Wie spontaan uitslag krijgt bij het aanhoren van Bijbelse verhalen, en al te veel gedachtes aan God en zijn Zoon, make beter onmiddellijk rechtsomkeer. Het is namelijk weer eens van dat: David Eugene Edwards is back in the house… of the Lord.
Zeggen dat het een enigmatische figuur is, die Edwards, is wel een understatement. Het woord wordt zo vaak bovengetoverd ter beschrijving van “artiesten” dat het bijna zijn betekenis verloren heeft, maar geen regel zonder uitzondering die hem bevestigt, en ditmaal is het woord echt wel van toepassing. In de periode 2002-2003 ging zijn vorige groep 16 Horsepower zachtjes over in een nieuw project, Woven Hand, in het begin mèt spatie, dank u wel, en vandaag de dag is de groep nog steeds actief bezig met het maken van muziek die diep geworteld is in het Christelijke geloof.
Indien u nog nooit een nummer van Wovenhand gehoord hebt, denkt u nu misschien spontaan dat dat dan wel heel saaie muziek moet zijn. Toegegeven, wij werden zelf ook nooit zo wild van de gezangen tijdens de zondagse mis. Toch, al wie erbij was op de jongstleden editie van Cactus Festival zal kunnen beamen dat dit ietwat onorthodoxe gezelschap uw hoofdbegroeiing eraf kan scheuren, als ze daar eenmaal hun zinnen op hebben gezet, met een gitaarsound waar menige metalliefhebber spontaan een erectie van zou krijgen. Want mispak u niet, dit is geen muziek voor softies.
Edwards mag dan vervuld zijn van de Heer, het is geen saaie kerkganger. Wat hij wel is, is spiritueel, en het is dan ook vooral daarrond dat zijn muziek draait, eerder dan specifiek “De Bijbel”. Alleen maakt hij er hoegenaamd geen geheim van dat zijn religie die van God is, noch doorheen zijn muziek, noch tijdens interviews. Kijk, draai en keer het hoe je wil, dit is tenminste nog eens muziek die iets te vertellen heeft, waar iets in zit. De overtuiging waarmee Edwards zijn verhaal doet, is niet alleen lovenswaardig, want getuige van een stevige dosis lef en doorzettingsvermogen — je geloof bezingen is nu niet bepaald hip in onze westerse maatschappij — maar bovendien ook ronduit bezwerend, en bij momenten zelfs opzwepend.
Wat dat laatste betreft, valt er op dit nieuwe album bitter weinig terug te vinden van zijn eerdere dwepen met Oosterse klankkleuren en tantra-esque sferen, en zijn we terug naar af met een moddervette gitaarsound, onderstut door een koffiedikke, vuile bas en slagwerk dat exact doet wat zijn naam doet vermoeden: slaan. Om het vuige blues-rocksfeertje compleet te maken, kan er natuurlijk ook geen Hammond ontbreken. Toch speelt repetitie nog steeds een grote rol in de composities. Daarmee willen we niet gezegd hebben dat alle nummers hetzelfde zijn, maar wel dat er vaak gewerkt wordt met repetitieve elementen, wat het spirituele trancegevoel versterkt. Of u uzelf te pletter doet vervelen, al naargelang hoe sterk u zichzelf weet te verliezen…
Voor wie hongert naar werk dat lak heeft aan conventies, welke commerciële doelstellingen volstrekt vreemd zijn, en dat niet bang is om een investering te eisen van de luisteraar, in Godsnaam, koop deze plaat. Indien u zichzelf al hebt laten betoveren door de intensiteit van Edwards geest, zitten we natuurlijk voor het koor te preken. In het andere geval, laat u niet te veel afschrikken of afkoelen door de vooroordelen die het uitgesproken spirituele karakter van zijn muziek teweeg kunnen brengen. U zal misschien niet meteen gewonnen zijn voor zijn zaak, maar merken dat u toch dusdanig geïntrigeerd geraakt door deze zonderlinge figuur, en muziek, dat u er naar blijft teruggrijpen, tot het u niet meer loslaat. Zo ook met deze The Laughing Stalk, die eenmaal hij zich een weg heeft gevonden naar uw cd-speler, riskeert er niet snel meer uit te komen.
Wovenhand speelt op donderdag 20 september in 30CC in Leuven, op vrijdag 21 september in Cultuurcentrum Hasselt en op zaterdag 22 september in CC De Spil in Roeselare.
