Na het ludieke Ratafia gooit Frédérik Salsedo het over een andere boeg. Samen met Olivier Jouvray gaat hij voor een atypisch coming-of-age verhaal. Helden worden we toch nooit is een indrukwekkende graphic novel.
Mick is een illusieloze kerel voor wie elke inspanning er één te veel lijkt. Zijn zus Christine heeft haar leventje helemaal netjes op orde en wil het allemaal graag zo houden. Beide gaan ze gebukt onder de bepalende vaderfiguur Charles. Ondanks diens afwezigheid blijft zijn persoonlijkheid nog steeds zijn invloed uitoefenen op de broer en zus. Mick kan als ‘leegloper’ weinig goeds doen voor zijn vader en het is dan ook tot zijn eigen verbazing dat Charles hem vraagt om mee op wereldreis te gaan. De reis groeit uit tot een schitterend portret van twee complexe karakters die voortdurend botsen, maar door hun familiale band toch tot mekaar veroordeeld zijn.
Het scenario van Olivier Jouvray is van een verfrissende kwaliteit. Hij vermijdt om van de reis van Mick en Charles een loutering te maken die inspeelt op de goedkope sentimenten van de lezer. Charles is en blijft een onhebbelijk personage, en Micks luiheid wordt niet op miraculeuze wijze omgezet in een ongebreidelde dadendrang. Als lezer moesten we ons hieraan even aanpassen, aangezien strips toch nog erg vaak gedomineerd worden door dat evidente sentiment en het spelen met typische en doorzichtige karakters. In Helden worden we toch nooit wordt er afgeweken van dat pad, met als gevolg een sterke one-shot die blijft hangen.
Voor tekenaar Frédérik Salsedo is deze strip een eerste uitstap in het ernstige genre, na de geslaagde komedie Ratafia. Oorspronkelijk verscheen Helden worden we toch nooit al in 2010. Sindsdien maakte Salsedo met Olivier Jouvray ook al het eerste deel van een nieuwe reeks Au Royaume des Aveugles voor uitgeverij Lombard. Opnieuw gaat het daar om een realistisch en actueel thema, waarbij Salsedo definitief opgeschoven lijkt naar het realistische onderdeel van het stripspectrum. In de eerste bladzijden van Helden worden we toch nooit zien we dat hij nog moeite had met de overgang, maar al snel overtuigt zijn beweeglijke tekenstijl net zozeer als bij de burleske situaties van Ratafia. Het is zeker niet iedereen gegeven om in een dergelijke mate van register te wisselen, maar het getuigt alleszins van het grote talent van Frédérik Salsedo.
De verwachtingen die wij bij Helden worden we toch nooit koesterden, waren niet bijster hooggespannen. Met een vrij onopvallende cover en een inhoudsopgave die bij een slechte uitwerking een tenenkrullende strip hadden kunnen opleveren, leek voor dit album niet meteen een grootse toekomst weggelegd. Nu zijn we echter helemaal overtuigd. Meer zelfs, in extremis verscheen bij Blloan nog één van de beste strips van 2012. Ook in 2013 kan er echter nog volop van deze krachttoer genoten worden.