Wie zichzelf al eens betrapt op een uurtje uitzinnig headbangen met de luchtgitaar in de hand, kan zich gerust wagen aan de opwindende lo-fi punk slash garagerock van de Californische Ty Segall Band. De frontman Ty Segall dook dit jaar al eerder de opnamestudio in met White Fence, maar komt nu pas echt furieus uit de hoek met Slaughterhouse, het debuut van Ty Segall Band.
Ty Segall experimenteert al enkele jaren met DIY-opnames en catchy sixtiesmelodieën gegoten in rauwe punkrock. Op Goodbye Bread, zijn laatste soloplaat, verraste deze bedrijvige Amerikaan door rustiger poppaden te gaan opzoeken. Toch is Segall duidelijk zijn wilde haren nog niet kwijt. Hij dook voor het eerst in zijn jonge carrière de studio in met de leden van zijn liveband, waarvan Mikal Cronin de meest ronkende naam is. Deze samenwerking resulteerde in de meest woeste, maar ook meest gecontroleerde storm die Segall al ooit voortbracht.
In tegenstelling tot eerder werk van Ty Segall bestaat Slaughterhouse uit kwalitatief betere opnames en songstructuren met meer gelaagdheid. Het geëxperimenteer van weleer maakt plaats voor een meer volwassen sound op het kruispunt van garagerock, punk en vroege metal. Loeiharde gitaren en snedige riffs vloeien harmonieus samen met poppy zanglijnen alsof verre neven van The Beatles zich wagen aan Black Sabbathgitaren met de punkattitude van The Stooges en de psychedelica en evilness van Hawkwind. Geen sprake meer van premature probeersels, dit is het echte werk.
De plaat begint met de meest duivelse song “Death”. De onheilspellende, huilende gitaar in de intro, de galmende feedback en de stevige gitaarriffs sleuren u mee in een hels spookhuis. Het lugubere wordt echter snel gecounterd door een paar speelse gitaarnoten. Hier wordt meteen duidelijk dat niet de kunstzinnigheid of de geniale teksten de plaat dragen, maar wel de opzwepende gitaren, de enthousiaste drums die in hoog tempo vooruit denderen en de vette knipoog die je waarschuwt dat je dit werkstuk niet al te serieus moet opnemen. It’s just fun, you know. De volgende songs houden het hoge tempo strak aan. Het repetitieve gitaarwerk op de tweestemmige “I Bought My Eyes”, de turbulente titelsong “Slaughterhouse” en het pittige “Tell Me What’s Inside Your Heart” tonen sterke gelijkenissen met Thee Oh Sees, die andere lo-fi punkrocksensatie uit Californië. De songs die het meest trouw blijven aan de typerende chaos op de eerste platen van Ty Segall zijn “Slaughterhouse” en “The Tongue”.
Een moment van ‘rust’, ja je zult het echt nodig hebben, is de single “Wave Goodbye”. De band schakelt een versnelling terug. Zware gitaarriffs beuken traag op je in, terwijl Segalls stem de krankzinnigheid benadert. Voor wie zijn luchtgitaar nog ter hand heeft, is het opletten voor de adrenaline-injectie van een gitaarsolo op het einde. Af en toe kan Segall zich niet bedwingen en roept hij zijn enthousiasme tussen de songs uit. Heel de plaat lijkt daardoor op een ongelooflijk goede liveopname en dat komt de aanstekelijkheid van de muziek alleen maar ten goede.
Op het tweede deel van de plaat waan je je in de meest hippe en duistere club van de vroege jaren zeventig met de in surfmuziek gedrenkte song “Muscle Man” en de geweldig swingende covers “The Bag I’m In” en “Diddy Wah Diddy”. Het hoge tempo van de plaat wordt nog een laatste keer aangehouden met “Oh Mary” om dan ten slotte te eindigen met het wel zeer fuzzy “Fuzz War”. Deze meer dan tien minuten durende zwevende gitaartrip maakt een einde aan het hoge tempo en laat de moshpit verweesd achter.
Ty Segall Band blinkt uit in enthousiasme en kracht, maar laat ook wat steken vallen. Zo kan je ondanks de ingenieuze kruisbestuiving van genres de obscure sound op Slaughterhouse moeilijk als vernieuwend omschrijven en verliezen de songs snel hun kracht wanneer het volume van je boxen daalt. Niettegenstaande is Slaughterhouse een energieke rockplaat van een oerdegelijk niveau die vele muziekliefhebbers extatisch zal achterlaten. Dit jaar komt er trouwens nóg een plaat van de heer Segall uit. Benieuwd welke weg hij nu weer zal inslaan.
Ty Segall speelt op 9 augustus in Trix.
