Zo, je had dus alles met suffix ‘core’ opgegeven wegens monotoon, fake en flets? Deze metalcoreveteranen keren terug aan het moshfront, scheiden de schapen van de bokken en knallen de proppen uit de oren van iedere cynicus.
VOD is anno nu geen naam meer die bij veel mensen een belletje zal doen rinkelen. In de tweede helft van de jaren negentig schoot hun carrière echter als een komeet naar de top, maar brandde daarna ook snel weer op. Dit was een band die toen heel wat losweekte in de hardcorescene. Hij had een fameuze schare fans die geplezierd werden door vaak en ongeveer overal te toeren. De muziek deed de hardcorepuriteinen dan misschien over hun nek gaan, maar was wel oprecht en fris voor die tijd.
De band mocht zelfs een debuutplaat uitbrengen bij het grote Roadrunner Records. Dat had voor- en nadelen: VOD bereikte in een mum van tijd een wereldwijd publiek, maar werd ook vaak op een hoopje gegooid met de nu-metalbands die het label probeerde te slijten. Dat stigma kleeft vandaag nog wel een beetje aan de groep, misschien vandaar de albumtitel?
Dat van die nu-metal is trouwens ook niet helemaal uit de lucht gegrepen. Net als die horde gebruikt VOD regelmatig melodieus gezongen refreinen, en willen ze het hardcorebeukwerk al eens afwisselen met een groove gelicht uit de Pantera-canon. Het verschil zit hem erin dat VOD zoveel intenser en oprechter klonk, want snoeihard en zonder een spoor van compromis.
Hun muziek was ook geen pretext om zo snel mogelijk onder de rokken van de groupies te geraken, bovendien schreven ze afwisselender en uitdagender nummers. Al die dingen doen ze in de jaren twenty ten nog. De band is sinds een tijd weer bij elkaar, maar koos ervoor om de comeback niet te overhaasten. Het resultaat is een album dat het verleden eert en tegelijk de huidige heersers van de scene onverbloemd naar de kroon steekt.
Nu komen we aan het punt in de recensie waarin we het briljante van de plaat proberen aan te tonen aan de hand van enkele tracks. Weet echter, beste lezer, dat ieder nummer op deze plaat een bom is. Ofwel van het type ‘moorddadige anti-persoonsmijn die je na het onooglijkste contact reeds blijvend verminkt’, ofwel zo’n magnetisch explosietuig dat ongemerkt tegen je pantser plakt en dan als een donderslag bij heldere hemel je flank openrijt.
De elf nummers vertonen geen enkele dip in creativiteit of intensiteit. Ruim veertig minuten lang ligt de ziel van zanger Tim Williams bloot, terwijl de gitaristen riffs blijven afvuren alsof hun leven ervan af hangt. Dat kunnen death, thrash doom of hardcore riffs zijn, die steeds worden opgezweept door een luide agressieve basgitaar. Het geheel is voorzien van een mix die niet speciaal rauw klinkt, maar god(satan/boeddha/allah/spaghettimonster)zijdank geen glimmende laag digitale sierpleister over alles heen legt.
We zeggen dit alles om de luisteraar aan te moedigen zeker niet op te geven na de eerste drie nummers. “Loveless”, “Blood Red Sun” en “Set To Fail” zorgen namelijk voor zo’n overdonderende opening dat de iets subtielere en meer gevarieerde nummers als “Skullz Out (Rot In Pieces)”, “The Enemy” of “The Seventh Circle” in eerste instantie onopgemerkt voorbijgaan. Later zullen ook alle nummers uit het middengedeelte van de cd zich een plaats onder uw schedeldak verschaffen. Het is trouwens ook niet zo dat ze al hun kruit al in het begin verschieten. De afsluitende tracks “Be Up On It” en “Heart And Soul” bevatten passages die zo mogelijk nog agressiever zijn dan die openingsnummers, maar tegelijk de culminatie van al het uitdagende dat Vision Of Disorder in zich hebben.
Wat na verscheidene luisterbeurten doordringt, is dat deze plaat naast de niet te missen passie en hopen agressie ook een wat meer verborgen, maar minstens zo belangrijke bouwsteen heeft: intelligentie. De nummers zijn op zo’n doordachte en efficiënte manier in elkaar gezet dat het geen toevalstreffers kunnen zijn. Al die bruggetjes, korte tempoversnellingen, breakdowns, vocale uitbarstingen en zelfs de enkele ingetogen momenten zijn een uiting van verstand, uiteraard gekoppeld aan de trots en de sterke wil van hardcoreveteranen bij wie nog steeds het heilig vuur brandt.
VOD anno 2012 is simpelweg een betere band dan de VOD van 1996, en dat vervult ons met een oprecht gevoel van geluk. Tenminste, nadat al het stof van de gesneuvelde meubelen opgekuist was en onze geschramde vuisten wat geheeld. Ben je ook een hardcorefan met grijzende slapen, haal deze cd dan in huis; ben je een jonkie dat denkt dat Parkway Drive of Suicide Silence het summum zijn zet deze dan zeker op je mp3-speler en leer dit hoognodige lesje in passie van buiten!
