Meestal gooien wij de Scissor Sisters op een onfortuinlijk middaguur een festivalpodium op. Deze keer kregen we Jake Shears en de zijnen eindelijk nog eens te zien in het clubcircuit dat hen destijds aan de andere kant van de plas baarde. Opgewarmd door een dj-set boordevol disco, ging het normaal gezien behoorlijk bescheiden Belgische publiek al van bij de eerste tonen loos in de Ancienne Belgique, die voor één nacht de beste gay bar ter wereld leek.
Met hun jongste release Magic Hour trokken de Sisters resoluter de hedendaagse popkaart en namen ze opvallender invloeden van dance en hiphop in hun staalkaart op. Deze ontblootten ook live nieuwe facetten van de bekende gezichten. Shears mocht nog steeds in een spandex broekje genereus met zijn kont staan zwieren, in de pompende R&B-track ‘Keep Your Shoes’ en de raps van ‘Shady Love’ kon hij ook zijn stoere kant etaleren. Hoe grappig het ook allemaal bedoeld was, het was nog maar eens een bewijs wat voor een flexibele frontman hij eigenlijk is. We kennen hem allemaal als de excentrieke spring-in-het-veld met de heliumstem, en zo betrad (“Any Which Way”) en verliet (“I Don’t Feel Like Dancing”) hij ook de bühne, maar laten we niet vergeten dat hij in het intimistische “Mary” ook excelleerde in pure breekbaarheid.
Shears’ enthousiaste en enthousiasmerende kwajongensstreken worden nog steeds glansrijk aangewakkerd door de “true lady on the stage” Ana Matronic. Hoewel haar vocale capaciteiten op zijn braafst gezegd merkelijk beperkter zijn, blijft zij de onmisbare schakel die de band meesterlijk vervolledigt. Gehuld in een met spiegels beplakte kanariegele retrojurk, vulde ze letterlijk en figuurlijk de zaal met haar aanwezigheid. Met Shears vormt ze een egoloos duo dat elkaar de schijnwerpers gunt. Het was zowaar hartverwarmend om te zien dat Shears zich bij de achtergrondzangeressen voegde tijdens Matronics stomende solo “Kiss You Off”.
Samen staan ze echter sterker en met gebundelde krachten hadden ze geen moeite om de zaal op te hitsen. De tweede helft van hun set bood een nagenoeg onafhoudende aaneenschakeling van climaxen. De ghetto chic vogue van “Let’s Have A Kiki”, een met elektronica en steviger gitaarwerk uitgediept “Comfortably Numb” en de pompende space opera “Invisible Light” — menig publiekslid beleefde op korte tijd multipele poporgasmes.
Door alle groteske gekheid heen was het verborgen ingrediënt van de Scissor Sisters eigenlijk hun nuchterheid. Die maakte van deze avond niet zomaar een prettig feestje. Hun pop ambieert niet meer dan dat te zijn en net daardoor charmeerde zelfs een kleffe ballad als “Year Of Living Dangerously”. Op de naar B-52s ruikende uitsmijter “Music Is The Victim” na was het collectief op geen enkel moment uitsluitend een karikatuur.
Ook de leden an sich waren niets meer en niets minder dan wie ze zijn. Er hoeven geen Gagaesqe preken over eigenliefde en emancipatie gegeven te worden. Shears greep lustig naar zijn in leder gehulde kruis zonder een statement te willen maken, Ana Matronic had geen ambitie om de fag hag te gaan uithangen en Babydaddy werd ironieloos als de band bear geïntroduceerd. Naast het muzikale genot deed het dan ook veel plezier om te zien hoe er in een Brussel dat steeds vaker met homohaat af te rekenen krijgt maandagavond lustig complexloos onder de regenboogkleurige lichten gedanst werd
