Mixtapes, iedereen die geboren is voor pakweg 1990 heeft ze wel gemaakt en/of in handen gehad. Een verzameling nummers bijeengegooid op een cassette (ooit een toonaangevende drager) met als doel de lange ritten in de schoolbus of op de achterbank draaglijk te houden en iets later om het object van verlangen wijs te maken dat er een romantische ziel achter het door puisten en acné geteisterde hoofd schuilgaat.
Mixtapes waren ook de adelbrieven van elke zichzelf respecterende MC: niet alleen was het een visitekaartje voor naar roem en succes dorstende grootstedelijke jongeren uit achterbuurten, ook voor de meer succesvolle artiesten die “da hood” achter zich hadden gelaten was het een noodzakelijk gegeven om aan te tonen dat ze nog steeds de vinger aan de pulserende pols van de straat hadden en niet vergeten waren wie hen ooit op het pad van de roem gebracht had. In deze moderne tijden weten de analoge bandjes van weleer alleen nog de harten van nostalgici en liefhebbers van een obscuur romantisch ideaalbeeld sneller te laten slaan.
De mixtape houdt zich net als het Vlaams heir echter staande en weet via de digitale drager een nog breder publiek te vinden. Websites als Tumblr en mixtape-sites als Mixtape.me en DatPiff maken de mixtapes bekend bij een groot publiek waarbij MC’s met een neus voor marketing en flair zichzelf uitstekend op de kaart weten te zetten en zich zo tussen de vele anderen laten opmerken. In 2011 slaagde ook A$Ap Rocky erin de aandacht op zichzelf te vestigen door via blogs de videoclips voor “Peso” en “Purple Swag” ruimer te verspreiden. De twee nummers golden als de voorbode voor de mixtape Live. Love. ASAP die kort na zijn release meteen in alle lijstjes naar de top schoot en het ene vette contractvoorstel na het andere onder A$AP Rockys neus schoof.
Oorspronkelijk gepland voor september 2012, verschijnt met Long. Live. ASAP een van de meest geanticipeerde albums enkele maanden later in 2013 (uitgestelde releases zijn schering en inslag binnen de hiphopwereld) om meteen de hemel te worden ingeprezen maar ook verguisd, omdat het te zeer op veilig speelt en in het bijzonder tekstueel weinig nieuws biedt. Dat laatste was echter ook al het geval op de mixtape. A$AP Rocky blijft, zoals recensent Evan Rytlewski al treffend over de tape zei, rappen over “syrup, weed, women and fashion”. Sommigen beschouwen het als een “guilty pleasure”, al is dat in de eerste plaats omdat A$AP Rocky hetgeen hij mist op het vlak van teksten ruimschoots weet te compenseren met zijn flows en een sterke productie.
Niet dat Long. Live. ASAP zich meteen tot een van de platen van het jaar opwerkt of de verwachtingen overtreft — daarvoor is het aantal schoonheidsfoutjes nog te zeer aanwezig — maar wat op de mixtape al doorschemerde, komt hier voluit tot zijn recht. Vooreerst heeft A$AP Rocky zijn intuïtieve manier van rappen aangescherpt, waardoor verschillende songs een mystiek huwelijk met de beats aangaan maar tezelfdertijd laat zijn luie manier van rappen nog steeds te weinig zijn inherente talent voluit schitteren. Bovendien zijn de soundscapes met beats (voor de hand liggende samples zijn hier niet aan de orde) ook hier niet altijd even inventief geconstrueerd.
Tot de uitschieters van de plaat behoren het zichzelf schaamteloos verheerlijkende titelnummer “Goldie” en “PMW (All I Really Need)”. De vliegende start van de eerste songs wordt jammer genoeg afgeremd doordat met “Lvl” en “Hell” (met Santigold) de truc opeens te duidelijk wordt en een aha-erlebnis om de hoek duikt. De songs zijn nog steeds waardevol op zich, alleen wordt het met elk nieuw nummer moeilijker om niet het ABC achter de songs te zien. Met “F**kin Problem” en het geinige, overdreven “Wild For The Night” vindt de plaat zijn tweede adem terug (beluister zeker ook “1 Train” en “Fashion Killa”) om de voorsprong én de luisteraar niet meer los te laten. Overigens loont het om de “deluxe version” in huis te halen want de vier extra songs staan moeiteloos naast de beste songs op de plaat. Waarom A$AP Rocky deze nummers niet op de reguliere release plaatste, mag dan ook een raadsel heten, in het bijzonder daar hij enkele zwakkere songs wel meenam.
Long. Live. ASAP is duidelijk een stap vooruit voor A$AP Rocky, want waar zijn officieuze visitekaartje als geheel de duimen diende te leggen voor de twee doorbraaksingles, is zijn debuut een pak evenwichtiger met slechts enkele nummers die onder de maat blijven (en dan nog in de eerste plaats omdat ze iets te sterk op andere songs lijken). De grote belofte binnen de hiphop is A$AP Rocky niet, laat staan dat zijn debuut ooit een klassieker zal heten binnen het genre. Wat echter buiten kijf staat, is dat een nieuwe generatie en type MC’s opgestaan is en dat A$AP Rocky tot een van de boegbeelden mag gerekend worden.
