Kijk: als je je band Monuments noemt, dan zorg je maar beter dat je er stààt. Aan deze Britten is evenwel nog wat oplapwerk.
Monuments speelt djent. U weet wel, djent, het nog steeds redelijk marginale metalsubgenre dat de grootste vormvernieuwing in het starre genre aan het doorduwen is sinds hardcore, hiphop en metal elkaar vonden in crossover. Denk groovende ritmes, maar dan met erg percussieve gitaarriffs waarin de dynamiek ontstaat door te spelen met onconventionele start-stopritmes. Denk Meshuggah en al de bands die op hun signatuurgeluid hebben voortgebouwd, zoals Tesseract, Mnemic en in mindere mate ook Textures. Denk progressive voor het nieuwe millennium.
En deze kerels hebben het in de vingers. Luister maar ‘ns naar “Doxa”, waarvan de intro zo op een Meshuggah-album zou kunnen staan. Voor een band die met z’n debuut naar buiten komt, is dit een akelig geniaal nummer. Gitarist Olly Steele propt het tjokvol magistrale, gortdroge riffs waarin gedempte tikjes, brede uithalen en scherpe accenten het nummer vooruit stuwen; minutieus uitgetekende gitaarlijnen die perfect inhaken op Mile Malyans efficiënte drumpartijen. “Doxa” hapert en hakt zo feilloos dat een mens zich afvraagt hoe ze dat in godsnaam live zullen brengen zonder een voorgeprogrammeerde hakselaar mee het podium op te sleuren.
Maar daarna is het vet van de soep. “Blue Sky Thinking” en “97% Static” lijken ontworpen voor de skiptoets: weinig begeesterende nummers die verdrinken in de pathetische zanglijnen en gezwollen keyboards.
“Empty Vessels Make The Most Noise” en “Regenerate” doen nog even hun best, maar de branie van “Doxa” halen ze niet meer. Er wordt naar hartenlust geciteerd uit het djent-basishandboek, met weinig om het lijf hebbende en iets te nadrukkelijk melodische midtemposongs waarin dreunende, God-weet-hoe-laaggestemde gitaren spanning moeten suggereren. Weg inventiviteit. Dat het nochtans wel kan, melodie verzoenen met interessante songstructuren, bewijst Monuments in “Admit Defeat”.
Aan de teksten moet ook nog wat worden gesleuteld. De platenmaatschappij toetert over deep political messages, maar op z’n meest verstaanbare momenten, tijdens de keurig mee te scanderen breakdowns, klinkt Monuments eigenlijk gewoon als een generische deathcoreband van dertien in een dozijn. Vooruit dan maar, enkele citaten: “This is the day – This is the day – This is the day we all die” of “Why can’t I take – a piece of your life?” (allebei uit het verder nochtans erg puike “Degenerate”). Shakespeare it ain’t.
En toch zouden we Monuments nog niet te snel willen afschrijven. Hoewel er nogal wat op aan te merken valt, is Gnosis lang geen slechtalbum. Daarvoor is “Doxa” een te vreselijk goed nummer, groovet de band op zijn beste momenten te aanstekelijk en zijn de muzikanten te overduidelijk getalenteerd. De ideeën zijn er dus wel, maar voorlopig is het nog niet genoeg.
Beter doen is dus vooral een kwestie van willen, en niet noodzakelijk van kunnen. Een kwestie van artistieke keuzes ook. En van ontwikkeling misschien ook wel. Er zit een grootse band in Monuments, maar de vraag is maar of ze ‘m er zullen laten uit komen. Grijp ons op de volgende keer gewoon bij de keel, jongens. En laat dan niét meer los.
