Dez Mona, het eigenzinnige collectief rond Gregory Frateur en Nicolas Rombouts, staat weer klaar om de wereld, of toch zeker België, verder te veroveren met hun vijfde (we tellen de heropname van debuut “Pursued Sinners” voor de gemakkelijkheid niet mee) langspeler. Ditmaal worden ze voor de eerste maal in hun carrière geflankeerd door gitaristen, wat meteen de vraag oproept: is Dez Mona een rockgroep geworden?
Het antwoord wordt al zeer snel duidelijk bij het aanhoren van A Gentleman’s Agreement: neen, Dez Mona is nog steeds gewoon Dez Mona, net zoals Depeche Mode nog steeds Depeche Mode is gebleven sinds zij gitaren aan hun all-synthesizer sound hebben toegevoegd op Songs of Faith and Devotion.
Opener “Soon” zou ons aanvankelijk misschien nog op het verkeerde been kunnen zetten, met zijn knetterende rollende drum intro, en crunchy staccato gitaren, die samen met de overige instrumenten tijdens de refreinen ontpoppen tot een kolkend, dreigend geheel. Wanneer we naadloos in opvolger “Memory Of The Sun” geloodst worden, zitten we echter terug volledig op vertrouwd terein. Het nummer begint met een (elektrische) baslijn, die na enkele maten vervolledigd wordt door een gitaarlick rechts, en Frateur’s stem, ondersteund door de backing vocals van zijn kompanen. Geleidelijk aan worden ingrediënten toegevoegd aan dit Goddelijke brouwsel, om te culmineren in een pulserende, stuwende climax waar we nog even geparalyseerd van liggen natrillen.
En laat dat meteen ook de sterkte zijn van Dez Mona: nummers ongezien vakkundig opbouwen en uitgekiend arrangeren. Een sterkte die ze op dit album strakker dan ooit weten uit te spelen. In dat opzicht worden de gitaren ook veleer als extra klankkleur gebruikt, dan als, wat zo vaak gebeurt, instrument dat bulderend met alle aandacht gaat lopen.
Als om te tonen dat ze dat feitelijk allemaal zelfs niet nodig hebben, al die verfborsteltjes om mee te schilderen, serveert het collectief ons ook een teder, aardedonker wiegenliedje met “Fool’s Day”, waarop Frateur nog eens zijn falsetto stem, en uw kippenvel, mag bovenhalen. We zitten vijf nummers in het album, en tot hiertoe is het parcours nagenoeg vlekkeloos. Maar helaas…
Voor we het goed en wel beseffen, zwevend in onze roes, wordt het roer de volle 180 graden omgedraaid met het ronduit oersaaie “We Own The Seasons”, het enige nummer op de plaat met guestspots, in casu opgevuld door Stef Kamil Carlens en Tom Van Laere. Al die zaken die eerder vermeld werden als sterkte van Dez Mona; de variatie, het klankenpalet, de opbouw, de arrangementen… Dat alles wordt hier genadeloos overboort gegooid voor een oppervlakkig, straight-forward über-radiovriendelijk vers-refrein-vers… nummer dat even snel vergeten wordt als het voorbij gaat, moest het niet zijn dat het zo aardslelijk vloekt met de rest. Ja, ook van dit nummer krijgen we kippenvel, maar ditmaal omwille van alle verkeerde redenen. Frateur, held die je bent, wat bezielde je toch?!
Gelukkig pakt het gezelschap vanaf het volgende nummer de draad weer op waar ze hem hadden laten vallen, om hem strak vast te houden tot aan het aller einde. Hierbij verdient “The Back Door” nog een aparte vermelding voor zijn lichte creepiness, gedragen door een contrabas loop en spaarzame, repetitieve drums, terwijl Frateur zijn quasi gesproken verhaal doet, en de accordeon en gitaren het uitzicht komen vervolledigen met allerhande opzwellende en opzwepende geluidjes. We wanen ons heel even diep ondergronds bij de Duivel, terwijl achter hem allerlei kleine plassen lava oprispen.
Niet alleen de nummers zelf getuigen van een sterke opbouw, ook het album in zijn geheel doet dat, met een nagenoeg perfect beheerste spanningsboog door de nummers heen, die als met fluelen handschoenen neergelegd wordt tijdens de twee laatste nummers. Maar dus, net zoals u geen bolletje ijs naast uw steak met frietjes wil, staat ook “We Own The Seasons” volstrekt niet op zijn plaats op dit album. Dat is een grove fout, maar meteen ook wel de enige fout die te bespeuren valt. Voor de rest gaat Dez Mona vrolijk voort met waar ze zo goed in zijn: nieuwe horizonten aftasten, en zodoende bijzonder goede muziek maken.
Tot slot delen wij de heer Frateur alvast, en met veel plezier, de prijs voor “mooiste zin van het jaar” uit, voor de passage “seeing you would be too much like life” uit “Suspicion”.
Dez Mona presenteert zijn nieuwe plaat op 18 december in de AB.
