Verwacht ook op de tweede plaat van het Luikse Piano Club geen klassiek pianorecital. Deze keer staat het hoofd van deze muzikale duizendpoten, die ook durven opduiken in Malibu Stacy en My Little Cheap Dictaphone en daar heel andere muziek maken, richting uptempo synth-pop.
Piano Club is moeilijk onder een hoedje te vangen. Ze houden van dancehall, synthpop, spacy geluidseffecten, snelle ritmes, dromerige electro en elektrische gitaren. Op hun vorige album toonden ze hun gevoel voor humor, in de uitstekende single “Love Hurts” met de onsterfelijk catchy zin “The aliens are not your friends”. Maar net als Teddiedrum, waarmee ze ook een voorliefde voor opwindende ritmes en bliksemende spacy synth-effecten delen, komt Piano Club ook vaak verrassend serieuzer uit de hoek, met melancholische teksten met een hard randje.
Eerste single “Olivia” begint met aanstekelijk vingergeknip. Het is een hitgevoelige open brief aan tieneridool Olivia Newton John. “The Captain” rust op een onversneden ragga dancehall ritme maar dan met kille synth-sounds en spookachtig scherpe samenzang. Op Colore is het tempo vaak vrolijk maar draagt de tekst een iets minder positieve boodschap zoals: “Listen, we need to talk now. In a day or two I will need to ask you to get out. (…) Take a look at yourself, you are turning into everything you hate. Must we pretend that everything is ok?”
“Wyelm” heeft vreemde en goed in het oor liggende melodieën op een aanstekelijke beat, zoals Chromeo die ook levert. “Ain’t no Mountain High” begint misschien wel als iets uit de Twilight Zone maar er schuilt ook iets folky in hoe de tekst herhaald wordt: “Falling to the floor, searching for a nowhere home. I opened the door, I know I came here before. Time has stopped here. Here comes the fear.” Vreemd genoeg gaat “A Day Like a Year” ook over op de vloer liggen.
“A Long Time Ago” is gebaseerd op een simpele baslijn zoals in new wave of erg vroege house. Alweer een andere invloed dus. De zang is melancholisch en de spaarzame tekst wordt steeds herhaald: “We had a date a long long time ago”. Een melodica-melodietje mondt uit in een delicaat einde vol speciale effecten, fiepjes en mooie, onbenoembare geluiden.
Piano Club haalt de obligate droevige piano basnoten die men door de groepsnaam verwacht alleen uit de kast op opener “Today”. Al snel verandert het nummer van karakter en zet het de toon voor de rest van het album met een optimistisch ritme. Enkel “Sweet Sensation”, dat zwalpend wiegt, heeft een donkerder karakter. Het wordt ook niet scherp en falsetto gezongen zoals de rest maar met een ander stemtimbre, alsof Anthony Sinatra zichzelf gehypnotiseerd heeft tot het timbre van Liliane St.Pierre.
Fijn dat Piano Club over het muurtje van de taalgrens piept, want de band is de moeite van het ontdekken waard. De hoes van “Colore” bevat een alziend oog en twee getekende meisjes in vol fanfare-ornaat die de blazoen blazen in beide richtingen. Is er een mooiere manier om uit te beelden dat welgemikte noten de juiste oren wel zullen bereiken?
Op 29 april 2013 speelt Piano Club in Café Video in Gent en op 9 mei op Les Nuits Botanique in Brussel.
