Op 27 november verschijnt de langverwachte nieuwe langspeler van onze eigenste post-metaltrots AmenRa. Mass V is voor het Kortrijks-Gentse collectief de eerste release via Neurot Recordings en met een externe producer. Ook was AmenRa tot tweemaal toe onderhevig aan line-upwisselingen. Dat allemaal zorgde voor een immense druk. “De nieuwe plaat is een mentaal keerpunt in ons bestaan”, aldus frontman Colin H. van Eeckhout.
“AmenRa is geen band die een manager, booker en grafisch vormgever heeft waar hij blindelings op vertrouwt. We willen niets uit handen geven, en dat slokt immens veel tijd op. Ik steek bijna meer tijd in de band dan in mijn gezin en mijn werk. Eigenlijk beginnen we na de werkuren pas écht te werken. (lacht) De een gaat meteen achter zijn computer zitten, de andere slaat aan het filmen terwijl de rest in het repetitiekot aan nieuwe nummers werkt. Tussendoor bellen we nog eens naar elkaar om nieuwe platen te laten drukken”, legt van Eeckhout uit op de zolder van de Gentse kledingzaak, waar hij werkt als AmenRa niet op tour is.
enola: Op het eerste gehoor klinkt Mass V meer in-your-face dan Mass IIII. Was het de bedoeling om als vanouds keihard uit te halen?
van Eeckhout: “Onze platen groeien spontaan. Het duurt telkens zeer lang voor we tot een nummer komen. Er is wel altijd iemand die twijfelt of iets in vraag trekt. Het antwoord is neen dus, maar ik begrijp wel dat de plaat veel directer klinkt. Na verloop van tijd merkten we de sound nog trager en zwaarder klonk dan wat we gewend waren. Het is als een hamer die in je gezicht aankomt.”
“Tot Mass IIII deden we de productie zelf en hadden we de neiging het geluid samen te drukken. Ditmaal heeft producer Billy Anderson er nog een schepje heaviness bovenop gedaan. Hij weet echt hoe alles uit vijf instrumenten te halen, zonder de essentie uit het oog te verliezen. De extra zware lagen zijn het eindresultaat alleen maar ten goede gekomen.”
enola: Was het ook een moeilijkere plaat dan Mass IIII?
van Eeckhout: “Oh ja, maar het was ook een belangrijke plaat. We moesten over een mentaal punt geraken. Het zou onze eerste internationale release worden, Billy was onze eerste externe producer en we moesten tweemaal een bandlid vervangen. Mass IIII was misschien muzikaler. De nummers kabbelden rustiger voort naar een climax. De nieuwe plaat is een onbewuste terugkeer naar onze oorsprong en Mass III. Misschien werken de volgende keer wel verder op Mass IIII.”
“Ik ben er wel van overtuigd dat het schrijfproces van onze volgende plaat weer vlotter zal gaan. We gaan nu niet clichegewijs gaanverkondigen dat Mass V de beste plaat is die we ooit hebben geschreven. We zijn wel als band wel terug naar elkaar toegegroeid. De zelfzekerheid is terug. Wacht maar tot de volgende er is.”
enola: Na jullie akoestische show in 2010 in de Handelsbeurs verlangden veel fans naar een nieuwe AmenRa, een die het oorverdovende lawaai meer achterwege zou laten. Waren jullie dan nog niet zeker genoeg om een volledig akoestische plaat te overwegen?
van Eeckhout: “AmenRa zal altijd AmenRa blijven. De Mass-platen zullen altijd hetzelfde idee, dezelfde sound hebben, maar het kan wel zijn dat we nog eens een akoestische full length cd opnemen. Nu zijn we bezig met ambient georienteerde muziek blijkbaar. Het lijkt of AmenRa vijf bands in één is: zo houden we het voor onszelf ook interessant. Heavy na heavy album, dat zuigt je leeg.”
enola: AmenRa die opneemt in een studio: dat is ook geen sinecure zeker?
van Eeckhout: “Opnemen vind ik écht de hel: zingen in de studio met een koptelefoon op en kabels die langs alle kanten liggen. Je mag ook niet te dicht bij de microfoon staan… (zucht). Van zodra je een nummer opneemt, wordt je verondersteld het de rest van je leven zo te spelen. Onze nummers blijven live evolueren. Als je als twintigjarige voor het eerst je muziek in een studio hoort, overvalt je wel een wow-gevoel. Maar wij voelen ons het best in ons eigen repetitiekot. Dat we in La Chapelle Studios het gevoel hadden dat we op een verlaten eiland zaten, was dan ook belangrijk. Met een anderstalige (Billy Anderson, nvdr) werken, was moeilijker. We konden niet op onze manier in onze moedertaal over muziek communiceren: als niet geschoolde muzikanten is dat niet eenvoudig.”
enola: Zijn de songthema’s er ook zwaarder op geworden?
