Sommige muzikanten worden door hun succesvolle collega’s steevast de hemel in geprezen maar weten maar niet door te breken bij een breder publiek. Een goed voorbeeld daarvan is de Britse soulmuzikant Omar, die onder meer Stevie Wonder, Erykah Badu, Common en Jamie Cullum tot zijn fans mag rekenen, maar ook met zijn zevende plaat The Man wellicht weeral grandioos genegeerd zal worden door de muzikale goegemeente.
Dat is nochtans bijzonder onterecht, want Omar brengt hier naar goede gewoonte een soulplaat van hoog niveau. Zoveel is al meteen duidelijk bij de eerste twee nummers. Begint “Simplify” nog ietwat zeemzoeterig met zwierige strijkers, dan wordt al snel een moddervette groove met opvallende synthaccenten ingezet die het nummer voortstuwt van hoogtepunt naar hoogtepunt. Titeltrack “The Man” wordt dan weer aangedreven door een ronduit badass baslijn op de basklarinet die het nummer in de verzen bijna in hiphopterritorium katapulteert.
Hoewel de resem genres waaruit inspiratie gepuurd wordt breed is, valt alles hier wel gemakkelijk te reduceren tot het centrale neo-soul idioom. Dat is niet in het minst zo door Omar’s stemgeluid, een lichte croon die wel wat weg heeft van die van Stevie Wonder, en waarmee hij zich melodisch ook volledig inschrijft in de Amerikaanse soultraditie. Ook tekstueel valt hier niets nieuws te rapen. Omar borduurt in grote mate voort op de gekende topics gelieerd aan allerhande liefdesperikelen.
Daar staat gelukkig wel tegenover dat Omar een absolute vakman is, die zich op dat vlak bovendien allerminst afschermt van geluiden buiten de soulwereld. Zo doorspekt hij hier op verschillende nummers de sound met Caribische geluiden, van steel drum melodieën (zoals in “I Love Being With You”) tot rommelende conga’s en bossaritmes (in afsluiter “Ordinary Day”). Een absoluut hoogtepunt vormt “High Heels”, waar Omar ondersteund wordt door het Hidden Jazz Quartet in een groovefestijn van jewelste waarbij de baritonsax en de contrabas lustig van partij wisselen.
Grotendeels dus uitstekend materiaal dus op deze The Man, maar helaas zijn er wel enkele minder geïnspireerde nummers te horen die het niveau wat naar beneden halen. Zo is “Treat You”, een duet met Caron Wheeler van Soul II Soul (ja, wij wisten ook niet dat die nog bestonden), veel te klef voor zijn eigen goed en muzikaal te veel een doorslagje van andere nummers op deze plaat. “When You Touch We Touch” komt dan weer rijkelijk te laat (of te vroeg, in deze retrotijden) als kruisbestuiving van soul en house, waarbij de grens tussen kitsch en nostalgie iets te wankel overslaat naar het eerste.
Maar afgezien van die twee à drie iets mindere nummers dus wel een heel goeie plaat, deze The Man. Omar trekt iets minder de absolute vintage soulkaart dan succesverhalen Raphael Saadiq en Aloe Blacc en blijft zich meer binnen de neosoul vibe van de vroege jaren 2000 situeren, maar levert hier wel weer een plaat af die de aandacht verdient van al wie ook maar een beetje into soul is.
