De productiviteit van Jean Dufaux kent geen grenzen. Dakota is alweer een nieuwe reeks. De hernieuwde samenwerking met Philippe Adamov is voor ons de reden bij uitstek voor deze recensie.
In de jaren ’80 was uitgeverij Glenat één van de bakens voor de volwassenenstrip in Europa. Zowel voor de historische strip als voor de sciencefictionverhalen betekende hun fonds een verrijking van het aanbod. Meer en meer werd dat fonds bovendien het ijkpunt voor andere uitgeverijen. Het was in dat klimaat dat tekenaar Philippe Adamov debuteerde met de oosterse saga De Wind der Goden (op scenario van Patrick Cothias), waarna hij met dezelfde scenarist begon aan De Waters van Dodemaan. Met die sciencefictionreeks brak Adamov door bij het grote publiek. Ook in de daaropvolgende jaren bleef zijn naam verbonden aan strips vol misantropische toekomstbeelden. Nu is Adamov terug bij Glenat en terug bij Jean Dufaux (na hun eerste samenwerking De Rode Keizerin), en kunnen we opnieuw genieten van zijn werk in vertaling.
Dakota is een superheld. In haar wereld, het Londen van een niet nader bepaalde toekomst, zijn de superhelden superieure wezens die instaan voor het maatschappelijke en morele gezag. De zogenaamde collapsen zijn dan weer de verdrukten die geen enkel uitzicht hebben op een vrij leven. Zij kunnen enkel streven naar de hoogste status als collaps, een status die overigens nog wel enkele treden lager staat dat dan die van de superhelden. Wanneer Gordon Ox als collaps de grenzen overschrijdt en zich op het terrein van de superhelden waagt, moet Dakota achter hem aan gaan om hem te stoppen. Op die manier waagt ze zich op de dunne scheidslijn tussen superhelden en collapsen en merkt ze wat collapsen allemaal doen om toch maar dat tikje hogerop te raken.
Door zijn hoge productiviteit schrijft Jean Dufaux onvermijdelijk ook strips die eigenlijk de moeite van het lezen niet waard zijn. Bij die categorie mag Dakota dan misschien niet thuishoren, toch is het één van de minder geïnspireerde Dufaux-strips van de laatste tijd. Hij neemt niet de tijd om zijn wereld te presenteren en ook de personages blijven kartonnen figuurtjes zonder enig gewicht of achtergrond. Dakota komt dan ook nooit echt tot leven in dit eerste album. Het lijkt alsof Dufaux verschillende vondsten had en die kost wat kost tot één album wilde laten versmelten. Het resultaat is dan ook ondermaats. De tekeningen van Philippe Adamov blijven klassevol en maken voor Dakota dan ook heel wat goed. Zijn spectaculaire decors en sterke personages zijn onverminderd indrukwekkend. Wij vinden het alleszins jammer dat het net met een scenario als het deze is dat Adamov zijn terugkeer op de Nederlandse markt mag vieren. We kunnen alleen maar hopen dat Dufaux zijn ervaring aanspreekt en met het tweede deel Dakota alsnog op het rechte pad brengt.
