De Verenigde staten hebben drie presidenten gekend die zonder enige twijfel hun stempel hebben gedrukt op de (Amerikaanse) geschiedenis: George Washington, Abraham Lincoln en Franklin Delano Roosevelt. De eerste stond mee aan de bakermat van de Verenigde Staten, de tweede maakte komaf met de slavernij en de derde was essentieel voor het wereldwijde politieke theater van de eerste helft van de twintigste eeuw. Roosevelt is de enige president die drie ambtstermijnen afwerkte en werd geconfronteerd met immense uitdagingen. De economische crisis die heerste tijdens de jaren dertig drukte hij de kop in met de New Deal, maatregelen die de Amerikaanse economie terug deden ademen. Eind jaren dertig wierp het nazisme en het fascisme zijn schaduw over Europa, om een dreiging te vormen voor de gehele wereld. Roosevelt bood als president van the Arsenal of Democracy zijn hulp aan de geallieerden. Onder Roosevelt wist de VS Hitler een halt toe te roepen, de Japanners tot overgave te dwingen met een bommetje of twee en zichzelf economisch terug te doen gelden. Geweldig materiaal om een film rond te maken, maar jammer genoeg wordt niets van dit alles aangehaald in Hyde Park on Hudson, een sympathieke, maar duffe vertelling over Roosevelts slippertjes en ontmoeting met Britse koning George VI (de stotteraar die we ook al kennen van The King’s Speech).
De film speelt zich af aan de vooravond van WOII. Zowel in Europa als in Amerika voelen ze het aan hun water dat een oorlog nakende is en daarom moeten de politieke leiders beslissen hoe zich voor te bereiden op die situatie. We maken kennis met Roosevelt (Bill Murray) op zijn landgoed in Hyde Park, New York. Hij verwacht hoog bezoek in de vorm van het Britse koningspaar koning George VI (Samuel West) en koningin Elizabeth (Olivia Colman). Geen vriendschappelijk bezoekje, want George komt met de opdracht om Roosevelt te overtuigen om Groot-Brittannië bij te staan indien er zich effectief een oorlog aandient. Ondertussen wordt ons ook een blik gegund op de relatie die Roosevelt onderhoudt met de vrouwen uit zijn naaste omgeving. De passie in zijn relatie met zijn vrouw Eleanor (Olivia Williams) staat op een zeer laag pitje, waardoor Roosevelt zijn heil zoekt bij andere vrouwen, specifiek bij zijn verre nicht Margaret Suckley (Laura Linney). Suckley ontwikkelt een hechte relatie met Roosevelt, maar de kreupele FDR heeft blijkbaar meerdere scharrels.
Hyde Park On Hudson is wat je het filmische equivalent van een stationsromannetje zou kunnen noemen: plezierig om even op een doods moment te bekijken, maar in zijn geheel leeg en waardeloos. Het treft ons eerst en vooral dat regisseur Roger Michell en scenarist Richard Nelson er hebben voor gekozen om een anekdotisch verhaal te brengen omtrent de mythische president, waarbij ze bitter weinig aandacht schenken aan FDR als leider en politiek strateeg. Zo laten ze opmerkelijk veel kansen liggen bij de interactie tussen FDR en George VI om het effectieve politieke belang van de situatie te schetsen. Oké, het centrale thema van de film is dat FDR niet vies was van wat vrouwelijk gezelschap, maar de politieke redenen van George VI zijn bezoek worden pijnlijk gebanaliseerd. De film doet ons geloven dat Roosevelt zijn steun gaf aan de Britse koning na een persoonlijk gesprek, waarin beide mannen hun zwakheden in het leven bespraken en nagingen of Zijne Majesteit tijdens een picknick al dan niet een hotdog eet. Kan allemaal goed zijn, maar of dat het enige nodige was om de steun van FDR te krijgen? Komaan!
Hyde Park On Hudson is een film die de discipline uitstraalt van Britse kostuumdrama’s, met als enig verschil dat deze film er in slaagt om een nog doffere en saaiere uitstraling te tonen. De film voelt aan als een zacht lentebriesje dat door je haren strijkt, maar te vluchtig voorbij waait om er ook maar één enkele seconde van te kunnen genieten. De premisse rond FDR’s vluggertjes en George VI zijn bezoekje wordt op zeer sympathieke manier gebracht, maar nooit voorzien van een interessante kruiding of ondertoon. Het scherpste moment van de film is wanneer je te weten komt dat Suckley niet de enige vrouw is die FDR het hof maakt. Dat zorgt ervoor dat Roosevelt heel even onsympathiek overkomt, maar extra gewicht geeft het de film dan weer niet.
De prent schetst twee verhaallijnen, waarvan geen enkele echt goed wordt uitgewerkt. Het scenario ontwikkelt zich als een ballon die zachtjes leegloopt. Af en toe wordt er ook geprobeerd om er wat subtiele humor in te brengen, maar veel effect heeft dat ook niet. Hyde Park On Hudson is een film die gemaakt is om de middagprogrammatie van Vitaya op te fleuren, maar hoort niet thuis op een bioscoopscherm. Het lijkt ons ook dat deze film weinig belang heeft voor niet-Amerikaanse bioscoopgangers. Waar Spielbergs Lincoln nog universele materie bracht, is deze film zo kleinschalig dat dit waarschijnlijk enkel Amerikanen interesseert die bekend zijn met de politieke verwezenlijkingen van Roosevelt en graag wat meer inzicht krijgen in de mens achter de mythe.
Het is niet de dat de acteurs hun best niet doen. Bill Murray is charmant en amicaal als de 32ste president van de VS. Murray zet hem neer als een man met gezonde interesses en een gevoel voor humor, maar ook iemand die anderen al snel weet te doorgronden. Murray krijgt niet veel om stevig in te bijten, maar levert datgene wat hij moet brengen met verve af. Laura Linney kruipt in de huid van Suckley, een matige rol die eerder passief is, een goedgelovige vrouw die emotioneel blijkbaar snel te misleiden valt. Samuel West en Olivia Colman treden eerder op als soort van komisch duo: de cultuurshock die het Brits koningspaar beleeft bij de gastvrije Roosevelt, wordt vrijwel uitsluitend voor de lach gespeeld.
We zullen niet ontkennen dat Hyde Park On Hudson een film is met goede intenties, maar hij is zo onbeduidend in vorm en narratief, dat hij geen enkele indruk achterlaat. Als je zin hebt in een biopic van het lichte kaliber kan je bij je volgende bioscoopbezoek het best voor Hitchcock kiezen, een film die dan toch nog iets meer te vertellen heeft.
