Of je nu een voorstander van Valentijnsdag bent of niet het is ieder jaar weer een hels karwei om de stortvloed aan commercieel opgeklopte romantiek te negeren rond die fameuze veertiende februari. Restaurants worden overspoeld door kirrende koppels, winkeletalages kleuren rood en in de bioscopen wordt er minstens één romantische tearjerker het scherm op geflikkerd. Na sentimentele voorgangers als ‘The Notebook’, ‘The Vow’ en ‘Valentine’s Day’ was het dit jaar de beurt aan ‘Playing for Keeps’ met als centrale romantische held Gerard Butler, een goed van oren en poten voorziene Schot wiens reputatie als womanizer in Hollywood legendarische vormen aanneemt. En laat dat net de rol zijn die hij – surprise surprise – in deze onnozele romcom op zich neemt.
Butler speelt de voormalige profvoetballer George Dryer, die niet enkel een succesvol, maar ook losbandig leven achter de rug heeft. Om de brokken met zijn verwaarloosde zoon en ex-vrouw Stacie (Jessica Biel) te lijmen, verhuist hij naar Virginia, waar hij al gauw in het middelpunt van de belangstelling komt te staan als voetbalcoach van de plaatselijke jeugdclub. Niet enkel de kinderen stellen immers zijn aanwezigheid op prijs, ook de moeders lijken helemaal wild te zijn van de voetballende nieuweling. In eerste instantie lijkt Dryer dan ook in zijn oude gewoonten te hervallen totdat zijn zoontje en ex-vrouw, die op het punt staat te hertrouwen, hem voor een tweede keer lijken te ontglippen.
Wat ‘Playing for Keeps’ de kijker haast onmiddellijk duidelijk maakt, is dat er in de buitenwijken van Virginia klaarblijkelijk geen enkele vrouw kan weerstaan aan de gespierde charmes van Dryer. Eén voor één werpen de voetbalmama’s zich als krolse bakvissen aan de voeten van de gewezen voetbalgod. Of het nu uit verveling, wraak – hun mannen zijn allen schuinsmarcherende hufters – of door verwaarlozing is, zelfs in zijn bed wordt de robuuste Dryer opgewacht door de hitsige moeders. Aan seksistische stereotypering is er dus geen gebrek in ‘Playing for Keeps’. Zo is Judy Greer beschamend als Barb, een pas gescheiden emotioneel wrak dat te pas en te onpas in huilen uitbarst en zich ongegeneerd aan Dryer vastklampt. Catherine Zeta-Jones gebruikt dan weer haar connecties als voormalig sportcommentator om de coach tot een gewillig seksspeeltje te maken. En Uma Thurman? Die mag zich dringend eens gaan bezinnen over haar acteercarrière, gezien de ergerlijke en compleet nietszeggende rol die ze hier speelt als de bedrogen vrouw die haar man – een onwaarschijnlijk overacterende Dennis Quaid – een lesje wilt leren. Indien één van bovenstaande actrices nog op de A-lijst van Tinseltown te bespeuren waren, zijn ze er met ‘Playing for Keeps’ onherroepelijk vanaf gedonderd. De meest overtuigende – maar daarom nog niet geloofwaardige – rol behoort dan ook toe aan Jessica Biel, een actrice waar ik, sinds haar zedige rol in de tergend brave tv-serie ‘7th Heaven’, nog steeds geen fan van ben.
Ondanks het schijnbaar sappige verhaal vol seksuele uitspattingen, overspelige echtgenoten en flirterige vrouwen is er echter nergens sprake van een zinderende seksuele spanning. Butler lijkt willoos zijn lot als seksuele verlosser te ondergaan en nergens echt plezier te beleven aan zijn avontuurtjes. Vreemd voor een babe magnet die erom bekend staat zijn tegenspeelsters met de regelmaat van de klok het hof te maken (in dit geval overigens Jessica Biel, voordat ze finaal voor Justin Timberlake koos). Om eerlijk te zijn, ontgaat mij bovendien compleet de charme van Gerard Butler. Zijn Schotse accent wordt ongetwijfeld als een surplus beschouwd voor zijn aantrekkelijkheidsfactor – in het geval van Ewan McGregor kan ik dat alleen maar beamen – maar voor het overige ziet de acteur er bij momenten zo verfomfaaid uit dat hij net uit bed lijkt te zijn gerold na een nachtje doorzakken – wederom iets dat ik bij Mister McGregor wel kan appreciëren. In de categorie ‘ruwe bolster blanke pit’ zal hij dan ook hoogstwaarschijnlijk potten breken, maar dat kan helaas niet van zijn acteertalent beweerd worden. Bij komische scènes is zijn timing abominabel en tijdens romantische episodes is zijn vertolking te apathisch – ondanks de obligate traan (aan het einde van de film wordt er overigens nogal wat afgejankt).
‘Playing for Keeps’ is bovendien een buitengewoon brave, haast gezinsvriendelijke, romcom waarin bloot – ondanks de onbedekte torso van Butler en een in lingerie gehulde Uma Thurman – tot een minimum wordt beperkt en een seksscène wordt beëindigd voordat ze goed en wel op gang is gekomen. Regisseur Gabriele Muccino (‘The Pursuit of Happyness’) weet dan ook niet van welk hout pijlen te maken. Als sekskomedie is ‘Playing for Keeps’ veel te braaf en als romantische film te cynisch (tenzij ook voor u liefde gelijk staat aan promiscuïteit). Bovendien is Muccino’s regie slaapverwekkend saai, de visie op de gemiddelde Amerikaanse medemens clichématig en begin, midden én einde van het verhaal te voorspelbaar.
Eén ding moet je de scenarist toch nageven: waar wereldwijd de meeste romantische films alleen maar afgrijzen opwekken bij de mannelijke wederhelft, houdt ‘Playing for Keeps’ zeer behendig rekening met de interessegebieden van beide geslachten. De meisjes kunnen hun hart ophalen aan het mannelijk schoon en het happy end (euhm… spoiler alert?) en de jongens kunnen hun waardigheid behouden door te wijzen op het feit dat ‘Playing for Keeps’ ook vooral over voetbal gaat. Voor ieder wat wils dus, behalve voor de cinefiele medemens.