van Eeckhout: “Moeilijke vraag. Vroeger zong ik meer over mijn persoonlijk leven. Vandaag gaan de teksten meer over de band zelf en onze vriendschap. Maar dat thema kan je gerust breder opentrekken naar anderen. Ik heb medelijden met mensen die niet in een warme kring zijn kunnen opgroeien. Sommigen kennen duizend mensen, maar kunnen op niemand rekenen. Ook bloedbanden zijn belangrijk. Bij moeilijke momenten moet je ook op je familie kunnen terugvallen. Wij willen voor onszelf hoopvolle boodschap meegeven, om het gewicht van het leven te dragen. Het zijn bij wijze van spreken love songs., maar dan eerder gericht op het leven. Maar ik denk dat daarom veel muziekfans zich in AmenRa herkennen, de universaliteit van de thema’s.”
enola: Besef dat mensen de harde en donkere teksten op een verkeerde manier kunnen interpreteren?
van Eeckhout: “De boodschap kan anders overkomen. Sommige mensen maken jammer genoeg de omgekeerde beweging. We hebben zelfs al e-mails gekregen over mensen die zelfmoord gepleegd hebben, maar dan blijkt dat die mensen enorm veel uit AmenRa haalden, maar jammergenoeg niet genoeg…Gelukkig zijn er genoeg mensen die hoop halen uit AmenRa. Als iemand vraagt om “Am Kreuz” te spelen, omdat dat het nummer een overlijden helpt te verwerken, doen we dat. Het klinkt misschien vreemd, maar dat is het schoonste compliment dat je als band kan krijgen. Dat kan je alleen als je geen toneeltje opvoert. De bands die mij het meest getroffen hebben, maken ook oprechte muziek. Voorbeelden zijn Tool, Woven Hand en Neurosis.”
enola: Veel hardcorebands blijven in een hokje steken. Wanneer had je het gevoel: dit is niets meer voor mij?
van Eeckhout: “Dat is gegroeid. Toen ik zestien was, zong ik over bijvoorbeeld vegetarisme. Er heerste een soort jeugdig enthousiasme. Beetje bij beetje maakte ik mijn eigen balans op. Ik wilde zingen over wat mij écht aan het hart lag, zoals een vader die aan het sterven is. Mathieu (Vandekerckhove) bijvoorbeeld, onze gitarist, kan moeilijk praten over z’n gevoelens. Maar hij kan wel zijn verhaal doen met een gitaar in het repetitiekot. Dat is onze manier om emotionele toestanden te vertalen. Zo zijn we ook geleidelijk opgeschoven naar een nieuw genre.”
enola: AmenRa speelde in mei dit jaar een reeks optredens in Rusland en Oekraïne. Hoe gaan de fans daar om met intense muziek?
van Eeckhout: “Dat was te zot voor woorden. Hein, onze geluidsman, vertelde over een kerel die naast hem stond te wenen. De fan kon het niet meer aan en is naar buiten moeten gaan. Na het optreden wilde iedereen handtekeningen of met ons op de foto. Er waren zelfs fans die ons gewoon wilden aanraken (lacht). Het publiek daar is heel dankbaar. Tijdens de optredens gingen ze ook helemaal op in de muziek, soms tot het overdreven toe. De Belgische fans zijn veel geremder. Ze vragen zich af wat hun buur van hen moet denken als ze met hun kop staan te schudden.”
“Hoe verder een band van zijn thuisland speelt, hoe grootser. Toen vijftien jaar geleden een Amerikaanse hardcoreband hier kwam spelen, had dat ook iets bijzonder. Daarvoor moest de band zelfs niet keigoed spelen.”
enola: Over de jaren negentig gesproken: is er een kans dat Spineless ooit terug samenkomt?
van Eeckhout:Neen, we zien daar het nut niet van in. Waarom? Het was een toffe periode, maar dat is verleden tijd. Pas op, we komen nog goed overeen. Een optreden van Spineless zou als een schoolreünie zijn. AmenRa leeft al dertien jaar en zal altijd bestaan in een of andere vorm. Binnen dertig jaar in onze tuin zitten barbecueën met kinderen en kleinkinderen: dat is ook AmenRa. Zet ons allemaal op café en je hebt ook AmenRa.”
enola:Hoe vertel je op een schoolreünie over AmenRa?
van Eeckhout: “Ik zorg dat we het onderwerp zo vlug mogelijk kunnen skippen. Ik wil niet overal met de AmenRa-vlag zwaaien. Ze vragen dan wel eens: ‘wil je eens niet spelen in het jeugdhuis of in een café hier in de buurt?’. Of: ‘waar speel je volgende week?’ Als je dan ‘Roemenië’ moet antwoorden, begint het. Ik kan onze muziek niet uitleggen aan iemand die er niets van kent. Om nog maar te zwijgen van de stijl.”
enola: Ik zou zeggen: kunst.
van Eeckhout: “Daar verwijs ik ook graag naar, maar ik krijg daar dan ook commentaar op. Is het metal? Neen. Is het sludge? Neen. ‘Post-metal’ vond ik nog een ok term. Onze muzikale oorsprong ligt ergens in de metal, en in wat daar later uit groeide. De combinatie van gospel, trance en hardcore, zoals op onze MySpace staat, vind ik ook een goedje.(lacht)”
AmenRa speelt op 22 december in de AB met Oathbreaker, The Black Heart Rebellion en Scott Kelly. Dat concert is intussen uitverkocht. Volgend jaar volgen in Kortrijk (10 februari), Ieper (16 februari), Hasselt (24 februari) en Leuven (26 mei) nog kansen om de band aan het werk te zien.
