Dat de eerste aardse wezens in de ruimte fruitvliegjes waren, daar geeft de mensheid geen donder om. Maar toen op 3 november 1957 het Russische straathondje Laika ons melkwegstelsel werd in gekatapulteerd en pas tijdens de Spoetniks II vierde omloop rond de aarde stierf, kreeg de mens’ nieuwsgierigheid naar something out there een snuit. Het teefje is sinds 2006 ook de muze van Lies Steppe, Philippe Cortens en Mauro Pawlowski die zaterdag in een goedgevulde AB hun kosmische vibes uitstralende radioprogramma vierden.
Al driehonderd zondagavonden lang neemt het eigenzinnige Klara-programma de luisteraar mee op een avontuurlijke muzikale trip naar een verre rode ster waar onder andere chill-wave, psychedelica, klassieke avant-garde en dubpop samen iets ondefinieerbaars roken. De door Pawlowski samengestelde line-up was al even eclectisch; zo gaf het spacy, duo Mittland och Leo de aftrap. Uit analoge synths genereerden Joke Leonare en Milan Warmoeskerken feeëriek aandoende melodieën, diepe baslijnen en rammelende ritmes wat resulteerde in een rist instrumentale en psychedelische droompopnummers. En hoewel de set traag op gang kwam en de Beach House-achtige psychpop soms te eenvormig klonk, leverden de jonge Antwerpenaars in de Club een knappe prestatie.
Wellicht was het optreden van Anthony Pateras dat ook, maar onze aandacht hield deze Australiër geen halfuur vast. Zoals we op basis van albums als Chasms konden vermoeden, zette de avant-gardist met zijn typische speelstijl (soms percussief en dan weer vloeiend) een maalstroom van pianonoten in gang die erg effectief zouden geweest zijn als soundtrack bij (laat ons zeggen) Buster Keatons The General . Pateras’ minimal music klonk eerlijk maar ook moeilijk verteerbaar en komt misschien beter tot zijn recht voor een zittend en “klassieker” publiek. Net zoals de muziek van William Basinski trouwens, die zijn nieuwe (nog te verschijnen) album voorstelde. De uit twee cassettedecks en een laptop weerklinkende soundtrack bestond uit spaarzame, door tape echo gemanipuleerde pianoaanslagen en subtiele electronica. Naarmate de performance vorderde, werden de noisy interrupties dwingender en de visueel saaie set interessanter. Basisnki’s platen zijn nog steeds beter dan diens optredens; het oog wil namelijk ook wat.
En net daarom pikten we een portie Space Cinema mee. We keken naar onder andere Laurie Spiegels Improvisations On A Concerto Generator, maar vooral de lichtjes verontrustend druggy en creepy beelden uit Stellar Om Source’s Magnetic Depths/ Rites Of Fusion bleven ons bij. Wat niet kan gezegd worden van Samara Lubelski’s optreden dat we vroegtijdig verlieten wegens te braaf, en ook Christian Fennesz verraste ons niet echt. Met een notebook en gitaar in de aanslag voorziet de Oostenrijker het publiek immers nog steeds van veelgelaagde en glitchy composities die uit de kluts van Beach Boys/ Brian Eno-achtige melodieën en een flinke scheut white noise zijn ontstaan. Toch schonk Fennesz ons een fijn halfuur, en hoewel hij het niveau van Endless Summer of Venice wellicht niet meer haalt, leek hij met het toenemende crescendo te willen onderstrepen dat we hem nog niet mogen afschrijven.
En Evil Superstars al zeker niet, want het Limburgse kwintet zorgde zonder meer voor het hoogtepunt van de avond. Door psychiatrische patiënten gemaakte gruizige, houtskoolachtige tekeningen van Dementors werden begeleid door een erg knappe (soms naar John Carpenter knipogende) score. De combinatie van spacy eightiestoetsen, een diepe basbrom en snerpende en feedbackende gitaren leverde ruim drie kwartier een sterk staaltje avant-rock op dat iedereen op het verkeerde been zette. De vooraf aangekondigde “kosmische synthesizermuziek” riep bij ons al beelden op van als New Agers vermomde en Klaus Schulze-covers spelende Superstars; zweverig was de set geenszins en “kosmisch” interpreteerden wij als een celebratie van Heer Voldemort.
Zo kende het sympathieke en uiterst interessante maar ook wisselvallige An evening with Laika toch een sterk slot. De Space Cinema Club was zeker een bezoek waard maar werd ( naar ons gevoel) niet genoeg gepromoot, en een paar acts minder zou het programma minder zwaar maken. Maar toch; volgend jaar weer!
