Kijk mensen, eigenlijk is het simpel. Muse is de strafste en bovenal de meest onwaarschijnlijke stadionband van z’n generatie.
Wat een parcours heeft deze band afgelegd. In 1999 nog als Radiohead-kloon in het voorprogramma van Live (!), vervolgens plaat na plaat steeds eigengereider geworden, steeds de hermetische bombast van hun geluid verder experimenteel opengezet en toch steeds groter geworden. Een compleet contrast met de van de broeksriem ontdane behaagzucht van een Coldplay of Kings Of Leon. Het roept zelfs Swarovskiwoorden als “bewonderenswaardig” op, bij deze dus. Twee uur lang geen énkele “oh oh oh” in een song gehoord, het kan, Chris en Caleb. Probeer eens mannen, echt. Wel nummers over paranoia en een wereld die onstopbaar en vooral dankzij z’n leiders de afgrond in rolt, vertaald naar een soort verbeten euforie en apocalyptisch escapisme.
Met The 2nd Law heeft Muse echter net z’n zwakste plaat tot dusver afgeleverd. Meer ideeën en vingeroefeningen dan songs, inclusief een halfslachtig uitstapje naar dubstep. Tegelijk heeft de band zulke platen wel nodig om verfrissend te blijven. Dat dat met de vorige twee platen gelukt is, bewees de setlist, die voor drie vierde uit materiaal van de laatste zes jaar bestond. Noughtiesklassiekers Origin Of Symmetry en Absolution kwamen amper aan bod — geen “Newborn” bijvoorbeeld, en die werd niet gemist, altijd een goed teken. Muse is een band die duidelijk vooruit wil — het prachtige “Madness” was een allerminst evidente single voor een band van dit allooi — en daarbij de bluts met de buil laat nemen. Op plaat althans.
Want live is het een heel ander verhaal. De derde keer Sportpaleis, een derde overtreffende demonstratie. Fantastisch om zien hoe Muse tour na tour nog groeit en visueel steeds meer verbluft. Stonden er drie jaar geleden nog drie bewegende torens op het podium, dan werd er nu stevig leentjebuur gespeeld bij U2’s 360° tour, met een omgekeerd piramidescherm dat vanuit het dak neerdaalde en allerlei geometrische figuren vormde. Ondertussen liet een lichtspektakel geen vierkante centimeter in het Sportpaleis onbeschenen. Verrassend genoeg bleef het allemaal aan de goede kant van overdonderend, te meer doordat Muse opvallend veel contact zocht met het publiek zodat je nooit het idee kreeg naar een afstandelijk videospel te kijken. Een fout die te vaak gemaakt wordt.
En ondertussen regende het klassiekers, ongelooflijk wat een setlist Muse ondertussen al kan samenstellen, en wat ze al kunnen/moeten weglaten. Opvallend wel hoe zwakke broertjes van op The 2nd Law zich tussen al dat geweld staande hielden. “Animals” ontpopte zich tot een giftige uithaal naar de bankwereld, “Explorers” won aan diepgang door Bellamy aan de vleugelpiano en vooral “Liquid State” — gebouwd rond een voorspelbare powerriff uit het repetitiehok — werd live een bom. Gedroomde single “Follow Me” en een prachtig uitbarstend “Madness” zijn publieksfavorieten voor de toekomst. “Knights Of Cydonia” is ondertussen tot dé hymne van deze band uitgegroeid: het Sportpaleis werd Wembley tijdens een van de meest onwaarschijnlijke “hits” van de afgelopen jaren, een bonte mengeling van wat de spacy versie van de begingeneriek van Dynasty kon geweest zijn met een stevige portie glamrock. Maar het Sportpaleis kon wel weer z’n dak gaan zoeken. De 7 x 70 verschillen met die andere stadionband van nu, Coldplay, laten zich samenvatten in drie woorden: “Viva La Vida” of “oh oh oh”. Aan u de keuze.
Het is tekenend voor deze band die met veel kan wegkomen, en op kousenvoeten heel gevarieerd is geworden. De afgelopen jaren net op tijd de afrit genomen als het te voorspelbaar dreigde te worden, en zo stoemelings een van de grootste groepen van deze tijd geworden. Muse is het Sportpaleis ondertussen ontgroeid en krijgt volgend jaar terecht z’n eigen dag op de Werchterweide. Nog een plaat verder, U2 met brugpensioen en het wordt de grootste en bovenal meest onwaarschijnlijke stadionband tout court. En in het geval van een band als Muse, is dat zelfs een geruststellende gedachte. Nou nou.
