Voor het eerst is een nieuwe Animal Collectiveplaat een big deal. Niet langer “die weirdos uit Baltimore met hun gekke muziek”, maar wel die hipsters die met Merriweather Post Pavillion folk, elektronica en rock in briljante geflipte songs samenbrachten, en dan liggen de verwachtingen voor dit Centipede Hz hoog. Het viertal weigert echter resoluut verder te bouwen op eerdere successen, en gooit het roer alweer om, met gemengd resultaat.
Een vaak genegeerd aspect in het werk van Animal Collective is immers het belang van dat laatste woord in de naam. Dit is geen groep, maar een samenwerking tussen verschillende artiesten, en dat maakt het hele verschil. Soms doet de één niet mee, dan weer neemt de ander het voortouw, … Dit is de grootste verklaring voor de grote verscheidenheid aan geluid in de platen. Afhankelijk van wie het meeste goesting heeft, verandert de kleur van het geluid.
Was het hoge woord vorige keer aan Panda Bear — zijn lief mag Noah Lennox zeggen — dan is Centipede Hz de plaat van Avey Tare en Deakin, de gitarist die de elektronische trip van Merriweather Post Pavillion uitzat en pas in 2011 opnieuw aan boord klom. Het resultaat: minder gebroken Beach Boys-harmonieën, meer beats, meer warme, analoge klanken, en songs die halverwege alweer een ander nummer lijken te zijn geworden (meermaals onze tracklist gecheckt) vooraleer alles opnieuw in de rails schiet.
Het is met andere woorden een lichte terugkeer naar 2005 en de dagen van Sung Tongs en Feels, twee platen die Animal Collective mee opstuwden in de maalstroom die “New Weird Folk” heette, toen het geluid hoofdzakelijk akoestisch was. Vandaag kruipt Lennox voor het eerst in jaren opnieuw achter zijn drums in plaats van achter zijn knoppen, maar wordt dat nog altijd gecombineerd met een hoop elektronica zoals ze dat in de tussenliggende jaren hebben geleerd. Zo bouwt het door Deakin gezongen “Wide Eyed” (geen beter anthem om de modus operandi van dit kwartet samen te vatten) zich op met een loop die van de psychedelische Beatles had kunnen zijn; very “Tomorrow Never Knows”.
Centipede Hz is een plaat die ontstaan is uit de koppigheid om vooral geen Merriweather Post Pavillion II te maken, en dat merk je. Je hoort dat de muzikanten eindelijk weer eens samen schreven en niet langer een beroep deden op het internet en zijn file-uitwisselingen. Dit is het geluid van vier mensen in één kamer: luid en energiek. Opener “Moonjock” is meteen een splinterbommetje dat met een hamerende snaredrum loos gaat in een dansende chaos waarin de beat de enige rode draad is en alles in euforie eindigt. Single “Today’s Supernatural” is meer van hetzelfde: uitgelaten kreten en ratelende percussie zoals het viertal die al sinds de ondoordringbare begindagen van Here Comes The Indian maakt, aangevuld met meer toetsen. “Sometimes you have to go get… MAD!” krijst Tare, en alles gaat nog maar eens psychedelisch bananas. Pink Floyd voor mensen die niet bang zijn te bewegen.
Dartelend door een alpenweide gaat het ook met “Applesauce”, een geweldige kinderherinnering die langzamerhand in een minder lollig besef overgaat: “I’m losing things so fast /
One day maybe I’ll have a cool kid with a granny but I don’t have a pose for applesauce on clothes /
Reminisce of the days when my mom made it all seem delicious.” Was Animal Collective altijd al de band van kindervreugde, dat opgroeien houden ook zij niet op afstand. “Wide Eyed” maakt daarna een sterke eerste helft vol.
Was het daarbij gebleven, we hadden onze emmer superlatieven opnieuw op tafel geleegd zoals drie jaar geleden, en — omdat we dat tegenwoordig nu eenmaal doen — er een rondborstige 8.5 boven geplakt, wat in onze geheime handleiding staat voor “uitzonderlijk”. Maar neen. Zowat halverwege slaat de beestenbende aan het zwalpen, levert met “Mercury Man” een doordrukje van het op Merriweather Post Pavillion al wat saaie “No More Running”, en raakt een paar songs lang niet meer op het rechte spoor. Zelfs het koor dat ergens diep in de space-out calypso van “Father Time” en “New Town Burnout” is verstopt, kan geen meubelen redden. Het is pas met het etherische “Pulleys” dat we nog eens een vintage te horen krijgen; Arabische synths laten afsluiter “Amanita” mee ontploffen tot een laatste orgelpunt: zelden heeft er bij Animal Collective doorheen alle wirwar zo helder een song geschenen als in dit nummer.
Gemengde gevoelens, alhier. Centipede Hz heeft zijn momenten die alles goed maken, maar even goed is het daar net iets te lang op wachten, zeker eenmaal die sterke eerste helft voorbij is. Een half goeie plaat? Da’s ook net iets te streng. Vooruit dan maar, een zeven. “Beter dan gemiddeld”, leest die scorekaart van ons daarbij. Noem ons piettepeuterige zeurkousen, maar van Animal Collective verwachten wij toch iets meer.
