Dance en beiaardspel gaan even goed samen als Barack Obama en de Ku Klux Klan? Een beiaard is een oubollig relict? Think again. Bijna exact drie jaar na het betoverend mooie Black Noise is er Elements Of Light, een joint venture tussen Pantha du Prince en de Noorse percussieband The Bell Laboratory, waarop beiaardklokken de hoofdrol wegkapen. Het Glockenspiel – if you’ll pardon the pun – van Herr du Prince, het is en blijft fascinerend.
Was Pantha du Prince, de alias van de Duitser Hendrik Weber, voor Black Noise nog met twee kameraden naar de Zwitserse Alpen getrokken om de field recordings voor die plaat te benutten, dan liet hij nu een joekel van een beiaard (3 ton zwaar, 50 bronzen bellen) de studio insleuren. Het zit zo: in de zomer van 2010 hoorde Weber vanuit het stadhuis van Oslo de beiaardier spelen en hij geraakte in de greep van de wisselwerking van resonanties en van de wispelturige overlappende frequenties van het instrument. Elements Of Light, het is een logisch vervolg op Black Noise, maar dan nog rijkelijker bezaaid met het bellengeluid.
Wat een meesterlijke studieronde is openingstrack “Wave” toch: de feeërieke, tintelende klankrijkdom (die kraakheldere xylofoonecho’s!) komt bedachtzaam maar toch een beetje onheilspellend om de hoek loeren en algauw doemt de grootsheid en de spanning van dit album op. Er staat iets magisch te gebeuren, dat hoor en voel je als luisteraar.
Na vier minuten neemt “Particle” de fakkel over. Rond minuut een maakte ons hart bij het horen van de eerste, nog wat timide beiaardklanken een sprongetje. De opbouw is meer dan glorieus en vijf minuten later is het hek van de dam; de eerste voortjakkerende dancebeats trekken het nummer op gang. Zelden werkten de bellen en de zachtaardig pulserende house- en technobeats, ontdaan van elk grammetje vet, zo bevrijdend, zo bevredigend.
Net voor je, na een minuut of tien, denkt dat de ideeën op waren, zet “Photon” in, het strakste nummer op het album, dat moeiteloos de drive van “Particle” overneemt. De track slaat een onverwoestbare brug tussen de uitgesponnen delen op het album en het Oosters aandoende bellengeluid vergroot enkel het mysterie.
Daaropvolgend bouwt “Spectral Split” bijna achttien minuten lang van hoogtepunt naar hoogtepunt op en gaat van lichte paranoia en beklemdheid over in een speelse, euforische finale waarna Pantha du Prince en de zijnen in “Quantum” de betovering langzaam laten uitdoven. Je wil je er met alle macht, dobberend op de zachte tonen van de outro, tegen verzetten, maar de grauwe realiteit wacht ongeduldig om ons aller leven weer binnen te stappen.
Broos en potig tegelijk, maar altijd elegant, dat is Elements Of Light ten voeten uit. Pantha du Prince houdt de teugels flink in handen maar verliest daarbij de avontuurlijkheid niet uit het oog. Hij is een man met gezonde ambitie die veelzijdig met zijn instrumentarium weet om te gaan. De beiaard is hier de absolute smaakmaker, maar wat de Duitse elektronicatovenaar met buisklokken, cymbalen, een marimba of handclaps doet, grenst aan het fenomenale.
Invloed van Steve Reich (Music For 18 Musicians), Mike Oldfield (Tubular Bells), het werk van Four Tet of de uitvoering van “The Bells” door Jeff Mills en het Montpelier Philharmonic Orchestra, die valt niet te ontkennen. Elements Of Light heeft de allures van een symfonie, neen, het ís een symfonie en smelt elektronica en een klassieke compositie vaardig samen. Dit is de plaat die dat eeuwige monkellachje van het gezicht van die ene oom – grijzend ringbaardje en een boekenkast vol obscure Tsjechische auteurs – die zweert bij Schubert en Rimski-Korsakov en dance smalend als boenke boenke afdoet, veegt.
Elements Of Light telt vijf nummers die naadloos in elkaar overvloeien en die vaak -herinner u ook “Behind The Stars” op Black Noise – een nieuw nummer in een nummer doen ontstaan. Een plaat die u in tijden van jachtigheid en een stortvloed van onbeduidende nieuwsberichten weer doet focussen. Die u na afloop met een gevoel van postorgastisch welbehagen achterlaat. Geen onzin, maar de kat des huizes lag telkenmale bij het afspelen van Elements Of Light met haar dolce far niente-attitude drie kwartier lang heerlijk tegen de speakers te soezen. U zou haar moeten zien tekeergaan wanneer Biohazard op ligt.
