Wie binnenkort last krijgt van kou en winterblues kan zich aan Allah-Las laven: zon, zee en strand, maar ook een zuchtje nostalgie.
Allah-Las is een relatief jong Californisch bandje dat surfmuziek maakt, het muziekgenre dat u eerder al heerlijke groepsnamen schonk als The Surfaris, Los Peyotes, Fifty Foot Combo en Los Straigtjackets. Na enkele 7-inches te hebben uitgebracht, komt Allah-Las nu voor het eerst op de proppen met een full-album dat zijn eigen fijne naam draagt. Opmerkelijk: de surfactiviteiten van de Allah-Las beperken zich niet tot de occasionele bandfoto met surfplank. Het kwartet zou zelfs af en toe met het board onder de buik naar de goeie golven toe peddelen. Een surfband die ook echt surft, het is vreemd genoeg vaker uitzondering dan regel. Maar passons.
Allah-Las — de plaat — is de ideale soundtrack om met de surfplanken stevig vastgegespt aan het dak van het Volkswagen-busje de ondergaande zon tegemoet te rijden. De thermometer wijst twintig graden aan, er waait een zuchtje wind, en terwijl je liefje glimlachend haar hoofd op je schouder te rusten legt, gaat het diepblauw van de zee langzaam over in vurig oranjerood. Pure surfmuziek, met andere woorden.
Opener ”Catamaran” legt meteen alle kaarten op tafel. Er zijn de ijle en in reverb verzopen gitaren, en er is de ritselende shaker, het gloeiende hammond-orgeltje en een bas die de boot met een kwieke golfslag voortstuwt. ”Don’t You Forget It” surft op dezelfde golf verder. Met ”Busmans Holiday” sluipt er voor het eerst een sprankeltje deemoed in de plaat, dit niet voor het laatst. ”Sacred Sands” is het obligate instrumentale nummer, waarna de plaat wat rek verliest. Nadat enkele nummers onopgemerkt voorbijdobberen, zorgt het acoustisch gitaartje in ”Ela Navega” opnieuw voor wat leven op het strand. Het is een goede opwarmer voor ”Tell Me (What’s On Your Mind)”, wederom een lied zonder woorden, maar wat voor een. Heerlijke gitaarriedeltjes, een catchy refrein en een opbouw die strak zit als een zandkasteel van cement. ”Tell Me (What’s On Your Mind)” belandde niet toevallig eerder op een 7-inch, het is een surfsong waar niets, maar dan ook echt niets op af te dingen valt.
Allah-Las’ debuut baadt in een heerlijk zachte deemoedige sfeer. Het is als nostalgie naar die ene volmaakte zomer: je weet dat ze nooit meer terugkomt, maar tegelijk besef je ook dat ze nooit helemaal zal verdwijnen. ”Vis A Vis”, een nieuw hoogtepunt op de plaat, vat dat gevoel zowel tekstueel als muzikaal perfect samen: ”Things have changed and some things can’t be undone/ But that don’t mean it was all just a waste of time/ And I’m not saying that things could have worked out fine/ It’s just what could have been keeps coming in to mind/And now that what we had is gone, I just want it back./ When I see that photograph” Eenvoudig en ontwapenend, poëzie op muziek. Afsluiten doen we ook met een knaller: ”Long Journey” plakt zich aan de luisteraar vast als zand aan een vers ingesmeerde huid. Het is een übercatchy lied met rustgevende golven die elk refrein op hun hoogtepunt volmaakt openbreken.
Bas en drums beperken zich op Allah-Las tot het strikt noodzakelijke. Ook de gitaren spelen zuinig en laten de ruimtes met echo en galm vollopen. Dat zorgt samen voor een wijds en open klinkende plaat, vol maar niet dichtgeplammuurd. U zult geen akkoordenschema’s horen die u nog nooit gehoord had en vele gitaarriedels lijken toch minstens voor de helft sprekend op die van klassieke sixtiesgarage/surfnummers, maar daarom is ze niet banaal.
De eerste van de Allas-Las is een plaatje waarmee je iedereen plezier zult doen. De groep heeft het warm water niet heruitgevonden, maar dat kun je ook niet van elke groep verwachten. Een klein beetje meer durf was dan weer wel welkom geweest. Het is best aangenaam om je te verwarmen aan het kampvuurtje dat de Allah-Las op Venice Beach hebben aangestoken, maar het knettert te weinig en komt niet hoog genoeg om echt legendarisch te zijn. Wie op zoek is naar geniale melodieën, goddelijke harmonieën of een onsterfelijke reverbmuur wendt zich beter tot groepen als The Ventures, The Shadows, The Beach Boys en Link Wray. Vergane glorie, akkoord, maar nog steeds een klasse hoger dan eender welk neo-surfbandje dat nu op het strand kampeert.
