De kans dat u van Karina Esp gehoord heeft, mag redelijk klein genoemd worden tenzij u zich ophoudt in obscure milieus waar CD’s en cassettes geregeld van eigenaar verwisselen natuurlijk. Chris Gowers, het gezicht achter de band, is weliswaar al sinds 1998 in de weer onder deze noemer maar debuteert nu pas echt met een volwaardig album op het Gentse Morc label.
Zoals steeds bij kleine releases en labels geldt ook hier dat het label meteen als een kwaliteitsstempel en richtsnoer mag gelden. Morc mag immers gezien worden als het kleine broertje van Kranky, dat zich nog meer richt op (gitaar)ambient en drones en bovenal artiesten aflevert voor wie het woord minimalisme eigenlijk al te hard en veelzijdig klinkt. De sfeerstukken en gefluisterde melodieën durven op te gaan in de achtergrond, zo verstild gaat het er vaak aan toe. En dat is voor Detachment van Karina Esp niet anders.
Het is een lappendeken van voorzichtig aangeslagen gitaarsnaren en doordacht ingeschakelde effectpedalen die de teneur van het album bepalen en de luisteraar behoedzaam, immer behoedzaam, schrap zetten voor een mijmerende, schrijdende wandeling van nauwelijks iets meer dan een half uur. Een onderscheid maken tussen de nummers blijft een huzarenstuk om de eenvoudige reden dat ze ondanks hun duidelijke verscheidenheid in essentie allemaal eenzelfde gevoel en sfeer nastreven waardoor alleen een woordenboek aan synoniemen en metaforen finaal nog kan volstaan om het te beschrijven, waarmee het ook zijn doel voorbijschiet en zinledig wordt.
Er rest met andere woorden weinig anders over dan ‘gelaten’ de trip te ondergaan en van bij de eerste aangeslagen drones in “Distant Light (1)” de ogen te sluiten. Het rationele, zelfbewuste gedeelte van de hersenen zal hierbij opmerken dat ondanks de kloeke negen minuten de song voorbij vloeit dankzij subtiele melodieverschuivingen en bijna onopgemerkte ritmische richtlijnen die slechts nodeloos in de laatste seconden prominent worden. Toch is het aan “Disconnection” zelf, en meerbepaald de gruizige start, te wijten dat beide songs niet vlekkeloos in elkaar overlopen en aldus een eigen identiteit afbakenen. Gevoelsmatig minder complex, zinnespeelt de song op gevoelens van eenzaamheid en ongemak zonder de vinger rechtstreeks op de wonde te leggen.
“All The Years Have Fallen Away” neemt echter de wanhoop weg, of verzacht ze althans, door een meer uitgesproken klankenpalet te hanteren en de individuele snaren tot hun recht te laten komen tegen een muur van pulserende geluiden. De rijkdom van het nummer komt bijna halverwege de plaat uitmuntend tot zijn recht als een breekpunt en middenstuk dat de luisteraar binnen zijn sluimer laat maar hem of haar niet laat afdalen tot het ware dromenland. Met recht en rede overigens, want “Dislocation” is (opnieuw) een drone die zich in de details laat kennen en daarbij het desolate niet schuwt. “Slow Return” is evenwel nog minimalistischer opgezet en laat zich tien minuten (of daaromtrent) nauwelijks opmerken. De spaarzame gitaaraanslagen zijn het enige herkenningspunt gedurende de uitgesponnen trip.
Voorzichtig, nauwelijks opgemerkt en behoedzaam debuteert Karina Esp bewust (?) op een klein label met een album dat zich richt tot een select publiek dat bereid is mee te stappen in de wereld van Gowers en Detachment de tijd te geven te ontplooien. Het is immers geen eenvoudige plaat die zich zomaar blootgeeft, maar laag per laag onthuld wordt tot de kern zichtbaar is en het niet gespeelde hoorbaar wordt. Karina Esp opteert voor stiltes en minimale klankverschuivingen om een palet te creëren dat zijn rijkdom vrijgeeft aan wie bereid is geduld te tonen.
