Er was ooit een tijd waarin het leven nog simpel was en Hollywood zich enkel bezig hield met sequels. Een vervolg op die ene film die we zo konden pruimen, waarom ook niet. Maar dat bleek uiteindelijk niet genoeg voor de grote studiobonzen, want ze beseften dat ze rendabele melkkoeien in handen hadden, waar de laatste druppel uit geperst moest worden. Geleidelijk aan kregen we prequels, interquels, midquels, spin-offs, reboots en remakes op ons bord. Of we als onschuldige bioscoopganger nog niet genoeg overstelpt worden met onnodig kijkvoer is er nu de sidequel The Bourne Legacy. Jason Bourne mag even genieten van een verdiende rust na drie spetterende avonturen, en de beurt laten aan Aaron Cross. Spijtig genoeg is deze uitbreiding van het Bourne-universum maar een fletse herhalingsoefening, die een geheel eigen identiteit mist.
Een sidequel dus, wat wil zeggen dat de gebeurtenissen in The Bourne Legacy parallel lopen met die in The Bourne Ultimatum. De film begint net voor de dolle fratsen van Jason Bourne in New York. Terwijl Bourne er alles aan doet om Operatie Blackbriar en het Treadstone-project aan de grote klok te hangen, bevinden wij ons in het besneeuwde Alaska met Aaron Cross (Jeremy Renner). Cross is een onderdeel van Operatie Outcome, een programma waarbij de fysieke en mentale mogelijkheden van veldagenten sterk worden verbeterd. Wanneer alle informatie omtrent Blackbriar en Treadstone publiekelijk wordt gelekt, beslist Eric Byer (Edward Norton), de bezieler van het Outcome-programma, om alle Outcome-agenten te elimineren. Dat lukt bijna, want Cross weet slechts op het nippertje een aanslag te ontwijken. Maar Cross heeft dringend de pillen nodig die zijn mentale en fysieke modificatie bewerkstelligen. Op de hielen gezeten door Byer vormt Cross een team met de wetenschapper Marta Shearing (Rachel Weisz), die hem belooft om hem een permanente oplossing te bieden voor de pillen. Dat leidt hen naar de andere kant van de wereld.
Om het dus even simpel te stellen: The Bourne Legacy draait om een man die op zoek is naar een geneesmiddel. Is dat al, vraagt u? De film zal toch meer dan enkel dat te vertellen hebben, niet? Wel beste lezer, het spijt ons diep, want meer dan dat is het spijtig genoeg niet. De film liet ons met een heel leeg gevoel achter. The Bourne Legacy brengt een haast nutteloos verhaaltje dat bestaat uit een aantal actiescènes waartussen enkele hoge piefen wat geheimzinnig zitten te fezelen of tegen computerschermpjes staan te roepen. Het is niet dat deze episode in het Bourne-universum overbodig overkomt, want je voelt wel dat er iets te doen valt met het idee dat Bourne niet de enige superagent is. Toch kijkt The Bourne Legacy nog te veel achterom en is hij zeer opzichtig leentjebuur gaan spelen bij de vorige trilogie. Net zoals in The Bourne Identity slaat de hoofdfiguur op de vlucht met een vrouwelijke sidekick aan zijn zijde, terwijl de laatste scène zo goed als een kopie is van die in de eerste Bourne-film. De climactische actiesequens is dan weer één grote déjà-vu naar The Bourne Ultimatum. Ook de geest van het personage zelf waart constant over The Bourne Legacy doordat hij telkens wel ergens op een tv-scherm verschijnt of omdat er wordt vermeld: he’s still out there.
Het sterke punt van de films met Matt Damon was dat je een hoofdpersonage had met een zeer duidelijke motivatie. Bourne was een personage waar je moeiteloos met kon meeleven. De motivaties van Aaron Cross zijn te banaal om er echt een zier om te geven of hij nu al dan niet in zijn doel slaagt. Ook is het scenario doorspekt met verwarrende elementen die nooit fatsoenlijk uit de doeken worden gedaan. Er wordt gegoocheld met allerlei moeilijke termen en afkortingen, het nut en effect van de pillen die Cross nodig heeft worden maar halfslachtig uitgelegd en de overgang van de ene scène naar de andere doet bij wijlen de wenkbrauwen fronsen.
Je kan niet zeggen dat het geheel niet competent geregisseerd is, al konden we enig gemis naar de vitaliteit en gejaagdheid die Paul Greengrass als regisseur aan de dag legde niet onderdrukken. Het is nu Tony Gilroy – die de vorige drie Bourne-episodes uit zijn pen toverde – die de regiestoel bezet. Gilroy heeft goed gekeken naar de regie van Greengrass en probeert die stijl ook toe te passen. Dat doet hij degelijk, maar het voelt iets te veel aan als na-aperij. Gilroy slaagt er niet in om een eigen identiteit te ontwikkelen en probeert het gat dat Greengrass heeft achtergelaten zelf op te vullen. Zelfs cameraman Oliver Wood en monteur Christopher Rouse zijn niet meer terug te vinden op de credits. De finale actiesequens heeft wel nog een hoog adrenalinegehalte, maar duurt veel te lang. De meest opmerkelijke scène is diegene waarin Zeljko Ivanek als wetenschapper koelbloedig zijn collega’s neerknalt. Toch wel een ijzingwekkend stukje cinema.
And now let’s talk Jeremy Renner! Renner, die eerder al aangenaam verraste in The Hurt Locker en The Town kruipt overtuigend in de huid van de actieheld. Renner springt, vliegt, rent, duikt en knokt, steeds met een aura van plezier over zich. Rachel Weisz dient als vrouwelijk tegengewicht, maar vervalt gelukkig niet in de rol van damsel in distress. Daarvoor is Weisz een veel te goede actrice. Ze redt zich dan ook goed uit de nood met wat het scenario haar te bieden heeft.
Ondanks de sterke acteurs in de hoofdrollen blijft The Bourne Legacy een te verwaarlozen teleurstelling. Het resultaat is niets meer dan een degelijk, maar ongeïnspireerd geregisseerde herhalingsoefening die amper weet te boeien. Onze kleine teen zegt dat dit niet het einde is van de Bourne-franchise. Wel, doe wat je wil, maar breng in godsnaam Damon en Greengrass back into the game.
