Mikal Cronin is het soort van muzikant voor wie wij au fond respect hebben: niet alleen heeft hij zijn strepen verdiend als bassist bij Ty Segall, bovendien heeft hij de overgrote meerderheid van zijn jongste plaat zelf ingespeeld. Cronin beschrijft in tien liedjes zijn groeipijnen en de bijhorende onzekerheden en existentiële twijfels en giet die in de mal van compacte, melodieuze popliedjes die soms verraderlijk hard uit de hoek komen.
Cronins explosieve, lo-fi powerpop bevindt zich op een kruispunt tussen het vroege werk van R.E.M., Nirvana en gouden oudjes zoals Big Star en hier en daar zelfs The Byrds. Het sober getitelde MCII is dan ook een ideale zomerplaat die zich het best laat genieten onderweg in de auto op een blinkende autostrade met de ramen wagenwijd open. U loopt dan wel het risico dat u tijdens één van de melodieuze refreinen harder gaat rijden, maar dat moet u er dan maar bij nemen.
Neem nu bijvoorbeeld het vooruitgestuurde “Shout It Out”: het begint ingehouden met akoestische gitaren en een nerveuze, doffe tom-tom drum totdat Cronin zijn fuzz-pedaal op maximum zet en het refrein haastig naar binnen tuimelt. Opwindend en verslavend spul. Ook opener “Weight” is van een zonnig, uitbarstend refrein voorzien, net zoals “Turn Away” of “Am I wrong”; stuk voor stuk toonvoorbeelden van hoe je de verwarringen en groeipijnen van een gemiddelde adolescent in zinderende popnummers kunt vatten.
Vergis u niet, dit zijn catchy nummers die na twee of drie luisterbeurten in het gehoor blijven hangen, maar waarvan de teksten des te bijtender zijn. Doorheen het album stelt Cronin zichzelf constant in vraag en legt hij zijn eigen onzekerheden bloot. “Am I wrong? I don’t think so” zingt hij op een gegeven moment, maar echt geloven doe je hem niet. Hoorden we hem niet in “Shout It Out” zingen: “Do I shout it out/Do I let it go/Do I even know/What I’m waiting for/No, I want it now/ Do I need it, though?”. De hoes van dit album is niet meer dan Mikal Cronin die naar de wolken kijkt en zichzelf de vraag stelt waar het nu eigenlijk allemaal heen moet.
Zelden gaat het album uit de bocht. “See It My Way” mag dan al een stevige lap 90s rock zijn, het komt toch eerder over als een doorslagje van Nirvana dan iets van Cronin zelf. “Peace Of Mind”, met opnieuw een tekst doordrongen van zelftwijfel en mentale onrust, is op zich een aangenaam rustpunt met prachtig vioolwerk van K. Dylan Edrich. Het doet denken aan de brede landschappen van R.E.M. ten tijde van Out Of Time. Niet slecht, maar de melodie is net ietsje te tam in vergelijking met de andere uitstekende nummers en het refrein wordt één keer te veel herhaald.
Dit album is dan ook op zijn best als Cronin de fuzz-pedalen opengooit en zijn versterker op tien zet, zoals op “Change”: melodieuze, smerige punkrock. Bovendien zijn we gek op hoe “I’m Done Running From You” meerstemmig en akoestisch begint vooraleer de fuzz-gitaren invallen en een refrein losbarst dat van Hüsker Dü had kunnen zijn. De doe-het-zelf aanpak waar deze plaat getuige van is, komt het best tot uiting op “Don’t Let Me Go” dat in al zijn simpliciteit van een haastige akoestische gitaar zowel tekstueel als muzikaal samenvat waar dit album voor staat.
Op afsluiter “Piano Mantra” begeleidt Mikal Cronin zichzelf op piano en vraagt zich af: “Can you hear it or is it in my head?”. Een treurige viool sleept het lied als een doodskist vooruit waarna halverwege de fuzzy gitaar van Cronin invalt en het hele nummer tot een crescendo komt, als een straal wit, fel licht op een houten kop na een nachtje zwaar drinken. Het hele album lang stelt Cronin zichzelf op de meest onbevangen wijze dergelijke existentiële vragen, balanceert hij tussen stilte en ruimte en scheurende gitaren. Dat hij met dit album dan ook nog eens perfect het jeugdige gevoel van doelloosheid en verwarring wist te vatten in tien nagenoeg vlekkeloze powerpopsongs, is niet minder dan een bewonderenswaardige prestatie. We kunnen je horen Mikal, luid en duidelijk.
