Het mocht slechts een kwestie van tijd heten vooraleer de alchemist-bard Mat “Boduf Songs” Sweet en Morc Records de handen in elkaar zouden slaan. Het Gentse DIY-label grossiert niet alleen in verstilde albums uit de marge maar haalt artiesten die deze aanpak voorstaan ook geregeld naar België voor intieme (huiskamer)concerten. Na enkele jaren geleden Boduf Songs naar België gehaald te hebben, was een release niets anders dan de volgende logische stap.
Een volwaardig album is Internal Memo niet geworden maar in afwachting van een nieuwe plaat (de laatste dateert ”alweer” van 2010) geldt de e.p. alvast als smaakmaker. Met zeventien minuten en vier volwaardige songs (+ twee soundscapes) blijft het album bescheiden van opzet zonder aan muzikale waarde in te boeten. “Tempting”, het openingsnummer dat ook op de site van Morc Records te horen is, mag als een klassiek Boduf Songnummer gecatalogiseerd worden. Sweet fluistert als vanouds onheilspellend boven een slepende en minimale gitaaraanslag die pas omstreeks de tweede minuut voller aangezet wordt terwijl tezelfdertijd een drum zich kenbaar maakt.
Ook al is het huis net betreden, toch acht Sweet de tijd rijp voor een eerste “intermezzo” met het instrumentale, beklemmende “Under Unbourn Mouthplace” dat zo uit een film van David Lynch en aanverwanten geplukt lijkt. “Internal Memo” biedt geen soelaas noch vertroosting, de pulserende track (opnieuw met Sweets kenmerkend gitaarspel en zang) laat een klaagzang weerhoren die grimmig weerklinkt over verlaten velden terwijl de laatste holle drumslagen weerklinken. Met het tot een enkele pianoaanslag herleidde “How To Capitulate Undone Hours” wordt een brug geslagen naar het op een pîano steunende “Infernal Memo” dat een zwaarmoedige toets aanslaat. Het afsluitende “Eternal Memo” kiest opnieuw voor een gitaar en laat zowaar een glimp van hoop doorschemeren net voor het doek valt.
Gelijktijdig met Boduf Songs verschijnt ook een nieuwe e.p. van Annelies Monseré die eveneens in 2010 een laatste maal van haar liet horen met het wisselvallige Marit. Monserés grootste zwakte blijft haar iele zangstem die zelden een album lang boeien kan. Toch werkt die stem perfect samen met een diepere zang zoals bewezen wordt in het fraaie “All Things Are Quite Silent” (een cover van Shirley en Dolly Collins) dat Monseré in samenzang laat opgaan met Edgar Wappenhalter en Yumi Verplancke. Een tweede versie (vandaar de “I” en “II” die aan de titel toegevoegd zijn) ruilt het orgel in voor een piano maar weet de andere versie niet te evenaren.
Het donkere “New Home”, met Wappenhalter op bas, geeft een nieuwe richting aan voor Monseré waarbij de duistere tonen een mooi contrast vormen met haar meer etherische vorm van zingen. Door voor “The Light” voor de piano te kiezen wordt het duister met licht afgewisseld, waarbij enkele zachte drones de minimale piano-invulling versterken. H”Overrated” dreigt jammer genoeg zijn titel waar te maken door enerzijds Monseré weinig geïnspireerd te laten piepen en anderzijds op het orgel enkele tonen aan te slaan die haar in toonhoogte benaderen. Het nummer laat occasioneel enkele potentieel interessante ideeën horen maar sleept zich naar het einde en is met zijn meer dan zes minuten zelfs tergend lang te noemen.
De twee releases op Morc Records tonen geen nieuwe of verrassende inzichten in het werk van beide artiesten. Boduf Songs blijft eenzelfde bezwerende en minimalistische songs maken die op zijn ander werk te horen zijn terwijl bij Monseré dezelfde pijnpunten en sterktes te horen zijn. Muzikaal valt op Monseré weinig aan te dingen maar haar iele gefluister de zang blijft te weinig krachtdadig om dat van iemand als Sweet te evenaren. Er zit een groeimarge in Nest maar die is onvoldoende om naast Internal Memo op het podium te staan.
