Al zo’n tien albums lang weet Nas niet goed wat hij eigenlijk wil. Is hij de bewuste rapper met pseudofilosofische bagage of de party koning die de club wil doen bouncen? Is hij een bescheiden straatcrimineel, een goedhartige jongeman die door zijn sociale omgeving op het verkeerde pad is terechtgekomen of een ronduit maffiose gangster? Doet hij maar wat of cultiveert hij dat schizofrene imago net omdat het hem een van de meest succesvolle rappers van zijn generatie heeft gemaakt?
Hoewel Nas een van de meest herkenbare mc’s is die er vandaag rondlopen, heeft hij toch een sfinksachtig karakter dat zich uit in albums die alle kanten tegelijkertijd uit willen en focus ontberen. Met zijn vorige plaat Untitled (in feite moest de plaat Nigger heten, maar dat botste op heel wat controverse) wist hij weliswaar een thematisch redelijk eenvormige en tekstueel indrukwekkende plaat over de sociale beleving van het leven als zwarte in de Verenigde Staten af te leveren, maar deze werd helaas de middelmatigheid ingetrokken door Nas’ notoir gebrek aan smaak wat beats betreft. Was Untitled nog tekstueel sterk, dan behoren voorgangers Street’s Disciple en Hiphop Is Dead tot zijn slechtste werk. Begrijpelijk dan ook dat de verwachtingen voor het lang aangekondigde Life Is Good nu niet meteen hooggespannen waren, ondanks de sterke vooruitgeschoven singles “Nasty” (om onbegrijpelijke redenen enkel op de deluxe versie te vinden) en “The Don”.
Het is immers een ondertussen erg frustrerend truukje van Nas om vet materiaal als teaser te gebruiken dat stilistisch nauwelijks iets te maken heeft met de rest van de plaat (of nog erger: door het alleen als white label uit te brengen, zoals met het obscure maar uitstekende “Talk Of New York”). Dat is ook het geval met Life Is Good, waarop weer een eerder onevenwichtige verzameling tracks te vinden is, al moeten we daarbij wel meteen zeggen dat het merendeel van de nummers toch de moeite is. Schrap tracks zes tot en met negen van Life Is Good, voeg de vier sterke bonustracks van de deluxe-editie toe in hun plaats, en wat overblijft is Nas’ sterkste plaat sinds Stillmatic.
Maar het zou niet eerlijk zijn om een plaat te beoordelen op wat het had kunnen zijn als er andere keuzes gemaakt waren, dus beschouwen we een futloos “Reach Out”, een onder overdadig bombast bezwijkend “World’s An Addiction”, “Summer On Smash” (een belachelijke poging tot een clubhit) en het kitscherige “You Wouldn’t Understand” toch als integrale delen van Life Is Good, met als consequentie dat ze het eindverdict over de plaat neerhalen van ‘goed’ naar ‘degelijk’. ‘Goed’ en niet ‘uitstekend’, want hoewel het materiaal buiten voornoemde vier nummers beluisterbaar is, behoort het niet allemaal tot het beste materiaal dat Nas al neergepend heeft. Zo zijn “Accident Murderers” met Rick Ross en “Cherry Wine” met wijlen Amy Winehouse verdienstelijke nummers die in de context van de plaat niet storen, maar ons nu ook niet meteen een jubelkreet doen uitstoten.
Wat is dan wel echt de moeite op Life Is Good? Ten eerste zijn er de nummers waarop Nas zich van zijn meest persoonlijke kant laat zien sinds God’s Son. Zielroerselen van het moment: de problemen van het vaderschap van een tienerdochter die haar grenzen nogal flagrant aftast in “Daughters” en de break-up met Kelis die duidelijk erg ambigue gevoelens heeft opgewekt in “Bye Baby” en “Roses” (die laatste is een bonustrack van de deluxe-editie). Ook de twee street bangers “Nasty” en “The Don” zijn de moeite, evenals “Loco-Motive” waarin Nas na vele jaren nog eens een beat van Large Professor gebruikt. Hij mag daarbij dan wel zeggen dat het “for my stuck in the nineties niggas” is, toch is het veruit de meest complete beat die Nas in jaren gebruikt heeft.
‘Degelijk’ is dus het eindverdict voor Life Is Good, een plaat met een handvol uitstekende tracks, heel wat verdienstelijke nummers en enkele nummers die beter het daglicht niet gezien hadden. Ondanks de onevenwichtige kwaliteit, bewijst Nas hier in de pieken toch dat hij, als hij het echt wil, nog steeds een van de boeiendste figuren in de hiphopwereld is.
