Het is eind maart en de vorige plaat van I Am X is al twee jaar oud. Dat wil twee dingen zeggen: er is een nieuwe plaat, en het project van Chris Corner staat opnieuw in de AB. En daar blijft het status quo niet bij: ook muzikaal blijkt er sinds jaar en dag niets meer veranderd. En dat laat zich voelen, vanavond.
I Am X heeft een nieuwe plaat uit, maar dat wist u waarschijnlijk nog niet. Pas maandag kwam ze in alle stilte in de winkels te liggen en het lijkt alsof ook het publiek donderdagavond uit de lucht valt als het daarover gaat. De nieuwe nummers van dat The Unified Field vallen in de AB op een koude steen. Of zou het misschien aan de songs zelf liggen? “Sorrow” is nu eenmaal niet het soort track dat begeestering opwekt; een stapvoetse, breed openwaaierende ballad waar Corner wat overheen loeit. ’t Is te bekend vreten, maar dan minder goed dan varianten van op vorige platen.
En dat is een beetje het probleem vandaag. Niet langer geobsedeerd door seks en sleaze en de combinatie daarvan, heeft I Am X veel van zijn opwinding verloren. De nachtclubstampers worden grotendeels op stal gelaten, ten voordele van dat nieuwe, wat stapvoetsere werk. De elektrorock van Corner voelt zo wat tandeloos aan, en zelfs het normaal uitzinnige – zoals gewoonlijk hoofdzakelijk Franstalige – publiek houdt zich koest.
Opvallend is hoe centraal de percussie soms staat. Zowel “Kiss + Swallow” – dan toch een stevig opruiend oudje – als “Nightlife” drijven op extra getrommel door Corner en kornuiten. Het werkt; eindelijk ritme. De titeltrack van de nieuwe plaat haalt dan weer voordeel uit een breeds uitwaaierende melodie die tot meezingen noopt. Het gaat nog wat aarzelend, vers als het is, maar je voelt dat dit één van de betere recente nummers is.
Corner is overigens opnieuw zijn theatrale zelf. Schenkt als intro zichzelf in een schimmenspel een glas wijn in, paradeert lustig met wapperende cape, en bestijgt de monitors als dat nodig is. En toch wil dit optreden niet ontploffen. Daarvoor ontbreken de hits die hij in de beginjaren van zijn groep schreef. Geen “Negative Sex” of “Spit It Out”; het laat zich voelen. “The Alternative” — normaal een explosief moment – passeert ietwat gezapig; het lauwe walsje “President” uit dezelfde periode komt enthousiaster over, maar zweept niet op.
Waren er dan geen mooie momenten? Natuurlijk wel. “Cold Red Light” is een kille, industriële stamper die zijn titel alle eer aan doet. “My Secret Friend” blijft een knap nummer dat ook hier een moment van tederheid is te midden van de elektronische emotionele leegte; en bij het door toetseniste Janine Gezang met een Duits kinderrijmpje ingezette, nieuwe “I Come With Knives” voelen we zelfs even iets van elektriciteit. Het is te weinig en vooral – we zijn dan aan het begin van de bisronde – te laat; nu vallen de meubelen niet meer te redden.
In vergelijking met vorige passages van I Am X, toen Corner de AB in brand kon zetten, was dit optreden een zware ontgoocheling. Het valt altijd te verdedigen dat een artiest vooruit wil, en zijn nieuw werk wil promoten, maar dan moet dat ook goed zijn. Dat is met The Unified Field niet het geval, en de flauwe uitvoering ervan was adding insult to injury. Tijd voor een herbronning, zo lijkt ons, en dat is zonde voor iemand die na twee jaar eindelijk net terug was.
