Met Shaking the Habitual heeft The Knife een behoorlijk hermetisch werkstuk op de wereld losgelaten. Maar waar die plaat — na ondertussen wéken volhardend luisteren — enigszins zijn geheimen begint prijs te geven, doen de Zweden er live nog een schepje bovenop met een als concert vermomde dansvoorstelling.
Toen het eerste Belgische concert van The Knife in jaren in voorverkoop ging, kon niet vermoed worden wat van de avond verwacht kon worden. Geen noot was gelost van het toen nog te verschijnen Shaking the Habitual. De reputatie en het tot nu toe hoogstaande kwalitatieve niveau van het werk van The Knife in gedachten, leek het een veilige gok om toch dat ticket aan te schaffen, ondanks andere concertmogelijkheden, tot zelfs het legendarische Girls Against Boys toe.
De volharding die aan de dag gelegd moest worden om Shaking the Habitual te doorgronden, was verantwoordelijk voor een zekere nervositeit: kan dit live wel tot een goed einde gebracht worden? Het eenvoudige antwoord: neen. En wel om die reden dat zowat de helft van het concert de muziek alles behalve live gespeeld werd.
Anderzijds is er ook een minder eenduidig antwoord: The Knife brengt een show die niet als het standaard concert omschreven kan worden. Dat het meer om een totaalspektakel gaat, blijkt voor aanvang, wanneer het publiek warm gemaakt wordt met mogelijk de meest fascinerende aerobic-sessie ooit. Vreemde pakjes? The Stooges? Onverstaanbare instructies? Triple check, en het zou ons niet verbazen als hier ooit beelden van opduiken in satirische tv-programma’s.
Maar daarnaast vallen er nog theorieën rond The Knife en hun Shaking the Habitual-concept op te hangen. Over het leeg blijven van het podium tijdens “Networking”, de onbewogen dansers tijdens de eerste helft van “Full of Fire” en de activistische inslag van “Stay Out Here” zijn vast ontzettend boeiende muzikaal-sociologische bedenkingen te maken, maar wanneer dat de impact van het concert in de weg staat, gaat er toch een wenkbrauw de hoogte in.
Dan liever de eerste helft van het concert, wanneer The Knife de toeschouwers de duisternis in sleurt met “A Cherry on Top” of de bevreemding van “Raging Lung”, dat zijn koppensnellerspercussie verweeft met een gortdroge old school technobeat. Dat het choreografie-aspect perfect te verzoenen valt met een boeiend muzikaal gebeuren, blijkt uit “Without You My Life Would Be Boring”, dat er uit ziet als een fitnessinstructievideo uit de jaren tachtig waarbij de cast tijdens de middagpauze een lading lsd heeft geslikt.
“Wrap Your Arms Around Me” roept herinneringen op aan Fever Ray, dat andere geweldige project van Karin Dreijer Andersson. “Got 2 Let U” is opgebouwd rond de vreemdste playbackshow ooit, op een mobiel videoscherm, terwijl “One Hit”, een van de schaarse andere oudjes, zowaar muzikaal wat gewoontjes uitvalt tussen het nieuwe werk.
Dat dat werk op het podium vooral dient als soundtrack bij een dansvoorstelling, blijft een beetje wringen. Als totaalconcept klopt het plaatje ongetwijfeld, maar een traditionele concertzaal is waarschijnlijk de minst geschikte plaats denkbaar om een show als deze op touw te zetten. De interactie met het publiek kan groter en heftiger, zoals bij de aerobic-sessie het geval was. Maar als aan het traditionele concept van “publiek kijkt naar een band op een podium” vastgehouden wordt, dan komt The Knife bij momenten wat geforceerd over. Tenzij dat de bedoeling is, natuurlijk, anders zou deze hele tournee niet Shaking the Habitual gedoopt worden.
