Sinds enkele jaren neemt de carrière van Angus en Julia Stone een hoge vlucht. Na Down The Way en A Book Like This weet ongeveer de hele wereld van het bestaan van dit duo. Toch kiezen ze voor een ietwat atypisch vervolg van hun muzikale loopbaan. Zus en broer Stone werkten allebei aan hun eigen project, waarbij Angus verrast met een ijzersterk en beklijvend singer- songrwiter album, Broken Brights.
enola: Je vormt samen met je zus Julia het inmiddels wereldberoemde duo Angus & Julia Stone. Heeft dit jou op een manier beïnvloed bij het maken van je eigen muziek?
Deel uitmaken van Angus & Julia Stone legt maar weinig druk op mijn schouders. Ik woon in Australië op een plattelandsboerderij, ver van alle steedse drukte. Veel van die dingen bereiken mij niet. Het is daar heel erg rustig. Wanneer ik thuis ben, waan ik me vaak op een andere planeet. Eén waarop al dat soort zaken niet bestaat. Het geeft mij de kans om een enorme vrijheid te voelen, te mijmeren en gewoon rustig met mijn gedachten en schrijfsels bezig te zijn.
enola: Je nam Broken Brights op in zeer verschillende uithoeken van de wereld. Was dat een bewuste keuze?
Het was nooit een bewuste keuze op een bepaalde plaats dingen te gaan opnemen. Wanneer een nummer klaar is en het moment aanbreekt waarop het opgenomen kan worden, gebeurt dat.
Meestal ben ik op zo’n moment ergens onderweg.
Noodzakelijkheid is een belangrijke factor in dit proces. Op dat moment daar te zijn, een lied dat ‘af’ is, …
De meeste nummers die ik schrijf sluimeren al een hele tijd in mijn hoofd. Wanneer ik voel dat de tijd aanbreekt, maak ik het wakker en neem ik het op. Waar ik me ook bevind op dat eigenste moment.
Schrijven aan muziek en opnemen verlopen bij mij gelijkmatig. Nummers zijn ideeën, flarden, beelden, die zich na verloop van tijd met een steeds grotere noodwendigheid aan me opdringen. Niet ikzelf, maar het lied beslist als het ware wanneer het klaar is om geschreven te worden. Muziek maken is voor mij iets dat heel natuurlijk verloopt. Ik zet me zelden aan tafel ‘om eens iets te schrijven’. Dingen die ik onderweg tegenkom, pik ik op, situaties en mensen vinden mij, blijven sluimeren en vormen zo een lied.
enola: Je bent de afgelopen jaren druk bezig geweest met je groep. Nu je meer de vrijheid krijgt alles zelf te bestieren, voel je soms de nood om bij je zus ten rade te gaan? Is haar mening belangrijk voor jou, heb je haar zegen toch wat nodig?
Natuurlijk praten we over haar en mijn muziek. We zijn samenwerken ondertussen zo gewoon dat zoiets onvermijdelijk gebeurt.
Om je de waarheid te vertellen, maakten we beiden redelijk apart onze nummers. We gingen vaak na elkaar de studio in, en na 2 tot 3 weken beluisterden we de opnames en kruidden we ze hier en daar wat af tot we beiden tevreden waren.
Dat verschilt niet zoveel met hoe ik nu werk, enkel dat Julia er achteraf niets meer in te zeggen heeft. Onbewust zou het wel kunnen dat ik rekening hou met haar wensen of verwachtingen, maar zoiets is onvermijdelijk. Iets uit mijn mouw schudden dat helemaal niet in het Angus & Julia–verhaal past, zou redelijk contraproductief zijn.
Hoe het er nu aan toeging, is eigenlijk hoe ik altijd al muziek schreef.
enola: Als jij iemand moest uitleggen die jou of je muziek niet kent, hoe zou jij je eigen album omschrijven?
Ik denk dat je de nummers kunt benaderen als waren het kortfilms. De beelden vertellen verhalen over liefde, verlies, het leven. Je vindt er verwijzingen in naar oude Westerns, maar kunt het ook beschrijven als documentaires over allerlei facetten van een (mensen)leven. Daar ging het vroeger ook al over in mijn songs, maar nu heb ik het gevoel alsof ik er nog meer mijn stempel op kon drukken. Het is mijn meest persoonlijke werk tot hiertoe. Het is alles wat ik wilde dat het zou worden, en meer.
Dit is zeker niet het laatste album van Angus Stone, eigenlijk ben ik al nu al bezig aan een opvolger. Ik schrijf enorm graag, het intrigeert me om steeds nieuwe verhalen te vinden en daar mezelf in te vinden, dus hou ik nooit op met nieuw materiaal maken.