Een zakje knikkers, de debuut- en succesroman van Joseph Joffo, wordt voor de tweede keer verstript. Meer dan 20 jaar na de versie van Malès en Bouton (die toen in de Nederlandse vertaling werd voorgesteld als gebaseerd op de memoires van Bouton) wagen ook Kris en Bailly zich aan een adaptatie in de vorm van een beeldverhaal.
Het regent de laatste tijd strips van Kris op de Nederlandstalige markt. Na recente delen van Moeder oorlog en Svoboda! kiest de Franse scenarist ook nu weer voor een verhaal op basis van memoires die zich afspelen tegen de achtergrond van een wereldoorlog. Deze keer wordt het origineel wel expliciet vernoemd. Met een nog te verschijnen tweede deel zal het verhaal afgesloten worden.
Joffo’s Een zakje knikkers uit 1973 speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog. De kleine Joseph is tien en Joods. Zijn vader baat een kapperszaak uit in het Parijse Montmartre. Wanneer de Duitse bezetter ook de Franse Joden in het vizier krijgt, besluit vader Joffo dat het tijd is om zijn zonen in veiligheid te brengen. Net zoals grootvader Jacob uit Rusland werd verjaagd, beginnen Joseph en zijn broer Maurice aan hun vlucht naar het Zuiden, naar het ‘vrije’ Vichy-Frankrijk.
Hun reis naar Menton nabij de Italiaanse grens verloopt niet zonder slag of stoot. In Dax en Marseille worden ze ei zo na aangehouden. Met de hulp van een volwassene of door zelf agenten om de tuin te leiden, slagen de twee er in om hun tocht verder te zetten. Onderweg maakt de vrees voor een arrestatie stilaan plaats voor avontuur en passen de jongens zich met gemak en groeiend zelfvertrouwen aan aan de nieuwe realiteit. Van onschuldige kinderjaren is geen sprake meer, al verliezen boek en strip nergens de ondubbelzinnige feelgood sfeer.
De strip blijft grotendeels trouw aan het boek en herneemt het verhaal met een uitgekiend tempo. Nergens wordt te veel of te weinig verteld waardoor de strip vlot leest en zelfs tijdens de rustige passages niet in het minst gaat vervelen. De aangename tekeningen van Vincent Bailly dragen bij aan de gezwinde pas. De lijnvoering is slordig en minimaal en daardoor heel raak. Balast is er niet. De ook al niet bepaald gedetailleerde waterverfinkleuring voegt diepte én schwung toe. Het resultaat is een zachtaardig expressionisme.
Een zakje knikkers is geen diepgravende topstrip, maar roept in zijn eenvoud en eerlijkheid veel sympathie op en is een aanrader voor wie op zoek is naar een snelle, maar kwalitatieve hap.
