Figuren die de toeschouwer nooit recht in het gezicht (durven) kijken, duo’s die van elkaar vervreemd lijken, personen die veel meer vanuit achterliggend perspectief geschilderd worden: dat is de wereld vervuld van een vreemdsoortige poëzie waarin de jonge Limburgse kunstenaar Bart Deglin ons meetroont. Zijn personages lijken een direct contact met de actualiteit verloren te zijn. Maar het oog van de aandachtige toeschouwer zegt ons juist het omgekeerde: ze geven perfect de hedendaagse wereld weer, zij het dan op een surrealistisch niveau .
Inter Art Center is een kleine galerij gelegen tegenover de poort die toegang verschaft tot het bekendere Z33 in Hasselt. Ze verschafte Panamarenko tijdens diens actieve periode een uitvalsbasis met geregelde tentoonstellingen, en werkte in het verleden ook samen met andere bekende kunstenaars zoals Alechinsky en Roger Raveel. Vorig jaar wijdde de galerij een eerste tentoonstelling aan het werk van Bart Deglin, geboren in 1973 in Sint-Truiden, en thans loopt er een vervolgtentoonstelling.
Het feit dat de sobere galerij tegelijkertijd ook nog als verzamelplaats voor een deel van haar vaste collectie van Panamarenko dient, zorgt wel voor wat verwarring binnen de expo. Tussen de werken van Deglin kan je immers tekeningen en sculpturen van Panamarenko tegenkomen, waarvan de exuberantie in schril contrast staat met de ingetogenheid van het werk van Deglin.
Bart Deglin haalt zijn inspiratie uit de dagdagelijkse wereld waarin zijn personages vertoeven. Kernboodschap van het werk draait zonder twijfel rond de verinnerlijking van gevoelens: gevoelens waarvan het zeker niet duidelijk is waar ze vandaan komen en nog veel minder waar ze heen gaan. Dit verleent aan het werk een tijdloosheid maar tegelijkertijd ook een innerlijke poëzie, die bevreemdend overkomt.
De vreemde sfeer wordt meteen duidelijk voor de toeschouwer vanaf het moment dat deze merkt hoe geen enkel personage dat door Deglin afgebeeld wordt, als het ware recht in de (portret)lens kijkt. Interactie tussen personages in het geval er twee personen afgebeeld worden, helpt ook niet in dit verband: de figuren staren ofwel naast elkaar door, waarbij ze elkaar gewoon compleet negeren of ze kijken dezelfde onbestemde ruimte in, zonder zich blijkbaar bewust te zijn van elkaars aanwezigheid.
Er is ook iets vreemds aan de hand met de afbeelding van lichaamsdelen. Qua proporties klopt alles maar de armen en benen lijken eerder nutteloze accessoires, die niets bijbrengen aan de persoon die afgebeeld wordt. Eens te meer gaat alle aandacht naar het innerlijke.
Deglin maakt op de schilderijen, die van diverse groottes zijn, dankbaar gebruik van heldere kleuren zoals lichtblauw en groen, maar de isolatie van de personages wordt er niet minder door. Eenieder lijkt te worstelen met een innerlijk probleem, of hij of zij nu langs voren of langs achteren afgebeeld worden. Bij sommigen is het zelfs een raadsel in welke fysieke situatie ze verkeren. Een jongeman met een bruine zak over zijn hoofd kan een illusie zijn op fysieke martelpraktijken, maar kan ook wijzen op een soort innerlijke marteling, een zich afkeren van de buitenwereld en het verinnerlijken van de problemen. Een jongeling wordt afgebeeld tussen de gezichten van twee strenge ouders, maar in het onderste gedeelte van het portret verdwijnen de kleuren, en blijven enkel de lijnen en dus de contouren over. De titels van de schilderijen met hun onderliggende dubbele bodems maken het thuisbrengen van de problematiek niet minder moeilijk.
Een recente criticus omschreef de stijl van Deglin als refererend aan Pop Surrealism, een stroming die rond 2005 opdook in de Californische schilderkunst, en die een samenballing is van de Pop Art en het Surrealisme. Sindsdien krijgt Deglin dit etiket al dan niet terecht opgeplakt en wordt hij als een Belgische vertegenwoordiger ervan gezien. Als het deel Pop Art voornamelijk aan de kleuren refereert, geeft het deel surrealisme heel goed de innerlijke strijd weer van de personages, hun afkeer van de lens, hun verscheurdheid, die ze echter op een hoger niveau in poëzie weten om te zetten. Een echt thematische opstelling van de werken is gezien de beperktheid van de galerij niet mogelijk, maar het basisachtige karakter ervan door middel van de kleurige werken afgebeeld op de witte muren compenseert dit weer aanzienlijk.
Bart Deglin, nog tot 23 juni in Galerij Inter Art Center, Zuivelmarkt, Hasselt. Openingsuren 14u tot 18u van donderdag tot en met zondag.