Het valt vandaag steeds vaker voor, dat een groep in geen tijd een zaal uitverkoopt nog voor hij zijn debuutplaat klaarheeft. Maar toen het magazine Vice de band Disclosure onlangs omschreef als de “Neo-house Nirvana”, haalden wij toch een vers marcelleke uit de kast en trokken we richting ABClub om uit te zoeken wat Disclosure zo uniek maakt.
Het verhaal van Disclosure begint pas een jaar of twee geleden, wanneer enkele Britse radiozenders een handvol remixen van deze piepjonge broers Guy and Howard oppikken. Het duo besluit ook wat eigen tracks in elkaar te boksen en ontwikkelt al snel een eigen stijl die schippert tussen die van de artiesten die ze remixten. Zo vertonen hun nummers duidelijke sporen van de garage van Artful Dodger, de house van Azari & III, de diepe bassen van Q-Tip en de frivole poptoets van Jessie Ware. Met “Latch” en “White Noise” scoorde Disclosure de afgelopen maanden twee onvervalste hits, die de maanden op voorhand uitverkochte ABClub vanavond lieten vollopen.
Geruggensteund door een diepe basdreun stappen de twee broekies het podium op. Goedgeluimd zet Howard “Infected” in en de besmetting blijkt hoogst overdraagbaar; in geen tijd tovert de band het publiek om tot een dansende massa. Voor Disclosure geen maskers of overbodige projectieschermen, de broers treden aan in een echte liveopstelling met keyboards, percussie en samplers. Voor het nieuwe “When a Fire Starts to Burn” omgordt Howard zelf zijn basgitaar. De nummers kennen herkenbare structuren, maar worden muzikaal toch spannend genoeg gehouden voor de fans van iets meer diepgaande elektronische muziek.
Bij “Boiling” volgt een eerste herkenning vanuit het publiek. Het nummer wordt in een dampend deephousejasje gestoken dat je even doet vergeten dat het buiten nog steeds vriest dat het kraakt. Wanneer Howard aansluitend de synthlijn van “Tenderly” inzet, schakelt de groep een versnelling hoger. Disclosure brengt vanavond ook veel nieuw werk, dat kwalitatief niet moet onderdoen. Integendeel, het aanstekelijke “Let Go” of het met een koebel opgesmukte “Grab Her” zullen deze zomer menig feestje op gang trekken. Je hoort duidelijk dat dit duo uit het Verenigd Koninkrijk komt, en dat ze gretig graaien uit de rijke Britse dancegeschiedenis.
Na een korte maar duidelijke blik naar elkaar zetten de broers de publiekslieveling “White Noise” in. Jammer genoeg zonder de aanwezigheid van Aluna Francis, die de vocalen van dit nummer voor haar rekening neemt, al bederft dat de pret niet. De dansende massa gaat over in een kolkende massa en het feest houdt aan tot het slotakkoord van de set, de herwerking van Jessie Wares “Running”. Als de Britse zangeres zaterdag voor evenveel sfeer zal zorgen in de grote zaal, zal haar missie meer dan geslaagd zijn. Tijdens de bisronde laat Disclosure met het nieuwe “Help Me Lose My Mind” horen dat ze ook een iets tragere, groovende popsong beheersen, vooraleer het onvermijdelijke “Latch” deze hold-up compleet maakt. De mantra “Now I’ve got you in my space/ I won’t let go of you” zindert nog uren na in ons hoofd.
Na vijfenzeventig minuten geurt ons marcelleke een pak minder fris dan in het begin van de show. Disclosure kwam, zag en overwon met een hyperaanstekelijke, dansbare set die muzikaal zoveel interessanter is dan het holle gebeuk van de collega’s van Boys Noize of Steve Aoki. De opwinding, de bezieling en de gretigheid die de broers vanavond tentoon spreidden, zal hen nog ver brengen. Of, om een iets gepastere referentie aan te halen: “The(se) brothers gonna work it out!”.
Wie er vanavond niet bij was, krijgt een herkansing op zaterdag 6 juli. Dan speelt Disclosure in de Marquee van Rock Werchter.
