Trail Of Dead is nooit zomaar een band uit het alternatieve rockhokje geweest. In hun creatieve wereld hebben bezielers Conrad Keely en Jason Reece altijd de brug geslagen tussen indierock, punk, post-hardcore en progrock.
De eerste jaren na de oprichting, bijna twintig jaar geleden, stonden de Texanen nog met beide voeten in de post-hardcore. Vier jaar na zijn debuut maakte Trail Of Dead zichzelf al legendarisch door met Source Tags & Codes als enige band ooit tien op tien te scoren op Pitchfork. Op de plaat hoor je dan ook een perfecte mix tussen energieke punk, beenharde post-hardcore en toegankelijke rock. Op Worlds Apart uit 2005 werden aan de herkenbare, intense bandstijl nog epische progelementen toegevoegd. Spectaculaire nummers zoals “Will You Smile Again For Me” en de strakke livereputatie brachten de band naar grote festivalpodia zoals dat van Rock Werchter.
Maar anno 2012 voelt Trail Of Dead zich weer volledig thuis in kleinere concertclubs. Wie de band in de kleine Trix-zaal aan het werk zag, was getuige van een verschroeiend snel, schreeuwerig en jammer genoeg ook rommelig optreden. Zanger-gitarist Keely en gitarist/drummer Reece willen terug naar hun muzikale oorsprong: zoveel was duidelijk.
Het verbaast dan ook niet dat er verdomd krachtig geopend wordt met “Open Doors”, “Pinhole Cameras” en “Up To Infinity”. Dankzij de constant gierende gitaren en agressieve uithalen van Keely horen we de meest uitzinnige Trail Of Dead sinds, jawel, Source Tags & Codes. Er zijn heerlijk razende nummers bij de vleet. Ook tijdens het beluisteren van “Flower Card Games” en “A Place To Rest”, samen met “Open Doors” een van de beste nummers, is het moeilijk om stil te zitten.
Het is niet omdat de experimenten met progrock achterwege gelaten worden, dat Trail Of Dead geen rijk geluid meer heeft. Nummers als “Opera Obscura” en “Catatonic” vertonen raakpunten met breed uitwaaierende postrock, maar blijven opruiend genoeg om de boel op stelten te zetten. Enkel het emotionele “Awestruck” is een uitzondering op de plaat.
Trail Of Dead klinkt niet alleen muzikaal kwaad als vanouds, ook tekstueel hebben we weer te maken met angry punks. Geen conceptuele moeilijkdoenerij meer zoals op Tao Of The Dead, Lost Songs is een maatschappijkritisch album dat wordt opgedragen aan de rebelse dames van Pussy Riot. Zo wordt in de teksten gevloekt op de Syrische burgeroorlog (in “Up To Infinity”) en op de mainstreamcultuur (“apathische muziek” volgens Keely).
De tegendraadse zin blijft aanwezig bij Trail Of Dead, maar de progexperimenten hebben plaatsgemaakt voor epische punk (om het kind toch een naam te geven). Keely, Reece en co keren terug naar de in your face stijl die hen tien jaar geleden op de muziekkaart zetten, vandaar dat Lost Songs een van hun beste platen is geworden.
