Yevgueni heeft een bijzonder en zeer eigenzinnig parcours afgelegd. Voorzichtig begonnen als kleinkunsttrio onder de hoede van Wouter Van Belle, groeide de groep uit tot het soort allround Nederlandstalige band dat hier erg zeldzaam is. Dat boeiende parcours krijgt nu een tussenstop met deze dubbele liveplaat en voorlopig carrière-overzicht.
De schaduwzone tussen pop, rock, indie en kleinkunst waar Yevgueni zich beweegt, is een groot niemandsland in Vlaanderen, maar in Nederland vind je er bijvoorbeeld Blof en Frank Boeijen. Toen die laatste eind jaren ’80 zijn Groep ontbond en solo verder ging, bracht hij het uitstekende Hier Komt de Storm uit: een best of, maar live, zodat oudere songs wat meer pit kregen en het parcours van Frank Boeijen groep wat coherenter werd. Hetzelfde met Live Gent/Brugge: Yevgueni neemt een jaar verlof en dit album sluit een periode af. Dat gebeurt traditioneel met een greatest hits of liveplaat, en ook hier worden beide gecombineerd tot een vrij compleet live-overzicht die de oude songs doet aansluiten bij het geluid van Yevgueni anno nu.
Naar aanleiding van Welkenraedt vertelde de groep dat ze wel het gevoel hadden geland te zijn en eindelijk helemaal de plaat gemaakt te hebben die toont wat Yevgueni is. Live had de groep de kleinkunsttics al lang overboord gegooid in ruil voor een potiger rockgeluid, maar dat hoor je natuurlijk niet op de eerste twee studioalbums dus dat mocht wel eens op album worden vastgelegd.
Toch eet de band ook op dit live-album een beetje van twee walletjes. De eerste cd bevat een potige set op de Gentse Feesten, de tweede een meer ingetogen theatershow in de Brugse stadsschouwburg. Gent kreeg een uitbundige meezingset, maar in Brugge komen subtiliteiten in muziek en teksten echter het best uit de verf.
CD 1 (Gent) is op zichzelf al een sterke opeenvolging van radiohits en uptempo albumtracks. Al is het wat bizar om te horen hoe er enthousiast wordt meezongen met de existentiële twijfels uit “Daar zit je dan”, “Robbie II” of “Aan de arbeid”. Ook al zijn de songs inhoudelijk niet altijd even uitbundig, het zijn stuk voor stuk uitstekende popsongs. De festivalset van Yevgueni laat een fenomenale popband horen, die zich ergens tussen Noordkaap en Clouseau situeert, vlotjes een publiek aan het meezingen krijgt en met “Aan de arbeid” en “Als ze lacht” twee onvervalste klassiekers onder de arm heeft.
Op zich al iets om tevreden over te zijn, maar nu we toch kunnen kiezen: liever de iets meer contemplatieve Yevgueni die in Brugge van stal mocht. Daar horen we het donkere, twijfelende kantje van Yevgueni dat sinds Welkenraedt wat meer naar de achtergrond mag, maar er voor zorgt dat de groep niet in al te gezellige sferen verzeild geraakt. Het is de onderstroom van melancholie in “Tita Tovenaar”, “Sneeuwman”, “Propere Ruiten” en waar in “Robbie en de aftocht” enigszins mee wordt afgerekend. De machteloosheid in het prachtige “Veel te mooie dag”, maar vooral de donkerte in Klaas Delrues eigen favoriet “‘t Zal wel niet mogen”. Het zorgt er samen met Delrues onderkoelde bindteksten voor, dat Yevgueni in Brugge de nederpop overstijgt en aan Herman van Veen doet denken: een chansonnier die op zijn beste momenten ook meesterlijk op de koord tussen melancholie en idealisme weet te dansen en met graagte euforisch uithaalt.
Bovenal horen we een band om te koesteren. Een groep die (vooral in Brugge) perfect staat te spelen, nuances in de songs naar boven haalt en ouder werk slim herwerkt. De leden staan met meer zelfvertrouwen te spelen en Klaas Delrue is gegroeid als zanger en frontman. Yevgueni heeft na enkele jaren noest aan de weg te timmeren zijn plekje en publiek gevonden. Hulde daarvoor en wij kijken alvast uit naar Yevgueni’s Achtung Baby! na de sabbatical.
