Een jaar geleden stonden Dave Wyndorf en zijn kornuiten in de Antwerpse Trix om hun derde album en eerste commercieel hoogtepunt Dopes To Inifinity integraal te spelen. We gewaagden toen van een zeer geslaagde avond maar wel met een bitterzoete nasmaak van nostalgie-bij-gebrek-aan-toekomst.
We keken dan ook vol hoop en een beetje bevreesd uit naar deze avond waarop de band zijn debuut-LP integraal kwam spelen. Spine Of God is volgens velen Monster Magnets beste moment en een ijkpunt in de post-70’s psychedelische hardrock. Wat er ook van zij, het is in ieder geval een onverslijtbare klassieker uit een tijd die gedomineerd werd door grunge en new beat maar met beide absoluut niks te maken heeft.
Labelgenoten My Sleeping Karma waren de openingsact van de avond (en alle andere op deze tournee). Een mooi illustratie van hoe divers het spectrum aan psychedelische rock eigenlijk wel niet is; beide groepen hebben immers niet zo veel gemeen qua sound. MSK speelt uitgesponnen maar spannende up-beat instrumentale nummers die steevast tot een climax leiden, als het niet is bij de toeschouwers dan toch bij de muzikanten. Het was een beetje afwachten hoe het publiek, wachtend op bottere en beter verteerbare hard rock, hierop zou reageren. De nog niet zo talrijk aanwezigen leek het goed te bevallen, we waren in ieder geval niet de enigen die als een gek stonden te dansen . Het deed enorm deugd om te zien dat deze Duitsers steeds blijven groeien en nu zelfs zonder problemen hun speciale magie kunnen laten werken op het grootste rockpodium van ons land.
Monster Magnet opende de set met “Pill Shovel”, waarbij het geluid nog niet dadelijk afgeregeld was, maar wel al duidelijk werd dat, in tegenstelling tot vorig jaar, deze keer gewoon de volgorde van de nummers op het overgenomen zou worden. Tijdens het derde nummer, het zeer psychedelische “Nod Scene”, leken de band, de geluidsman en de vloeistofdia’s eindelijk in synchronisatie en begon het geestverruimende avontuur pas echt. Wat eerder al opviel, is dat de heer Wyndorf blijkbaar nieuwe medicatie heeft, want zijn overgewicht begint flink weg te smelten. Gelukkig heeft dit geen effect op zijn stem, die blijft het verbazend goed doen voor een man met zijn “ervaring”. Monster Magnet (de overige vier dan vooral) stond ook de hele avond verrassend strak te spelen, dit is een gesmeerde rockmachine. In de meer up-tempo nummers legden bassist Jim Baglino en drummer Bob Pantella steeds een niet te negeren groove neer; de solo’s van Garett Sweeney en Phil Caivano waren perfect, de riffs hadden net het juiste percentage losheid om de psychedelische aard van de nummers te bewaren. Waarom Dave Wyndorf zelf nog steeds met een gitaar rondzeult op het podium is wel een raadsel, meer dan de bovenste snaar raakt hij gewoonlijk niet aan. Zijn effectjes gebruikt hij echter wel en dat is goed, die space-tjingeltjangel hoort immers integraal bij de Spine Of God– sound.
Zoals gezegd kwam vanaf waterpijptrip “Nod Scene” het optreden pas echt goed op gang. Het eeuwig op een psychedelisch groove surfende “Black Mastermind” brak het laatste restje weerstand, althans toch in de voorste rijen, daar werd het steeds meer drummen bij het shaken. Een goede evolutie, want uitverkocht was de AB lang niet. Tijdens het met akoestische gitaar opgeluisterde rustpunt “Zodiac Lung” begon Wyndorf het publiek voor het eerst te bespelen en nam zijn charismatisch alter ego “The Bull God” stilletjes aan de controle over. Het publiek deed mee, iedereen wist natuurlijk wat er aan zat te komen: “Spine Of God”, de song. Wat een nummer, trippy en in your face tegelijk, bombastisch en subtiel en voorzien van een machtige strofe om mee te kelen zoals alleen Wyndorf ze schrijft. Toen de laatste tonen hiervan wegstierven en de eerste akkoorden van het veel snellere “Snake Dance” door de PA schoten, brak dan ook de veer helemaal bij het publiek: er ontstond zowaar een mosh pit die bleef duren tijdens “Sin’s A Good Man’s Brother” en de toegiften. Eerst moest echter “Ozium” nog passeren, aangekondigd als een psychedelisch liefdesnummer en ieder geval voorzien van meer dimensies en hogere sferen dan er mathematisch gezien in een Brusselse concertzaal passen.
Tot zover verliep de avond perfect maar zonder verrassingen, die werden opgespaard voor de encores. Géén “Spacelord” of “Powertrip” vanavond, en evenmin een paar recentere nummers. Het laatste half uurtje van de avond was gereserveerd voor nóg oudere Monster Magnet-songs. “Tractor” en het afsluitende “Freakshop USA” deden de Bull God loos gaan en zorgden weer voor chaotische taferelen in de eerste toeschouwerslinies. Het is waar, meebrullen met “Space Lord Mother Fucker” worden we nooit beu, maar dit was ook leuk.
De conclusie mag dan ook dezelfde zijn als vorig jaar. Dit is nog steeds een goede band, die een goede show kan afleveren en volgens ons nog steeds in staat moet zijn om een goed nieuw album op te nemen. Laat ze dat dan meer eens snel gaan doen, liefst voor ze aan de Powertrip-tournee beginnen.
