummer schreef. Ook rapper Rosko John, die in die tijd onverwachts weer bij de groep aansloot, wordt vanavond node gemist. Zijn verbaal spervuur brak al eens de eenvormigheid die hier soms op de loer lag. Na de triphopfase van eind jaren negentig, en de groepsfase van de tien jaar daarna, is het tijd voor iets nieuws.
