Tweemaal per jaar mag de voormalige fabrieksstad Aalst zich vermeien in aandacht van de buitenwereld: Oilsjt Carnaval en KRAAK festival. Het ene is een dronkenmanfeest van marginalen, uitgestotenen en vreemde vogels van allerlei pluimage, het andere behoort tot het immaterieel werelderfgoed en lag dit jaar bij Unesco onder vuur vanwege een wagen die een historisch aangebrand thema bracht.
Het KRAAK festival blijft, net als carnaval, een gebeuren dat door de goegemeente op onbegrip en hoofdschudden wordt onthaald, terwijl de ingewijden en fanaten er een jaar naartoe leven en zich omringd door gelijken kunnen laten gaan in hun persoonlijke hoogmis, die te kennen geeft dat ook wat zich buiten de vastgelegde lijnen van de maatschappij begeeft, het recht heeft te bestaan en te ondergaan. Meer dan het gelijknamige label, dat een rechtere koers vaart en slechts om de zoveel tijd het roer omgooit (haast moedwillig elke keer wanneer een genre bij een bredere massa op begrip kan rekenen), is het festival een bonte verzameling van oude rukkers en jonge troonpretendenten. De enige rode draad is een gevoel van authenticiteit dat ze uitstralen.
“Wat voor de ene rommel is, is een schat voor de andere”, is een stelling die nergens meer tot zijn recht komt dan op dit festival. Elk ontroerparcours of handleiding is bij voorbaat nihil verklaard daar elke band zijn unieke stijl kent. Wie houdt van rammelende rock die klinkt alsof de leden slechts luttele seconden voor het optreden een eerste maal elkaar en hun instrumenten ontmoet hebben, kan zijn hart ophalen bij La Ligne Claire (en u dacht dat The Shaggs abominabel slecht waren) om daarna luidkeels te verkondigen dat hij erbij was. Of zoals KRAAK het zelf verwoordt: “Eentje voor hipsters met smaak dus.” Electro in zijn vele vermolmde en verwrongen vormen is te horen bij Lubriphikatttor, al even Frans en (on)interessant als zijn landgenoten.
In hetzelfde straatje maar ontiegelijk boeiender is Guds Söner dat monotone noise koppelt aan een absurd bewegingstheater dat zich evenzeer thuis voelt op de planken van gerenommeerde theaterhuizen als de psychiatrische instelling om de hoek. Interessant, pretentieus of misschien gewoon een ervaring die ondergaan moet worden. De keuze is aan de toeschouwer/onwillige participant. De Slovaakse componist Jonáš Gruska is de derde naam die zich binnen het elektronisch spectrum begeeft en nog meer dan de andere twee vanuit een academisch perspectief vertrekt. Opnieuw rijst de vraag of men deze beleving emotioneel dan wel rationeel dient te ondergaan, al neemt KRAAK hier nooit een positie in en wordt het aan de festivalganger overgelaten de eigen beleving in te vullen.
Uiteraard blijft ook het zachtere werk aan bod komen met de Britse bard Richard Dawson als vooruitgeschoven nieuwe talent, al kan dat laatste tussen haakjes geplaatst worden door wie de man al gehoord heeft en zich vooral rekenschap geeft van hoe hij meer naast dan op de toon zingt. Toch mag dat geen obstakel vormen om hem op zijn eerste Europese tour te verwelkomen. Per slot van rekening heeft internetfenomeen en draailierkunstenaar Jirí Wehle nu pas de kans om in Aalst op te treden. Dat hij niet in het Frans zingt enerzijds, en authentieke volksmuziek brengt anderzijds, zal bij de huidige coalitie van de stad zeker positief onthaald zijn. Met Maan komt bovendien talent van eigen bodem aan bod, talent dat niet hoeft te dromen van uitverkochte concertzalen maar desalniettemin het gros van de Vlaamse muziekgroepjes achter zich laat.
De Britse invasie wordt vormgegeven met Sleaford Mods, de vuilbakkenrasstraathondversie van The Streets zo u wil, enTapes dat zijn dub zo toegankelijk maakt dat Netwerk weleens in een club zou kunnen veranderen om ze nog geen fractie later volledig om zeep te helpen en het spel opnieuw op te starten. Spanje, of beter het Baskenland, laat met Billy Bao noise en punkrock tegen elkaar opknallen in een poging de smerigste band aller tijden te zijn. Dat hij een affiche deelt met de Oostenrijks-Amerikaanse avant-garde componist David Behrman, pleit finaal alleen maar eens te meer voor het KRAAK festival.
Zelfspot is nooit ver weg bij KRAAK, net zo min als een hang naar het vreemde, het absurde en het buitenissige. Wie zichzelf te ernstig neemt of niet bereid is zichzelf onder te dompelen en te verliezen in muziek die buiten de lijnen kleurt en speelt met de verwachtingspatronen, is niet meer dan een Odysseus die zichzelf vastketende aan de mast om toch maar het lied van de sirenen te kunnen horen. KRAAK festival biedt een palet van smaken en geuren aan die naar eigen behoeven geproefd kunnen worden. Hipsters met smaak zullen er ongetwijfeld hun weg naartoe vinden, maar dat geldt ook voor marginale melomanen en de zo gevreesde meerwaardezoeker. Het mooie aan het KRAAK festival is dat ze er allemaal welkom zijn.
Kraak festival, 2 maart 2013; Netwerk Aalst. Meer info en tekst vind je op de website: http://www.kraak.net/festival2013/nl.html
