In het leven zijn er een aantal dingen die het wachten waard zijn. Aan de andere kant van het Kanaal wordt die boutade weergegeven door de magische woorden patience is a virtue. An Pierlé stelde ons geduld op de proef, zoveel is zeker. Even leek het erop dat de woorden An Pierlé en White Velvet voortaan altijd in een adem zouden worden uitgesproken maar een creatieve drang naar verandering bracht soelaas. Meer dan een decennium na het initiële succes van Mud Stories was het tijd voor Strange Days, een volwaardige tweede soloplaat.
enola: Eindelijk, An!
An Pierlé: “De bedoeling om weer een soloplaat te maken was er al even, hoor. Maar dat is zo sober en simpel van concept… De weg die we hadden ingeslagen met White Velvet kende toch behoorlijk wat succes. We zijn op dat elan dan verder gegaan en nu was het moment gewoon daar. We hadden kasten vol pianoliedjes waar we weinig of niets mee konden doen omdat die nummers niet voor de groep geschikt waren. Ik wilde graag weer alleen op pad. Ook voor Koen was dit een goed moment, hij heeft veel werk als producer. En voor de leden van de groep was het ook leuk om eens iets anders te kunnen doen.”
enola: Die nummers die in de kast om aandacht riepen, die waren al helemaal klaar om op plaat te belanden?
An Pierlé: “Nee, er waren heel veel ideeën en beginnen van nummers. Maar het probleem is dat je makkelijker aan iets begint dan dat je iets afwerkt. Dat is vooral zo voor teksten, zeker als je daar grondig mee bezig wilt zijn. Ik heb ook een kindje gekregen en ik merkte ook dat ik daar compleet door werd opgeëist. Dat maakte dat ik bang werd om niets creatiefs meer te kunnen doen. Op dat moment had ik ook echt het gevoel dat ik een soloplaat moest maken. Ik voelde de noodzaak om nummers te schrijven. Door de jaren heen zijn we ook altijd blijven experimenteren met de groep maar uiteindelijk werden de dingen heel scherp gesteld. Ik was bang dat als ik het nu niet zou doen, het er gewoon nooit meer van zou komen.”
enola: Heeft Strange Days in dat opzicht een egoïstische inslag?
An Pierlé: “Nee, helemaal niet. Ik vind dat niet. Als artieste sta ik centraal maar de plaat is wel nog opgenomen met Koen. Het klopt dat het tijd was om erachter te komen wat ik alleen zou kunnen doen. Het is tof om met iemand samen te werken of om een samenwerking uit te diepen maar of het nu egoïstisch is om dat niet te doen… Ik vind dat het woord een te negatieve connotatie heeft, zeker omdat het uiteindelijk om de muziek draait. Misschien had ik de nood om dingen voor mezelf te verwoorden of om eens te kijken waar dat alles naartoe zou leiden. Als er sprake is van een ‘ego’, dan zou ik eerder kiezen voor ‘egocentrisch’ dan voor ‘egoïstisch’. Ik weet het niet. Eigenlijk vind ik het vies om de dingen zo te bekijken.”
enola: De piano staat opnieuw centraal. Is dat makkelijker werken voor jou?
An Pierlé: “Niet noodzakelijk. Het is makkelijker én moeilijker want je moet zelf oplossingen vinden. Je valt terug op twee instrumenten, in dit geval piano en zang, en daar moet je het dan mee doen. Wanneer ik met Koen samenwerk, is er altijd een frisse kijk op het werk. Nu kwam het er op aan om mezelf uit te dagen om verder te gaan. Om tekstueel meer te durven. Je moet risico’s durven nemen.”
enola: Heb je door risico’s te nemen nu je eigen grenzen verlegd?
An Pierlé: “Ik vind dat wel. Zo’n soloplaat zorgt ervoor dat je je erg kwetsbaar moet opstellen. Je kan niet anders. Ik vond dat ik dingen moest doen waar ik schrik van had. Het is griezelig als je bijvoorbeeld gaat schrijven over dingen waar je niet al te veel vanaf weet. Zo word je ook met je eigen beperkingen geconfronteerd maar dat heeft weinig te maken met het feit dat Strange Days een soloplaat is. Je komt jezelf constant tegen wanneer je schrijft, maar dat is ook boeiend. Je maakt toch geen nummers als je daar niet naar op zoek bent?
enola: Werd Strange Days daarom ook niet de zeemzoete moederplaat bij uitstek?
An Pierlé: “Ik vind die rooskleurige moederplaten helemaal niet interessant. Kinderen zijn niet per se het meest romantische dat je kan overkomen. Begrijp me niet verkeerd, een kind krijgen is krachtig en mooi maar tegelijkertijd ook erg confronterend. Veel mensen zijn — vreemd genoeg — opgelucht als je eerlijk over het moederschap praat. Kinderen worden verondersteld mooi én schoon én lief te zijn maar, eerlijk is eerlijk, blètende kinderen zijn vermoeiend. Zeker als je je tijd creatief probeert te vullen.”
enola: Je functie als stadscomponist van Gent, is dat zo’n creatieve invulling van je tijd?
