Het leven in Limburg kan mooi zijn. Groen gras, fluitende vogeltjes en niets dan zonneschijn. Na een druilerige vrijdag maakt het centrum van Genk zich klaar voor een wervelende zaterdag: zonnekloppers, fashionista’s en dagjestoeristen, u zijt welgekomen!
Zaterdag 29 juni
Hasselt mag dan misschien wel de “hoofdstad van de smaak” zijn, in Genk klopt het echte hart van de provincie. In enkele decennia ontwikkelde de tweede stad van Limburg zich van een achtergesteld mijnwerkerscentrum tot een bloeiend artistiek geheel. Economisch gaat het tegenwoordig wat stroever, maar daar lijkt het culturele leven voorlopig geen last van te hebben. Het ideale voorbeeld? Genk On Stage, een volledig gratis evenement waarbij het centrum van de stad drie dagen lang omgebouwd wordt tot groene festivalsite. Geen idee hoe het stadsbestuur cultuur en crisis combineert in uw heimat, maar hier kan de rest van Vlaanderen nog wat van leren.
Het eerste optreden van de dag stelt onze oordopjes al dadelijk op de proef. The Prospects mogen de spits afbijten op het Factor J², het kleinere podium in het evenementenpark van de stad. Gord Achten brengt samen met Marco Simoni en Alessio di Turi snelle en snedige rock op een onverantwoord hoog volume. De gierende gitaren en donderende drums doen vermoeden dat de bandleden wel eens fan zouden kunnen zijn van The Black Rebel Motorcycle Club en Queens Of The Stone Age. Aan het einde van de set laat Achten er geen twijfel over bestaan; er komt een debuutalbum. Wij sturen Joke Schauvliege alvast een memo.
Een kleine honderd meter verder klinkt een ander soort geweld; het jonge Limburgse hiphopcollectief Onze Zaak gaat een verbale strijd aan met het systeem. Twee gebrilde blonde kerels die op afstand het uiterlijk en de lichaamsbouw hebben van een nog niet aangerande koorknaap, proberen het publiek te overtuigen om een klein beetje in opstand te komen. Genoeg belastingen betaald, genoeg bitches die aan je kop zeuren om meer bling en als het even kan; A-attesten voor elke leerling! De kleine revolutie die de volgelingen van Lucebert afdraaien, krijgt een duw in de rug door twee afgetrainde b-boys die het optreden een zweem van spontaniteit moeten meegeven. Geen idee wat de juryleden van So You Think You Can Dance zouden opmerken, maar wij denken iets in de richting van: “Minder tijd doorbrengen in de fitness, meer aan de moves werken!”; uiteraard gebracht in een geil Russisch accent. Onze Zaak heeft duidelijk nog wat issues: speelgoed kalasjnikovs, de boutade dat er een jihad in ieder van ons schuilt, de sample van Tony Montana in de openingmix,… Leuk, maar onnodig. De titelloze EP van het collectief is wél een aanrader; erg sterk spraakwater om de dorst naar kwalitatieve Vlaamse hiphop te lessen. Trouwens, aan Vlaamse hiphop tout court was er vandaag geen gebrek in Genk. Andere young guns zoals Chad & Djalu, N.A.S. of Chadid — de een al wat bekender dan de ander — krijgen een eigen podium om op te shinen. Het talent is er, nu alleen nog het juiste distributiekanaal vinden.
Geen discriminatie op Genk On Stage: het gehandicapte broertje van de nederhop krijgt ook ruime aandacht. Arne Vanhaecke, een van de chouchoukes van Radio 2 brengt nederpop in de zuiverste zin van het woord. Ongeveer een uur lang probeert de Bruggenaar een handvol kijklustigen warm te maken voor een kruising tussen de kleffe hap die Jelle Cleymans aanbiedt en de levenslessen van Buurman; denk Tom Odell, maar met oprechte emoties. Na de loze belofte om wat Marvin Gaye aan de set toe te voegen, was het voor ons wel genoeg. Of toch: “In bed was ik een beest/Ze kan een week niet meer recht lopen/Totdat ze geneest”, zingt Vanhaecke. “Sexual Healing” in de Vlaanders, bende viezeriken.
De ontboezemingen rond Vanhaeckes eerste keer worden snel vergeten wanneer een guitig Limburgs meisje met veel bravoure Oscar And the Wuulf aankondigt. Gezien de houding van de jongens op het podium zou je haast gaan denken dat ze wat kregelig waren. De dromerige pop uit Summer Skin werd zielloos op het publiek afgevuurd en van interactie was er absoluut geen sprake. Droeg Max Colombie daarom die rode zonnebril in een donkere tent? Om het publiek niet te moeten zien? Na een aantal nummers shoegazing voor gevorderden was het tijd om te vluchten. Een grote toekomst? Wie had dat nou weer voorspeld?
