Dat Villagers een straffe band is, bewezen ze al op hun debuutplaat Becoming A Jackal. Beklijvende fluisterpop vol betoverende poëzie, klonk het hier toen. Op hun tweede, {Awayland} , doen ze daar nog een schepje bovenop. Een zeer divers en klassevol album waarop de Ieren het experiment niet schuwen. Flarden electronica afgewisseld met pure en eenvoudige popsongs. Allemaal ontsproten uit het brein van bezieler en songsmid van dienst Conor O’Brien.
enola: Op {Awayland} speelt de muziek een grote rol. “The Waves” is bijvoorbeeld redelijk dansbaar. Ben je zelf een party animal?
Conor O’Brien (zang/gitaar):”Ik heb zo mijn momenten (lacht). Ik wou vooral een beetje techno in “The Waves” smokkelen. Het is wel groovy en het heeft een explosief einde, ja. Maar ik betwijfel of het geschikt dansvloermateriaal is. Daarvoor is het net iets te subtiel, denk ik.”
enola: Blijkbaar wou je de verwondering die eigen is aan kinderen oproepen op de nieuwe plaat?
O’Brien:”Zo voelen die nieuwe nummers aan, ja. Alsof ik wou vasthouden aan dat gevoel van nieuwsgierigheid tegenover alles en iedereen. {Awayland} weerhoudt me ervan om dat te verliezen. Misschien was het wel een vorm van therapie.”
enola: Wat is jouw eerste herinnering als kind?
O’Brien:”Goh, ik denk dat ik een jaar of drie moet geweest zijn. Mijn moeder nam me mee naar de film An American Tail. Dat ging over een Russische muis die naar Amerika reisde en zijn familie was kwijtgespeeld. Ik heb toen echt zitten huilen. Maandenlang heb ik de muziek uit die film nog zitten zingen.”
enola: In je songs lijk je zelf ook verhalen te vertellen aan je luisteraars. Je gebruikt bijvoorbeeld veel metaforen.
O’Brien:”Er zit altijd iets van hoe ik ben of hoe ik me voel in mijn teksten. De enige manier om die persoonlijke aspecten te vertalen naar een nummer is door personages en verhaallijnen uit te tekenen. {Awayland} is een landschap. Het is reizen, zowel fysiek als mentaal. Ik vermeld bijvoorbeeld heel wat plaatsnamen in mijn teksten. De fysieke reis is dan een metafoor voor de spirituele reis die ik maak.”
enola: Je sluit de plaat af met “Rhythm Composer”. Aan het eind van dat nummer hoor je een dier huilen. Wat is dat?
O’Brien:”Het is het geluid van een ezel, maar achterwaarts afgespeeld. Het klinkt misschien wat vreemd, maar voor mij is het een heel emotionele sample. Het deed me denken aan de huilende baby die je soms hoort als je op een vliegtuig of trein zit. Alsof dat kind pijn heeft. Ken je dat vreselijke gevoel? Ik wou het album afsluiten met een instinctieve noot. En “Rhythm Composer” heeft sowieso iets tragikomisch. Ik wou dat benadrukken door er aan het eind een bizarre toets aan toe te voegen.”
enola: De albumtitel staat tussen twee accolades. Wat zit daar achter?
O’Brien:“Voor mij was {Awayland} een innerlijke reis. En daarom wou ik letterlijk iets rond die titel plaatsen. Het woord zelf is ook zo’n kinderlijk, weids begrip. Ik wou het openlaten voor interpretatie, maar wou tegelijkertijd verduidelijken dat het nog steeds in het lichaam en ziel van de verteller zat. Die accolades geven perfect weer wat ik daarmee bedoel.”
enola: Werk je ook aan nieuwe nummers tijdens de tour?
O’Brien:”Ik zou het niet echt nummers durven noemen. Ik heb net een iPad gekocht en ben daar nu wat elektronische muziek mee aan het maken. Het is vooral experimenteren, niet echt nummers schrijven.”
enola: Hoe verloopt het touren?
O’Brien:“Goed, we hebben al een heleboel leuke shows achter de rug. Er zit veel meer energie in de nieuwe nummers, waardoor we zelf wat meer bewegen op het podium. En het publiek ook.”
enola: Leuk om de nieuwe songs live te spelen dus.
O’Brien:”Zeer zeker, ja. We zijn ze nog niet beu, wat goed is. Ze weerspiegelen zo’n beetje de muziek waarnaar ik aan het luisteren was toen ik aan het nieuwe album werkte. Ik wou vooral spannende muziek maken, zodat we ons niet al te snel zouden vervelen. En dat lukt alleen wanneer je niet in herhaling valt, zie je.”
Villagers spelen op 28 april in de Handelsbeurs in Gent.