An Pierlé: “Awel, ik heb daar eigenlijk eerst heel hard mee moeten lachen maar daarna voelde ik me wel vereerd. Zeker omdat de stad aan mij dacht als componist en mij dus niet alleen als popzangeres bestempelde. Het is ook niet gezegd dat veel mensen in Gent mijn werk kennen. Maar het is echt ongelooflijk leuk om te doen. Het eerste dat er op het programma stond was de opening van de Stadshal en ik wilde toen duidelijk laten zien dat alternatieve groepen ook heel mooie muziek kunnen maken. Het feit dat The Bony King Of Nowhere, Kiss The Anus Of A Black Cat, Isabelle A en Helmut Lotti daar aanwezig waren en allemaal liedjes van elkaar speelden, zonder dat er iemand last had van een te groot ego… Dat is toch super. Voor de rest heb ik een lijstje van dingen die ik wel graag zou willen doen en de stad steunt mij daarin.”
enola: Het is dus niet de bedoeling dat je een verplicht aantal projecten moet behandelen?
An Pierlé: “Nee, helemaal niet. Achteraf gezien heb ik mezelf misschien wel te veel werk opgelegd. Omdat de meeste nummers bijna geschreven waren, dacht ik dat het tijd was om mezelf te vernieuwen. Nu loopt er bijvoorbeeld een project in de Sint-Jacobskerk waar ik twee weken volledig met het orgel mag werken. Heb je al eens een orgel gezien? De klank van dat instrument is echt ongelooflijk! Dat zijn allemaal dingen die ik anders nooit zou doen. Ik leer opnieuw heel veel bij. In de popmuziek kom je snel in een stramien terecht. Je schrijft, je maakt een plaat, je doet promo, een tour, een nieuwe plaat… Wanneer durf je als artiest de tijd te nemen om nog iets aparts te doen? Platenfirma’s hebben ook geen geld om speciale dingen te doen.”
enola: Dit moet dan toch allemaal een enorme inspiratiebron voor je zijn?
An Pierlé: “Ja, alles wat ik voor de stad doe, zorgt voor inspiratie. Maar dat blijft binnen Gent. Ik beschouw het wat als zaadjes die ik kan planten. Zie je, ik ben heel veel met studenten bezig, niet alleen studenten muziek maar ook met modestudenten, grafische vormgevers of jonge schilders. Dat zijn allemaal kunstenaars en dat zorgt voor een aangename wisselwerking. Ik merk dat die band mij enorm veel energie geeft.”
enola: Die energie stak je dan weer in het ontkrachten van de positieve vooroordelen rond het moederschap op Strange Days?
An Pierlé: “Goh, ik probeer mijn visie zo duidelijk mogelijk weer te geven. Dat gebeurt zeker in mijn teksten maar ik leef mij ook in. Niet alles wat ik schrijf heeft een verborgen of een diepere betekenis. Maar wanneer je gebeurtenissen breder maakt, gaan mensen daar hun eigen ervaringen in herkennen. Dat merk ik nu heel sterk. Ik krijg private messages op Facebook waarin mensen vertellen dat een bepaald nummer hen persoonlijk heeft geraakt maar vaak was het helemaal niet de bedoeling om die bepaalde emotie of dat bepaald gevoel over te brengen. Natuurlijk is dat niet van belang. Ik ben blij dat ik mensen kan raken.”
enola: Ik merkte een sterk gevoel van verlangen doorheen het album. Was dat dan ook niet de bedoeling?
An Pierlé: “Klopt volledig. Het ding is, veel dingen gaan over veel dingen. Natuurlijk zijn een aantal nummers gecodeerd. “Solid Rain” bijvoorbeeld, gaat dat over verlangen? Nee, dat vind ik te eendimensioneel. Maar als jij dat zo bekijkt, dan heeft het nummer misschien voor jou een bepaalde resonantie. “Burning Love” wordt gedacht over mijn kindje te gaan maar dat is helemaal niet zo. Soms is het gewoon leuk om jezelf te verplaatsen in een nummer. Muziek transporteert mij naar een bepaalde staat. Ik kan alles vergeten als ik speel en helemaal opgaan in een gevoel dat anderen misschien alleen bij eerste liefdes ervaren. Maar daar blijft het niet bij, zeker niet tijdens optredens. Via muziek kan ik net zo goed woede, verdriet of pure onzin oproepen. Daarom is het net ook allemaal niet zo zwaar. In de nummers zelf zit ook veel lichtheid. Soms zit er in de muziek zelfs een soort innerlijke commentaar. Daardoor komt er automatisch een wereld bij. Wat je op de cd hoort is in feite maar een basisversie van dat nummer.”
enola: Koos je er daarom ook bewust voor om “Such A Shame” van Talk Talk te coveren? Kwestie van een nieuwe dimensie aan dat nummer toe te voegen?
An Pierlé: “Ik ken dat nummer al vanuit mijn kindertijd. Als ik het vroeger op de radio hoorde, dan stopte de wereld. Talk Talk is een fantastische groep en ik heb daar een persoonlijke geschiedenis mee. Ik kan echt zeggen dat ik met de groep ben opgegroeid. Hun latere platen hebben zo’n enorme diepgang en waren hun tijd ver vooruit. Als je vandaag luistert naar Elbow en Radiohead, dan hoor je toch zo de invloed van Talk Talk terug. Om eerlijk te zijn, ik beeld me graag in dat mijn versie van “Such A Shame” is zoals Mark Hollis het nummer zelf zou spelen tijdens zijn laatste optredens. Misschien denkt hij dan wel: “Dit is het beste dat ik ooit heb gespeeld!”
