‘Beter laat dan nooit’, zo luidt een van de vele wijsheden die in grootmoeders huis wel eens worden bovengehaald. Ze is meteen ook dubbel toepasbaar: ik gebruik ze als excuus om meer dan anderhalve maand na de release alsnog met een recensie van de (hopelijk) laatste episode van de inmiddels beruchte Twilight Saga op de proppen te komen, en als verklaring voor het feit dat dit de eerste (en meteen ook de laatste) aflevering is die ik heb bekeken. Maar, zoals u ziet, als de omstandigheden – u zou eens moeten weten in welk een uitzichtloze situatie ik mij bevond om me te laten meesleuren naar de bioscoop – en het gezelschap – een jongedame die de hele franchise gelukkig evenzeer kan relativeren als ik – juist zijn, gebeuren de meest onverwachte dingen en bevind ik mij plots tussen een angstaanjagend gevulde zaal (anderhalve maand na de release zit de voorstelling van halfvijf voor driekwart vol) waar je het puberale oestrogeen haast kan ruiken. Het worden de 116 meest onvoorstelbare, of toch meest onzinnige minuten van mijn leven. En schrijnend lachwekkend was de boel ook wel.
The Twilight Saga: Breaking Dawn – Part II (de titel is langer dan een uitgeschreven versie van het scenario, vermoed ik) is het laatste deel van de saga zoals Stephenie Meyer ze heeft neergepend. Op het moment dat Bella’s irissen rood kleuren – ze is een vampier nu – loop ik 493 minuten achter op de rest van de zaal. Dat ik na tien minuten en enkele door mijn gezelschap geleverde voetnoten de hele plotconstructie door heb, zegt helaas meer over hoe dun en fantasieloos die plot is dan over hoe goed de makers hun verhaal vertellen. Alles wat u moet weten is dat Bella (Kristen Stewart) en Edward (Robert Pattinson) inmiddels gelukkig getrouwd zijn en een nakomeling op de wereld gebracht hebben, de naar hun beider moeders genoemde dochter Renesmee. (Probeer je maar eens serieus te houden wanneer die naam wordt uitgesproken.) Zij heeft een band voor het leven met Jacob de weerwolf (Taylor Lautner), maar haar status is nogal ambigu: is ze een mens, een vampier of beide? Aro (Michael Sheen), de leider van een Italiaanse vampierfamilie die retro outfitjes het einde vinden, is overtuigd van optie 1, en besluit daarom maar om het exponentieel snel groeiende wezentje uit de weg te ruimen. De familie Cullen (Edward & co.) komt dit te weten en vormt een klein legertje om het tegen de Volturi (Aro & co.) op te nemen.
Het doet een mens afvragen wat er zoal in die vorige vier films is gebeurd; Twilight moet zowat de meest fantasieloze fantasy zijn sinds het ontstaan van het genre. Tenzij u ‘fantasierijk’ interpreteert als ‘van de pot gerukt’, dan zit u helemaal juist bij dit sluitstuk: zelden een film gezien die zo belachelijk is als deze, op zowat elk mogelijk vlak. Goed nieuws is dat die belachelijkheidsfactor je wel in staat stelt om het geheel tot in het absurde te relativeren, mits u daartoe bereid bent en u de saga in kleine doses tot u neemt: u houdt het dus best na een film al voor bekeken. Neem nu het personage van Jacob: hij kan Bella niet krijgen, dus ja, waarom zou er géén onverwoestbare band ontstaan tussen haar dochter en hijzelf? Of de absurd schaamteloze manier waarop de makers een nieuwe dimensie geven aan de ‘het was maar een droom’-techniek: blijkt zo maar even dat de hele conflictueuze opzet van Breaking Dawn – Part 2 een kwartier voor het einde van de film irrelevant wordt verklaard, en dus de eerste 100 minuten volledig overbodig blijken? Fantastisch toch?
Enfin, serieus nu: wat echt intrigeert aan dit vehikel, is de manier waarop het op elk vlak dat je je maar kunt indenken nieuwe diepten bereikt. U vindt dat een goed uitgewerkt en degelijk verteld verhaal de essentie van een film uitmaakt? Slecht nieuws, want een verhaallijn zit er amper in, en ze blijkt naast abominabel verteld uiteindelijk ook totaal irrelevant. U bent meer een estheticus, die naar de cinema trekt om intense, mooie cinematografische ervaringen te beleven? Dan bent u hier aan het verkeerde adres, want de look van dit laatste deel is van een angstaanjagend laag niveau, en dan heb ik het zowel over de speciale effecten – die vampiers bewegen alsof ze door een PlayStationcontroller bestuurd worden – als over de werkelijk onvoorstelbaar amateuristische make-up. Maar misschien ziet u graag een sterk acterende ensemblecast in de huid kruipen van sterke, ronde, goed uitgewerkte personages? Ook dan is thuisblijven de boodschap, want de figuren uit Twilight dienen enkel als de touwtjes die de gigantische plotholes – elk greintje van ietwat verfijnde smaak valt er los door – bij elkaar moeten houden, en de cast doet een wedstrijdje om ter slechtste acteren. (De uitslag van die wedstrijd is overigens hoogst discutabel.)
Maar enkele geheel willekeurige elementen die je één dag na het bekijken van de film bijblijven, zij het om hoofdzakelijk verkeerde redenen, wil ik u echter niet onthouden. Zo is er de Batmanstem die Kristen Stewart zich in de overigens compleet misplaatste voice-over aanmeet – al even onvoorstelbaar als het bestaan van indianenvampiers. Of de nu al legendarische oneliner waarmee Pattinson op de proppen komt wanneer zijn eega opmerkt dat ze, nu ze beiden vampiers zijn, niet meer hoeven te slapen en dus geen bed nodig hebben: ‘That bed’s not for sleeping.’ Komt het 12-jarige meisje in u al naar boven? Of indien u toch liever de woeste, 12-jarige jongen in u wakker maakt, is er nog altijd de scène waarin Kristen Stewart zich uitleeft met haar onvoorstelbare vampierkrachten en een volwassen poema (!) bespringt en met één welgemikte beet in de hals omlegt. Jan Fabre zou er niet mee wegkomen, denk ik dan stilletjes bij mezelf.
Kort samengevat: The Twilight Saga: Breaking Dawn – Part 2 is niets meer of niets minder dan kijkvoer van een hallucinant slechte kwaliteit (dat je, tussen ons gezegd en gezwegen, meteen ook enkele misantropische bedenkingen doet maken over de mensen die dit echt oprecht goed vinden). Het enige dat dit min of meer bekijkbaar maakt, is een ongelooflijke portie relativeringsvermogen, maar aangezien die van jezelf en niet van de film moet komen, kunnen we daar geen punten voor toekennen. We houden het dan ook op een halfje, voor dat nummer van Feist op de soundtrack.
