Ooit werd de Canadese tweeling bejubeld door iedereen die ook maar beweerde een beetje indie te zijn. Vandaag, een kleine vier jaar na Sainthood en de intercontinentale doorbraak, hebben de zusjes Quin hun muzikale eigenheid ingeruild voor platte synthpop met een erg puberale invulling. Terug naar af, dames.
We schrijven november 2009. Collega Peter van Meer legt de laatste hand aan zijn review over Sainthood en besluit met de profetische woorden: “Tegan & Sara behouden hun eigenheid, maar gooien op weg naar volle wasdom wat muizenissen overboord. Dat legt hen geen windeieren. Sainthood is een volwassen plaat die, nog meer dan de voorgangers, een plaats heeft in de collectie van indieliefhebbers.” Niemand ontkent dat volwassen worden een moeilijk proces is, maar onderweg is er blijkbaar toch wat misgegaan. Ondertussen zijn de zusjes de dertig gepasseerd en zou je verwachten dat zowel het niveau als de thematische invulling van de nummers in stijgende lijn zou gaan, maar wat je met Heartthrob voorgeschoteld krijgt, klinkt eerder als een erg slecht geproducete plaat van pakweg Selena Gomez of Miley Cyrus: karakterloze puberpop over –yet again — eerste liefdes en gebroken harten.
“I Couldn’t Be Your Friend” vat de bovenstaande boutade mooi samen; een strak, gestroomlijnd nummer met een irritant snelle bas over hoe moeilijk het toch wel niet is om vriendschappelijk om te gaan met een voormalig vriendinnetje. Zowel Tegan als Sara schreeuwt en hijgt onophoudelijk door het nummer heen waardoor je al erg snel het gevoel krijgt te luisteren naar de soundtrack van een ondermaats liefdesavontuur in Lesboland. “How Come You Don’t Want Me” is zo mogelijk nog een graad erger. “I see you by my house walking with a different girl/ I see you by my house talking with a different girl”, ongetwijfeld allemaal erg herkenbaar, maar what the fuck is er gebeurd sinds Sainthood? Waar zijn die amusante teksten naartoe? Waar is die unieke en herkenbare toets in de muziek?
Heartthrob begint nochtans ongemeend sterk met “Closer”, een opzwepend nummer dat zo uit de stal van Kylie geplukt lijkt. De vederlichte toon, de combinatie tussen synthpop en emotioneel verlangen, de rijmende tekst; hier werkt het wel en na drie minuten pure bubblegumpop hoop je dan ook dat de rest van de plaat uit hetzelfde hout is gesneden. Opvolger “Goodbye, Goodbye” houdt ondanks het inspiratieloze geschreeuw van de duidelijk getraumatiseerde tweeling nog enigszins stand, maar tegen het einde van “I Was A Fool”, een lachwekkende pianoballad á la Cher, is het kalf hopeloos verdronken. De pijnlijke indruk die deze plaat wekt, is dat beide dames bewust met hun vorige werk besloten te breken en een nieuwe start namen als een kant-en-klaarproduct voor de seksueel verwarde tiener.
Blijkbaar was het tijd voor iets anders; begrijpelijk na zes platen, maar als Heartthrob de maatstaf wordt voor het toekomstige geluid van de zusjes, dan is het tijd om afscheid te nemen. Het was gezellig; nog veel succes. Dank u en tot ziens.
