Verzameltape (de, m): het doel en de bestaansreden van een verzameltape is iemand anders een inkijk te geven in de muzikale tuin waarin je op dat moment leeft. Met een stil verlangen dat het bij de ontvanger een gevoelige snaar raakt en aanzet tot verder uitspitten van gezamenlijke liefde (voor muziek natuurlijk).
Wie maakt er nog mixtapes voor zijn jongste verovering? Juist, niemand. Maar ons maakt een tape nostalgisch. Waarom?
1. Een mixtape samenstellen was een werk van liefde. Je moest spionnengeduld en een grote alertheid hebben om een nummer te vangen op de radio.
2. Doorspoelen bij beluistering was riskant, want voor je het wist miste je het volgende nummer. Bijgevolg kreeg elk nummer tenminste een eerlijke kans.
3. Tapes konden doodgaan. Je moest er zuinig op zijn. Je lievelingsliedjes waren de eerste die onder de ruis zaten omdat je ze grijs had gedraaid.
4. Last but not least: de charmante vertraging en verlaging van het geluid als de batterijen het opgaven. Een moment om naar uit te kijken, zelfs als je daarna moest vloeken omdat het uit was met de pret.
Foals (Oxford) werd als derde band op rij, na The Rapture en The Big Pink, door het Duitse label !K7 uitgenodigd om een selectie te maken van onbekende nummers waar ze gek op zijn. Na beluistering van de verzameltape blijkt dat Foals graag rondwaart in een onrustige, digitale klankentuin. Nee, liever een stad, met New House, verontrustende loungemuziek, jungleachtige techno en elektronische disco uit een krakerige ghetto blaster.
Het begint volledig in het thema met Nicolas Jaars “Variations”. Een op dode batterijen lopende voorleesstem vertelt ons een ogenschijnlijke waarheid: “de meeste consumenten hebben cassettes al jaren geleden opgegeven.” Daarna worden we meegezogen in een jazzachtig, verontrustend en zenuwachtig makend gitaargetokkel. Na wat tranceachtige tegenbeats komt ineens een zomers briesje van melodische reggae-hiphop uit de 80’s voorbij waaien. En het gaat niet vervelen, want zodra je iets wel ongeveer hebt gehad, komt er weer iets heel anders. En meestal zet het je voet wel aan het tikken.
Jammer genoeg werd het concept ’tapes’ niet doorgetrokken in de nummering van de liedjes. Het was allesbehalve cheesy geweest als Foals dit 22 volledige tracks tellende schijfje minstens op papier had opgedeeld in Side A en Side B. Vreemd dat dit niet het geval is. Wel een nice touch: op onverwachte en heel goed gekozen momenten loopt een eigen, korte Tapes-jingle door de muziek. Dit versterkt het gevoel dat je luistert naar iets dat niet glashelder en klinisch dood is geproducet maar heerlijk tweedehands lijkt overgetapet van een obscure radio-uitzending.
Losse tracks die eruit springen:
• “Confusion (Ma Afrika)” van Condry Ziqubu dat, ondanks wat de titel doet vermoeden, niet naar wereldmuziek ruikt maar juist erg synthesizer eighties en blikkerig aanvoelt.
• De heerlijke “Way Savvy” van Jr Seaton en “Dinner” van Blood Orange, die trouwens ook geruime tijd letterlijk in elkaar overlopen.
Op zich lijken de keuzes wel erg obscuur, behalve diegene die hierboven zijn toegelicht. Maar dat is eigenlijk irrelevant. Wat Tapes zo geslaagd maakt, is dat het heel erg aanvoelt als één geheel. Het is als een 1,2 uur durende radio-uitzending zonder gepraat, met muziek die prachtig in elkaar overloopt dankzij een luisteraar die vol liefde en met engelengeduld op de juiste momenten op de ‘stop’-knop van zijn recorder duwde. En daarna weer snel op ‘record’.
Als je zoiets in je auto hebt liggen, dan kan het onverwacht de soundtrack van een reis worden. Je draait de elektronische mix van deze Tapes zo vaak dat het ineens een universum op zich wordt, waarvan je vooraf niet kon vermoeden dat iedereen er loos zou op gaan als je het oplegt bij een picknickstop. Je weet wel, zoals dat nu eenmaal gaat met mixtapes.