Afsluiten doen we met The Van Jets, de groep rond frontman Johannes Verschaeve. De zanger, vandaag met een compleet rode linkerhand, lijkt de invloed van Mondriaan nog net niet helemaal te hebben afgeschud. Doorheen het optreden werd het decor regelmatig opgelicht door geometrische figuren die, in combinatie met de wel erg actieve rookmachine, het podium veranderden in een zwoele nachtclub. Kleppers als “Here Comes The Light” en “Waited Long Enough” worden professioneel verpakt en bezorgd, maar doorheen het optreden dringt de band nooit echt door tot bij het publiek. Hier lijkt de organisatie dan ook een steek te hebben laten vallen. Een naam als The Van Jets staat erg mooi op de affiche, maar in Genk heeft de band geen tastbare aanhang. De andere grote kleppers van de avond, Umberto Tozzi en The Gipsy Kings — toppers in hun genre, laten we wel wezen — brachten een ongeziene volkstoeloop op gang, waarbij iedereen die niet naar de latinohelden kon gaan kijken, wel genoegen moest nemen met The Van Jets. Het resultaat was een wat ouder publiek, vaak met jonge kinderen aan de hand, dat wat angstig stonden te staren naar een graatmagere, halfnaakte krullenbol met een gekleurde linkerhand. Zeg nou zelf, welk kind kiest dan niet voor het monster onder het bed? Geen idee wat uw plannen nog zijn, maar wij gaan alvast slapen. Nu alleen nog een zaklantaarn vinden…
Zondag 30 juni
Zestigduizend bezoekers op zaterdag, niet slecht gezien de weersomstandigheden en het wat beperkte programma voor de muzikale meerwaardezoeker. De laatste dag van de driedaagse stadshappening begint wat aarzelend: voor drie uur ’s middags valt er zo goed als niets te beleven. Die paar acts die toch rond het gemiddelde dutjesuur geprogrammeerd staan, richten zich eerder op een erg jong publiek. In het evenementenpark komen zelfs de allerkleinsten onder ons aan hun trekken met Boembox, Fabian en junior Eurosongrevelatie Jill Shaw. “Summer Sucks”, de eerste single van la Shaw kwam vorige zomer in de rekken en opvolger “All For You” versierde — eerlijk waar — zelfs een plek op enola’s promolijst. Onbesproken is natuurlijk onbemind, maar daar trekt het jonge volk zich niets van aan: gaan met dat bananenfruitpapje!
Naast de bands op de vier hoofdpodia zijn er legio groepjes die strijden om de aandacht van het publiek. In een omzwerving naar iets eetbaars dat niet al te veel leek op de gebraden schoenzool aan de meeste kraampjes, kwamen we terecht tussen de aanhangers van Trust, een aangenaam coverbandje met een zanger die het steenkolenengels tot literair genre verheft. Ondanks het feit dat menig logopedist er de tanden op zou stukbijten, brengt de groep uitstekende versies van verschillende klassiekers. Zo worden Van Morrisons “Brown-Eyed Girl” en “Het Is Een Nacht” van Guus Meeuwis heerlijk vertaald in versies waar ze zelf trots op zouden zijn. Het enige nadeel? De locatie: de doorgang aan het einde van de Genkse Stationsstraat blijkt te eng om een vlotte doorstroming te garanderen. Aangezien de meeste bezoekers vrolijk bleven luisteren naar Trust, leek niemand dat erg te vinden. En niet vergeten: you need eardops? She has, hè!
Met een goed gevulde maag trekken we terug richting Factor J voor het optreden van de Lommelse indieband Bearskin. Recent nog werd “Waiting For The Kill” van de jonkies gekozen tot single van de week op Radio 1 en eens de beginnende band op het podium staat wordt duidelijk waarom. Zanger Sam Geraerts beschikt over een stem die hem meteen in dezelfde categorie plaatst als Matt Berninger. De jongeman zalft en slaat in een sfeervol geheel aan potige nummers waarmee de bandleden scoren bij de vele pubers die de laatste restjes examenstress van hun frêle schouders komen schudden. Ongetwijfeld een van de toppers van deze editie, net zoals BRNS trouwens. In Vlaanderen timmeren de jongens nog hard aan de weg, maar in Walifornia zijn er nog maar weinig deuren over om in te trappen. Als beloning voor al het harde werk was het Yeasayer die hen het voorprogramma voor hun optreden in de AB liet verzorgen; niet verwonderlijk als je weet dat BRNS (zeg Brains) moeiteloos het rauwe geluid van dEUS ten tijde van Worst Case Scenario koppelt aan de wat verlegen zang die Arctic Monkey Alex Turner nu nog parten speelt. Luister maar naar “Our Lights” en u snapt het plaatje volledig.
Amatorski dan; nog zo’n band die in hetzelfde bedje ziek is als Oscar And The Wolf. Wat is dat toch met die talentenjachtcoryfeeën uit het alternatieve circuit tegenwoordig? Zijn het allemaal stiekeme vampiers die voor het ondergaan van de zon alleen maar in staat zijn tot apathie? Een beetje enthousiasme, dat is toch niet zo veel gevraagd. Ach ja, misschien weten ze niet dat optreden leuk hoort te zijn. Jeugdige naïviteit, erg schattig… Doe ons dan maar een portie Daan, een onvermoeibare klasbak die — zelfs wanneer zijn karaktersmoel op onweer staat — doet waar het publiek voor komt. Toegegeven, een onbetwiste headliner is the man in brown niet; nu zelfs wat minder dan pakweg een jaar geleden, toen er van intieme Franstalige pareltjes nog geen sprake was. Het hoofdpodium lijkt eerst dan ook wat groot uit te vallen, maar daar brengt een voornamelijk Engelstalige setlist snel verandering in. Niets zo handig om een publiek uit je hand te doen eten dan een rijmende meezinger over foute liefdes en stinkende ego’s.
Wanneer het doek bijna is gevallen en de meeste genksters zich al mentaal voorbereiden op een pijnlijke maandagochtend, doet Trixie Whitley eerst nog even op magistrale wijze haar ding. Amper goed en wel uit de startblokken geschoten en nu al wereldberoemd in Vlaanderen en omstreken, papa Chris Whitley zou trots op haar zijn. De jonge zangeres toon het publiek hoe het wel moet; met de stem van een ervaren souldiva preekt ze het soort passie dat een turbulent leven met zich meebrengt. “Breathe You In My Dreams”, geen Johannes Verschaeve die ons vannacht wakker houdt; we hebben al ergere edities achter de rug. Tot volgend jaar?
