Met “At The Close Of Every Day” en “The Spirit That Guides Us” heeft drummer/zanger Minco Eggersman ongetwijfeld al meer dan de handen vol. Om dan nog eens twee films van een soundtrack te voorzien en die dan uit te brengen op z’n eigen platenlabel, moet hij wel beschikken over een vergevorderd talent voor time management. Eggersman doet het echter allemaal met evenveel bezieling en knutselt bovendien ook nog eigenhandig wat instrumenten in elkaar. Dat soort bezieling dus.
Hetzelfde gaat waarschijnlijk op voor regisseur Jaap Van Heusden die trouwens ook al eerder beroep deed op Eggersman als soundtrackschrijver. Met Drone en De Nieuwe Wereld draaide hij onlangs twee televisiefilms over het botsen van culturen. De ene gaat over de onbemande vluchten die ingezet worden in de strijd in Afghanistan, de andere belicht het lot van gestrande asielzoekers op de luchthaven van Schiphol. Door die grote thema’s af te tekenen tegen de steriel in beeld gebrachte banaliteit van het dagelijkse leven, brengt hij die ver-van-mijn-bed-problematiek beklemmend dichtbij.
Waar de films spelen met contrasten, versmelt Eggersman net verschillende invloeden tot een mooi muzikaal geheel dat vooral inzet op sfeerschepping. Met allerhande exotische en zelfgebouwde instrumenten creëert hij een heel organisch klanktapijt en het zijn de gitaarpartijen die met veel gevoel voor ruimte en stilte de sfeer bepalen, gaande van het eeuwige optimisme dat men al eens associeert met de Afrikaanse cultuur, tot diepe dreiging en beklemming. Hier en daar worden de melodieën vocaal ondersteund door Blaudzun die ook banjo speelt op enkele nummers. Op “Negative” bijvoorbeeld: Het is één van de hoogtepunten waarin de spanning mondjesmaat wordt opgebouwd, waarna de song uiteindelijk ware Swans-proporties aanneemt. Het is ook de stem van Blaudzun die de plaat opent en je als een huilende sirene meteen naar de keel grijpt.
Vrolijker gaat het er aan toe in “Zonnestraal” — dat is wat het zegt te zijn — en “Roze Koek” dat met z’n zomerse vrolijkheid misschien wel het meest toegankelijke van de 33(!) nummers is. De soundtrack van Drone is wat donkerder dan die van De Nieuwe Wereld maar het verschil is subtiel en staat zeker niet in de weg dat de plaat als één geheel kan beluisterd worden. Het blijven natuurlijk soundtracks en wie op zoek is naar echte songs laat ze beter links liggen. Toch staan er net genoeg nummers op die door hun bezwerend ritme of bevreemdende klanken de plaat boeiend houden.
